27 oktober 2016
Vandaag blaas ik mijn reisblog nieuw leven in. Ik heb de blog een paar jaar niet bijgehouden. Eigenlijk weet ik niet goed waarom, gewoon niet gedaan. Maar nu transformeer ik de reisblog tevens naar een werk-blog. In 7 jaren lopen en werken met ezels heb ik veel geleerd, ontzettend veel en dat wil ik graag delen. Ik zet de ezels in als leermeesters voor wie daarvoor open staat.
Ik ga niet proberen alles te vertellen wat in die jaren van geen blog is gebeurd. Niet elk dagje wandelen is van belang. Dus ik breng jullie nu eerst even op de hoogte hoe het nu is. Regelmatig geef ik een lezing over mijn tochten met ezels. Dan hoor ik wat mensen van mijn verhaal vinden. Het raakt mensen omdat het zo eenvoudig is: lopen en kamperen met een dier. Ik ontmoet daardoor alleen maar behulpzame, zorgzame, leuke en lieve mensen onderweg. Een ezel is een grote verbinder, hij brengt verbindingen tussen mensen tot stand. Ik ontmoet het goede in de mens.
In 2011 verloor ik mijn baan. Ik werkte in de natuur-en milieueducatie, met kinderen in het bos, ik vond het een prachtig vak, maar er was geen geld meer voor. In 2012 greep ik toen de kans om met ezel Frits in 4 maanden naar Zuid-Frankrijk te lopen, want ik had er de tijd en de ruimte voor. En het was een zeer geslaagd project.
Met ezels op pad is een project geheel voor mijzelf, ik heb niks te maken met wat andere mensen of instanties van me willen, niks te maken met moeten presteren wat een ander voor me bedacht heeft. Zelf alles managen. Doen wat ik zelf leuk en belangrijk vind: verbinding maken met dieren, mensen en de natuur.
Solliciteren heb ik ook gedaan en doe ik noodgedwongen nog steeds. Ik heb al meer dan 1200 brieven geschreven. Maar het lukt me niet om te passen in de profielen die gevraagd worden. Een vrouw van net 50+ met ezel die haar eigen weg zoekt past lastig in lijstjes met functie-eisen.
Sinds een jaar heb ik gelukkig toestemming van de instanties om mijn eigen bedrijf te hebben, part-time. En dat lukt best wel… ongeveer de helft van mijn uitkering verdien ik nu zelf. Ik heb geen rode cent om te investeren, dus ik doe het met wat ik heb: één eigen ezel en een paar ezels die ik mag lenen, wat ezelspullen en wandelschoenen, een hoop plannen en ideeen in mijn hoofd, heel veel ervaring met het wandelen met ezels, ervaring met het begeleiden van (groepen) mensen, een laptop, wat praktijkervaring over publicatiemiddelen, en veel enthousiasme en doorzettingsvermogen.
Daarom dus zien jullie de laatste tijd Margometezel op social media verschijnen en uitnodigingen om eens mee te gaan. Daarom dus nieuw leven in deze blog. Tot een volgende keer of natuurlijk tot op een ezelwandeling.