Tagarchief wandelen met ezel

De queeste eindigt in Hotton en nu nog verslag van het spannendste avontuur

”Vous etes toute seule?” Die vraag stellen ze me vaak als ik zoek naar een overnachtingsplek. Nee, ik ben niet toet sul. Ravel is bij me en nog vele aanwezigheden, niet voor iedereen zichtbaar. Maar soms inderdaad, was het best wel eens héél spannend. Het grootste avontuur ervoeren we al een tijdje terug en nu alles goed is afgelopen vertel ik het zometeen. Ik heb wel grenzen van mogelijkheden ervaren, soms op spannende paadjes was het risicovol…en alles is goed gekomen. Ik las dat deze zomer ”in de lucht hangt” dat je van alles op je brood krijgt, moeilijkheden, uitdagingen en dat het de kunst is, daar goed doorheen te komen en dat je dan ook sterker en rijker wordt, precies zo heb ik het ervaren.

De laatste dagen hebben we gewoon heerlijke wandeldagen gehad, zonder enig probleem. Ravel loopt goed de laatste 10 dagen, geen stil-staan buien meer. Wonderlijk, dat wanneer het probleem gezien is, de oplossing zich onmiddellijk aandient, dat is geweldig bij dieren.

Als we morgen niet zouden stoppen, dan moesten we rust nemen, want de hoeven van vooral zijn achterpoten zijn heel erg afgesleten en moeten nu eerst weer een weekje groeien. Maar morgen lopen we alleen nog de trailer in.. en ik daarna het busje.

We hebben het goed gehad, ik zou zo doorlopen… in ieder geval tot Maastricht of zo..

Soms hadden we even tegenslag zoals een bruggetjes met roosters, leuk dat je zo de rivier onder je kunt zien, echter onmogelijk voor een hoefdier. Dat zijn kleinigheden die vragen om creativiteit en het kiezen van een andere route dan gepland.

Heel veel dank aan alle lieve mensen waar we mochten overnachten.  Zoals bij Elisabeth, haar man en zoontje Thibaut gisteren. Welkom met salade en ligstoel. Fantastisch.

 Af en toe hadden we een camping maar 2/3 deel logeerden we in weilanden, tuinen, veldjes en dat vind ik het leuke en mooie aan zo’n reis. Even een kijkje nemen in het leven van de mensen in een klein dorpje, even deel uitmaken van zo’n gemeenschap en dan weer verder trekken.

En dan nu het spannendste verhaal en de ware reden achter het toto-loss pakzadel, dat dus weer helemaal gaaf gemaakt is inmiddels.

Deze geschiedenis speelt zich af op een helling vlak voor Kautenbach. We lopen op een heel smal paadje. Ravel moet een klein sprongetje maken over een rots, ernaast staat een boom. Een rode zijtas blijft hangen, Ravel trekt door, wat in zijn situatie geheel begrijpelijk is. De rode zijtas valt en dondert naar beneden, ravijn in. Ik volg mijn eerste impuls, haal de andere rode zijtas eraf, vanwege het verstoorde evenwicht, zet Ravel vast aan een boom en besluit naar beneden af te dalen, ik zie de tas liggen en denk ”dit fix ik wel” die helling. Oeps….bleek onwijs steil en nog net te doen. Het gaat heel langzaam. Mét tas op de terugweg, ik ben driekwart terug en ik zie Ravel onrustig draaien, hij breekt zijn halster en gaat óók naar beneden… ja, ik begrijp zijn idee… ik heb hem geleerd mij achterna te gaan….. oei, oei…. Hij dendert naar beneden en daardoor schuift het pakzadel onder zijn buik.. hij gaat nog harder rennen… Ik kan niks, kan hem niet bereiken, want ik zit 20 meter verder. Ik ga terug naar het smalle paadje, de rode tas blijft even waar die is…

Oeps… ik ga hard roepen en blaas op mijn fluitje, Ravel is niet meer te zien.. Niemand reageert. Dan maar 112 bellen. Dat blijkt de brandweer te zijn hier in Luxemburg, eigenlijk niet zo gek. Ik leg de situatie uit, het duurt even voor ze begrijpen dat ze echt moeten komen en ik kan gelukkig goed uitleggen waar ik ben. Na 5 minuten arriveren een man en een vrouw die aan het wandelen waren en me gehoord hebben. ”Je had nooit zelf naar beneden moeten gaan”, zei de man. Ja, dat had ik zelf ook al geconstateerd. Volgende keer: tas laten liggen, doorlopen met Ravel en dan hulp zoeken en terug naar die tas met de hulp. Snel daarna arriveert 5 man sterk brandweer. Ze vinden het eigenlijk een heel leuk klusje voor de saaie zondagmiddag. Met takels en klettersteig materiaal halen ze alle tassen naar boven, door Ravel zijn actie liggen de tassen overal verspreid. De wandelende man heeft Ravel zien gaan en weet welke richting hij op ging.

Met de quat op zoek en Ravel is snel gevonden. Gelukkig en God zij dank zonder wonden of pijnlijke poten, hij is naar een breed pad gegaan. Als ik alles weer heb: tassen en ezel verdwijnen ineens alle brandweermannen, ik heb nauwelijks de tijd hen even dank je wel te zeggen. Ik denk dat ze zin  hadden in een biertje. Ik laad alles weer op de ezel en we lopen rustig naar de camping, waar we een rustdag hebben genomen.

Dank je wel brandweermannen van Kautenbach.

In het prachtige Mullerthal

Nu ben ik aangekomen in Larochette op een gigantische euro-nogwat-camping- glamping vol met vertier. We hebben een rustig hoekje gekregen en het is goed toeven hier. Het was wel belachelijk duur, maar ja, verder lopen na 15 km met veel op-en af en een laatste klim hiernaartoe bij lekker warm weer is geen optie. Zo;n tocht maakt flexibel, ik merk dan dat het ook best goed is op plekken waar ik eerst weerstand tegen heb. Op de achtergrond klinkt hier allemaal geroezemoes, toch vind ik het opvallend stil voor zo veel mensen bij elkaar.

Vrijdag liep ik van Vianden naar Gilsdorf, vlakbij Diekirch. Het was weer veel op en neer door bossen en boerenland. Langs maisvelden en graanakkers is een flinke verleiding voor Ravel om daar te stoppen en lekker te gaan snoepen. S’middags wachtte Hanna uit Vlaanderen me op bij de brug in Gilsdorf. Ze kwam een paar dagen meewandelen. Best lastig om met ezel een afspraak te hebben. Omdat Ravel erge honger had en eten in een graanveld afdwong, waren we een paar uur later, dan gepland. Er was ook nog een hele akelige drukke weg, echt afschuwelijk, dat vond Ravel ook. Wat rijden ze hier hard! Ook in de bochten en daar zijn er vele van. Hanna had heel veel eten bij zich, allemaal lekkere dingen. We liepen meteen naar de camping van Gilsdorf omdat het al bijna etenstijd was, toen we elkaar troffen. Gelukkig accepteerde deze camping ons, tot nu toe gaat dat steeds goed en hebben alle campings wel rommelige hoekjes waar Ravel het gras kan maaien.

De eerste dag met zijn drieen kwamen we tot het dorp Eppeldorf, door Hanna appeldorp genoemd. We bleven steken bij een aardige man die zelf geen koeien had, maar wel grond en hij verhuurde die grond. Dus we mochten in de koeienweide. Dat hebben we geweten. Naast deze weide stonden wel koeien, erin niet. Maar ergens bleek een opening en midden in de nacht liep Ravel tegen de tent aan. Hij kwam waarschuwen. Ergens bleek een gat in de omheining (alweer en deze wei was zo groot dat het einde van de wei niet eens zichtbaar was) en één koe rende achter Ravel aan. Ravel liep te blazen als een kat van boosheid. Gelukkig kregen we Ravel snel te pakken en ik hem hem maar in een omheind tuintje gezet naast het weiland zodat hij tot rust kon komen. Even paaltjes met draad zetten zodat hij alleen op het stukje gras kon, om te voorkomen dat de mooie plantjes opgevreten zouden worden. Weer rust in de tent en we konden verder slapen.

De dag daarna liepen we het mooie Mullerthal gebied in. Daar was een prachtig dal. We hebben een stuk daarvan heen- en weer gedaan, want het pad was een ware klimattractie. Het was er druk van dagjesmensen. Een paar hindernissen zoals bruggetjes en door riviertjes konden we nemen. Maar rotsblokken naar beneden springen vond ik niet zo’n goed plan en Ravel al helemaal niet. Als een ezel een poot breekt, is het einde ezel, dus we gingen wijselijk terug. Over de asfaltweg de camping van Haller bereikt waar we heel hartelijk werden ontvangen door een alleraardigste mevrouw en waar we een heerlijk plekje hadden.

Maandag liep ik alweer alleen met Ravel verder. Echt prachtig hier. Het Mullerthal noemen ze ook wel Klein Zwitserland. Je moet alleen de hoge besneeuwde bergtoppen erbij denken. Hier zijn heel sfeervolle dalen met kabbelende beekjes en bossen met rotsen met karstverschijnselen. Dat zijn rotsen waar water doorheen of overheen gesijpeld is, zodat gaten in de rotsen verschijnen. Even een afslagje genomen vanaf de Mullerthaltrail om te overnachten in een dorpje. Bij een boer met koeien vonden we een plekje. De boerendochter die in de hoofdstad Luxemburg natuurkunde studeert, was thuis wegens vakantie en om haar pa te helpen. Ze heeft paarden en heeft Ravel verwend met hooi, stro en paardenmuesli en mij met mineraalwater en cake.

We zijn nu op het zuidelijkste punt geweest en gaan weer langzaam afreizen richting Ardennen.