Rondjes lopen op de hei

18 augustus 2019

Een grote bepakte ezel met gekleurde tassen valt op. Iedereen vindt er wat van en bijna iedereen spreekt me aan onderweg. Dat kan leuk en gezellig zijn, dat ervaar ik vaak ook als eindeloos doodvermoeiend. Ik doe iets wat niet iedereen doet en blijkbaar ziet dat er open uit en wil iedereen contact zoeken.

Dit jaar liepen we een rondje IJssel-Veluwe. We hadden een heerlijke tocht. Het was spannend met de gezondheid van Ravel of we wel konden gaan, dus ik was heel dankbaar dat zijn pijnlijke heup en achterpoot zodanig over waren dat we konden vertrekken. Na een lange proefwandeling merkte ik dat hij er weer zin in had, na een periode van niet echt willen lopen. Vanaf het moment van vertrek ging het elke dag beter. Ravel vindt alleen met mij op stap en werken als pakezel leuk, hij knapt er van op en gaat er van glimmen.

Heel veel mensen vragen me onderweg‘’Waar gaan jullie heen?’’ Nou, als ik een rondje loop en ik vertrek thuis, dan ga ik ook weer naar huis. Dat is geen romantisch antwoord en ik voelde ook dat in veel gevallen dat niet het antwoord was wat mensen wilden horen, maar het was wel de waarheid.

Eigenlijk maken we allemaal heel ons leven rondjes, we gaan even van huis weg en we keren weer terug. We worden op aarde in een lichaam geboren en gaan weer terug naar huis in de onstoffelijke wereld. Onze Ziel is uit de Bron geboren en we keren daar na veel levens, dood, ellende en vreugde ervaren te hebben, daardoor rijker en bewuster te zijn geworden weer terug.

In mijn rondje nu heb ik veel geleerd over hoe om te gaan met opmerkingen van mensen en gesprekken onderweg. Dat gebeurt elke reis, echter deze reis had ik me voorgenomen er mee klaar te komen, minder last van te hebben van niet leuke opmerkingen en gesprekken waar ik zelf geen vreugde aan beleef.

Een gesprek ervaar ik als prettig en fijn als er echt een uitwisseling is. Zo was er een dame onderweg die me uitgebreid vertelde over hoe ze een ziek paard weer beter had gekregen. Dat is leuk want zij deelt ook iets van zichzelf. Ze brengt ook wat. Een gesprek onder een afdak waar ik schuilde was fijn omdat we ondanks de omstandigheden het gezellig hadden met een kopje thee erbij.

Een gesprek of contact ervaar ik als niet leuk, als het nummer 100 is op de dag met steeds dezelfde vragen, als iemand vanaf een best grote afstand vragen gaat stellen en niet dichterbij komt, zodat we keihard moeten roepen, als we ongevraagd worden gefotografeerd, als er flauwe grapjes worden gemaakt, als iemand alleen komt halen. Dan zegt mijn gevoel ‘’geen zin meer’’, ik ga jullie vermijden. Ik heb ooit als kind geleerd dat je netjes antwoord moet geven als iemand wat vraagt, en die gewoonte is er heel moeilijk uit te krijgen. Dus gesprekken afkappen doe ik wel, maar dan voel ik me ook schuldig of heel onaardig. Soms zeg ik eerlijk dat ik nu even niet wil praten en dan voel ik dat de vragensteller zich ongemakkelijk of afgewezen voelt. Maar die weet ook niet dat hij/zij voor mij nummer 100 is die dag….

Er is ook de categorie ‘’domme’’ opmerkingen, althans zo interpreteer ik ze. Daar vallen ook de opmerkingen onder van mensen die roepen dat ik iets anders moet doen, dan hetgeen ik aan het doen ben. Bijvoorbeeld: ‘’Waarom ga je er niet opzitten? ‘’. Dan voel ik me boos en heb de neiging te gaan zeggen waarom ga jij dan niet naast je fiets lopen? … Ook zo eentje is ‘’ De ezel heeft geen zin’’, op momenten dat we eventjes 1 minuutje stilstaan. Het beste werkt zwijgen na zo’n soort opmerking of alleen maar ‘’hallo’’. Ik hoef niet aan iedereen alles uit te leggen of me te verdedigen. Als die mensen zo denken over mij en mijn ezel, dan denken ze maar zo.

We liepen op de Speulder hei en ik was aan het overwegen hoe ik dat nu moest oplossen met al die opmerkingen, vragen, gesprekken. Ik kwam er niet uit. We kwamen ook niet van die heide af, ik liep steeds verkeerd. Totdat ik mezelf realiseerde dat ik boos ben op mensen die te veel van me vragen, flauwe opmerkingen maken en mij willen veranderen, terwijl ik hen óok wil veranderen. Namelijk ik wil dat ze zwijgen als ik geen zin heb in praten, dat ze wijze opmerkingen maken in plaats van domme, dat ze niet ongevraagd fotograferen, dat ze geen commentaar hebben, dat ze zelf ook iets gaan doen dat interessanter is dan standaard rondjes op de electrische fiets vanuit een huisjespark…… oeps….

Maar toen ik eerlijk was naar mijzelf, vonden we de goede uitgang vanaf die heide.

Één reactie

  1. Gerrie den Braven schreef:

    Hoop dat je een goede thuisreis hebt! Bedankt voor de boeiende avond!

Laat een antwoord achter aan Gerrie den Braven Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *