Blikseminslag en vrolijk weer verder

10 juli 2017

Nu is het maandag 10 juli en we zijn op camping Tintesmillen in Luxemburg. Gisteren een heel mooi traject gelopen langs rivier de Our.  Sóchtends liepen we een stukje over de asfaltweg door dorpjes heen en bij een vakantiehuisje met een Nederlandse auto ervoor werd ik uitgenodigd voor thee en ontbijt. Nou ik had al ontbeten, maar dit was een heel leuk aanbod. Dus gezellig met de familie meegegeten, zij waren nog aan het opstaan, dus er verschenen steeds meer familieleden aan tafel.

Onderstaand verhaal is van een paar dagen geleden:

Wat een dag: we liepen van de ene kant van Braunlauf naar de andere kant van datzelfde Braunlauf, in totaal misschien 1,5 km, niet verder. Wat was hier aan de hand?

Gisterenmiddag had Ravel al moeite om door te lopen. Rond het middaguur, midden in een dorp begon hij aan een staking. Nou heeft ie best wel flexibele arbeidsomstandigheden en een baasje dat heel goed rekening houd met zijn wensen en behoeften. Er hing echter onweer in de lucht en dan willen ezels slecht vooruit. Tot het volgende dorp, zo’n 3,5 km lukte nog wel en bij eerste beste huis vroeg ik om een weitje en dat was een boerenfamilie en die hadden een weitje voor ons. Ik moest wel lopend met emmers water sjouwen een paar honderd meter, maar ach dat geeft mededogen met mensen op deze aardbol die dagelijks ver moeten lopen om water te halen.

Dat weitje was niet direct naast een huis, de huizen waren wel in het zicht. Voor Ravel een paradijs, hij heeft zich er ongans gegeten. Tijdens zo’n reis is het meer opletten dat hij niet te dik wordt, dan dat er te kort is aan voedsel voor hem. Vanaf 2 uur zat ik in dat weitje, want we waren vroeg omdat ik ook al om 7 uur aan het lopen was, en dus om 5 uur opgestaan. Er gebeurde van alles in dat weitje: er kwamen rode wouwen overvliegen, ik kon Ravel volgen wat hij allemaal eet, ik las een boek, ik zette thee. Ineens kwam er een auto aan, er stapte een groot en een klein mens uit, ik zag hen niet, maar hoorde hen wel. Die mensen gingen heel hard bé, bé, roepen en als gevolg daarvan kwamen een hele kudde schapen aanrennen, die waarschijnlijk brokjes en schoon water kregen. Ik moet dan meteen denken aan de Messaih van Handel die ik afgelopen winter weer eens meespeelde, er komt een nummer in voor met de tekst (oud engels): ‘’We al like sheep’’, we zijn allemaal als schapen….

Vannacht kwamen grote klappen: er was onweer en niet zo;n beetje ook. Eén bliksemslag sloeg vlakbij ergens in tegelijk met een enorme knetterende donderslag…. De grond beefde, ik lag even te trillen in mijn tentje. Ben niet snel bang, dit was wel héél hard.

Vanochtend wilde Ravel niet op gang komen en dat lukte de hele dag niet, we deden dus 5 uur over 1,5 km en ik heb vele uren wachtend in de berm doorgebracht, steeds ongeveer 100 meter verder. En piekeren.. piekeren wat er nu was…. Iets met mij wat hij overneemt? Ja, ik loop ergens over te malen, dat klopt, echter niet geschikt voor publikatie hier. Wat is met Ravel? Pijn? Alles gecontroleerd of ie ergens wondjes heeft, of pijnlijke hoeven, of steentjes, niets van dat alles. Of toch het onweer?

Bij een boerderij met paarden en een hond die een wolf blijkt te zijn, praat ik even met de mevrouw en probeer toch door te lopen. Ik vraag haar wel of we terug mogen komen als het niet lukt, want dit is de laatste boerderij voor 4 km velden en ergens heb ik al zo’n vermoeden. Na weer een uur bermtoerisme besluit ik terug te keren, dit heeft géén zin, totaal niet. Niet leuk zo’n dag. Samen met de mevrouw en haar bezoek zijn we ook nog even bezig Ravel naar zijn weitje te slepen, hij voelt heel gestressed. Na een tijdje – ik lag uit te rusten in het gras – komt de dochter ineens naar me toe: ‘’Je ezel is bij ons in de tuin en ik krijg hem niet mee’’, bleek ergens een opening in de weide te zitten. Na veel gedoe is Ravel weer terug in de grote weide en ik maak op het schraalste stukje een klein weitje voor hem, eten wil hij namelijk wel en hij stopt er niet mee.

De mevrouw van de paarden heeft een vriendin gebeld die ook ezels heeft en die weet te vertellen dat ezels en soms paarden ook, in shock kunnen zijn na onweer vlakbij en dat ze dan niet te bewegen zijn om verder te trekken. Ze heeft gelezen dat dit wel 2 dagen kan duren. Fijn dat mensen met me meedenken. Dit zou weleens dé oorzaak kunnen zijn. Ik zit nu nog in dat weitje. Morgen vertel ik verder of het dan lukt om weer te gaan lopen.

Dit is wel héél leerzaam, Ravel laat me perfect zien hoe een ziel reageert op shock: namelijk met totale blokkade. Dat doen wij óók als mens, nadat we van een gebeurtenis die we niet kunnen plaatsen hevig schrikken. Dan zetten we gevoelens in onszelf vast. Dat is een overlevingsmechanisme, maar daarmee zetten we ook de natuurlijke levensstroom vast. Dieren reageren puur fysiek: de natuur voelt nu niet veilig, dus ik loop niet. En jij kunt op je kop gaan staan, of duwen en trekken of wat dan ook, maar dan loop ik ook nog niet. Onweer en vooral bliksem is een manier van de natuur om te ontladen en ik als super gevoelig mens reageer daar ook op door letterlijk ‘’lading die ik zelf nog met me meedraag’’ ineens allemaal te voelen. En Ravel reageert daar vervolgens ook weer op. Ik vermoed dat er bij anderen ook meer los komt bij onweer dan wanneer het gewoon rustig weer is.

Rust nemen nu, nou dat krijg ik wel door de noodgedwongen middag + avond zitten in een weiland.

Heftige ervaring, maar eigenlijk zoó boeiend…..

Net kwam de boer vertellen dat het onweer dat vandaag weer zou komen hier is overgedreven, fantastisch, dus vannacht niet nogmaals.

Op zaterdag zijn we gewoon weer vertrokken. Ravel liep moeizaam. Ik dacht ineens aan Suzan, zij is homeopatisch dierenarts, haar nummer stond gelukkig opgeslagen in mijn telefoon en ze kent Ravel. Ze kon natuurlijk geen pilletje opsturen , maar herkende meteen het beeld na mijn verhaal en ze zocht een middeltje, stuurde het door de lucht. Ravel kwam in beweging, tot de lunch nog met een kop van ‘’moet dit’’ en ineens zag ik een huis met een ezelbrievenbus. Geruststellend idee, dat als het lopen niet zou gaan, we hier naar terug zouden kunnen. Ik inspecteerde even het hele erf, jammer, geen mens en ook geen ezel te zien, wel alle tekenen van aanwezigheid van ezels, namelijk kleine halsters en een hoop stront in ezelformaat.

Toen er heuvels kwamen kreeg Ravel ineens weer zijn loopspirit terug. De route was afwisseling bos en ook veel landbouwvelden. We kregen nog een enorm cadeau, midden in de velden kwam een rijdende winkel langs, en de bestuurder/winkelman stopte lachend, toen ik zwaaide en opende zijn winkel. Sap, kwark, kiwi’s, thee en ik trakteerde mezelf ook maar op een taartje van wit meel en veel suiker – wat ik eigenlijk nooit eet- en het was ook niet eens echt lekker. Volgende keer gewoon weer gedroogde vruchten en/of nootjes kopen.

In Burg-Reuland was alles veel te netjes voor ons. Bij een hotel/restaurant vroeg ik om een kopje thee met Wifi, maar dat was alleen voor de gasten die er overnachten. Tja, die Wifi is nog lastiger te vinden dan ik verwacht had.

Omdat ik gevoelsmatig dit geen geschikt dorp vond voor een overnachting en omdat Ravel zijn loopenergie was teruggekomen besloot ik 5 km door te lopen naar het volgende dorp. Daar zat ik in een weitje bij een hotel. Ziet er ook heel mooi uit, maar is een echt familiehotel, waar ze heel hard werken om het iedereen naar de zin te maken. Ik mocht dus op het weitje staan en dat ligt aan het riviertje de Our. Toplocatie!

Vanaf nu gaan we verder tot aan Vianden langs de Our lopen, af en toe komt de GR even het land in, wat hier behoorlijk heuvelachtig is.

Ravel loopt te balken omdat ik bij hem weggelopen ben. Ja, hij begint gedrag te vertonen dat ik van Frits ken… dat is een teken dat ie zich aan het hechten is, goed teken.