ezeltraining en planning, alle berichten van 2009

Van 28 tot 30 juli heb ik mijn eerste loopervaring met ezel opgedaan. In Marokko heb ik enkele jaren geleden met een groep mensen en een groep muilezels gewandeld door de Djebel Saghro. Elke ezel werd toen begeleid door een echte Berber- muilezeldrijver. Maar nu was het anders. Nu was ikzelf de ezeldrijfster.

Met volle rugzak met daarin een volle kampeeruitrusting ben ik vanaf een bushalte in 20 minuten naar ezelstal de Edelingen in Zelhem gelopen. Blij dat daar mijn bepakking overgenomen zou worden door een ezel. Ik was zeer benieuwd welke ezel voor mij bestemd werd door Michel en Nelia van de ezelstal. Zij hebben meer dan 30 ezels die ze verhuren voor dagtochten en ook voor meerdaagse tochten. Meestal zijn gezinnen met kinderen diegene die zoiets gaan doen. Kleine kinderen kunnen ook mee in een huifkar achter de ezel.

Ik was ook zeer benieuwd waar ik heen zou lopen. Michel vertelde dat ezels op niet alle campings welkom zijn, hij had liever niet dat ik op de bonnefooi zou gaan, dus hij had 2 campings voor me besproken waarvan hij zeker weet dat ik daar zou mogen zijn met een ezel en waar een goede wei was met veel gras om te eten en goede verzorging.

Ezelin Inanna was voor mij bestemd. Ze is bij de ezelstal bekend als de ezelin met een stevig looptempo, gedraagt zich als een koningin en natuurlijk…… zeer eigenwijs. Past wel bij mij, ik als zeer ervaren wandelaarsters, ook zeer eigenwijs, en ook ik ga sputteren als ik niet waardig wordt behandeld. Melissa ging me helpen om Inanna op te zadelen, en er kwamen een soort van grote fietstassen op Inanna’s rug waar al mijn spullen in konden. 

De eerste dag moest ik 12 km, volgens de uitgestippelde route, maar als ik de kortste weg zou nemen was het slechts 3 km. Doet er niet toe, het gaat om de ervaring nu en ik had ook een stafkaart, zodat ik zoveel extra ommetjes zou kunnen nemen als ik wou.

Eerst moest ik wennen aan het tempo van Inanna, toch wat langzaam voor mijn doen, maar als je eraan gewend bent is het heerlijk: een goed tempo om goed van de omgeving te kunnen genieten. “‘Ze gaat je uitproberen”‘, hadden de mensen van de Ezelstal me gezegd, ”zeker de eerste dag en zeker het eerste halfuur”. Daarom besloot ik om me het eerste halfuur niet te bekommeren om de route en alleen maar te lopen. Dat ging prima. Ik liep de eerste uren heerlijk. Pas in de middag toen ik moe begon te worden, wilde Inanna ineens helemaal niet meer lopen, ik stond drie kwartier stil op een bospad. Niets hield: aaien, praten, boos worden, trekken…… Uiteindelijk wilde Inanna wel weer lopen, alleen de kant op die ik niet op moest. Maar ik was zo blij dat ze weer liep, dat ik haar maar volgde en via een andere weg dan gepland op de camping aankwam.

Alle kinderen op de camping vonden de ezel heel lief. Ook heel lief van de kinderen dat ze me allemaal wilde helpen met afzadelen en de ezel kammen. Ik had geld kunnen verdienen met ezelrondjes. Dit was de eerste nacht dat ik alleen kampeerde op een camping, het was geen probleem. Veel vriendelijke mensen op de camping, ik was al snel ”beroemd”‘. En alleen in de tent  had ik wel vaker gedaan bij een groepsreis waarbij groepsgenoten met hun tentjes vlakbij stonden.

De tweede dag heb ik startproblemen met Inanna gehad die weer niet wilde lopen. Ik vond het niet leuk om te doen, maar met wat klappen met de zweep net buiten haar lijf bleek ze wel te lopen. Ze was me duidelijk aan het testen en eiste dat ik me gedroeg als haar leidster, die niet bang is en duidelijk overwicht heeft.

Lopen met een ezel is een confrontatie met jezelf. De ezel voelt heel goed aan of het baasje stevig in haar schoenen staat,  en bij twijfel van de bazin, loopt de ezel niet, althans dat is mijn ervaring na deze drie dagen. Ik kan dan wel het plan hebben om met een ezel naar Zuid-Frankrijk te willen lopen, de ezel liet me weten dat zij nog niet zo zeker weet of dat wel een goed idee is, of dat ik er in ieder geval nu nog niet klaar voor ben. Ik zal nog veel moeten trainen.   

Na de startproblemen op de tweede dag heb ik uiteindelijk heel fijn samen gelopen, er ontstond een gezamenlijk ritme. Een ree onderweg, een zwarte specht en heel mooi om te merken hoe alert andere dieren worden als je met een ezel langsloopt: de schapen en koeien gaan meerennen, lama’s spitsen hun oren, pony’s en paarden komen meteen aandraven en bij het zien van andere ezels moet Inanna even stoppen om goededag te zeggen.

Sávonds op de camping kwamen Nelleke en Frans vanuit Zutphen even op bezoek om me aan te moedigen, dat was heel gezellig. Ze hadden ook foto’s mee van hun net geboren kleinzoon. Een gezin met drie kinderen had ezel Atilla van dezelfde ezelstal mee en een huifkar en logeerde in een trekkershut vlakbij mijn tent. Met de kinderen heb ik samen de ezelpoep opgeruimd en heel leuk gepraat over onze gezamenlijke ezel-ervaring. De kinderen hadden een lichtbruine jongens-ezel mee met lange haren, ik een meisjes-ezel met korte grijze haren.

De derde dag had ik prima gewandeld. Ik werd wel moe in mijn armen van het trekken aan Inanna’s kop. Ik moest steed haar hoofd omhoog houden zodat ze niet ging eten. Vooral bijvoet en boerenwormkruid zijn haar favoriet. Ik probeerde ook kleine smalle paadjes, waarvan ik verwachtte dat daar veel eet-verleiding zou zijn, maar Inanna vond dit geweldig leuk lopen en ik ook.

Onderweg had ik veel enthousiaste reacties van toeristen. Mensen uit de buurt van Zelhem zijn inmiddels wel wandelaars met ezels gewend, maar voor de toeristen was ik een bijzondere verschijning.

Ezelin Inanna, dank je wel voor het dragen van mijn bagage, voor het gezellige lopen en de wijze lessen !

Beste lezers,

In het weekend van 22 en 23 augustus liep ik wederom met een ezel. Het is verslavend. Het is zo heerlijk om zonder bagage te lopen en het contact met zo’n groot beest vind ik prachtig. Nu was Injas (of Inas ?) door Ezelstal De Edelingen aan mij toegewezen. Ik had eraan gedacht om Inanna weer te reserveren, maar ervaring met verschillende dieren leek me belangrijk om straks goed aan te kunnen voelen met welke ezel ik naar de Middellandse Zee in Frankrijk ga lopen.Toen ik hem zag schrok ik, want hij was flink groter dan Inanna en dus ook sterker. Maar Injas is een geweldige loper. En wat bijzonder aan hem is, is het feit dat ie verschillende tempo’s kan lopen. Bij de meeste ezels moet het baasje zich aanpassen aan het ezeltempo, Injas kon zich aan verschillende mensen-loop-tempo’s aanpassen.

In de ochtend liep Renee met mij mee en haar tempo is zeer gestaag, zie ook haar eigen verslag (waarvoor dank !) Nadat ik haar naar de bus in Hengelo heb gebracht, rond 14.00 uur moest ik nog zo’n 15 km, dus ik ging in flink looptempo en Injas bleek dat erg leuk te vinden en liep geweldig mee, zodat we om half 7 op een boerderij-camping in Ruurlo waren. En uiteindelijk heb ik dit weekend met Injas zo’n dikke 40 km gelopen: dat zijn de afstanden die ik in mijn hoofd heb voor een langere tocht, tussen de 20 en 25 km per dag. En dat blijkt dus makkelijk te kunnen met een getrainde ezel.   

Maar soms had ik Injas even niet in de hand. Dan nam hij letterlijk een loopje met me: ineens versnelt hij en neemt een spurt naar de berm om gras of kruiden te snoepen. En dan weet ie ook dat ik hem niet kan houden en mee moet hollen. Niet toegeven, flink aan het touw sjorren wat aan het tuigje om zijn kop zit is dan de enige oplossing om hem weer te laten lopen. 

Ik had een beetje slordig ingepakt, maar dit weekend was er overvloed. Op de camping lag een stapeltje keukenhanddoekjes, waarvan ik er eentje kon lenen voor na het douchen, want ik was mijn handdoek vergeten. Ik was soep aan het koken en mijn gas was op, niet lekker half gare pasta en groente, ik had gedacht dat ik wel 5 dagen met een gasbusje toe zou kunnen. Vriendelijke caravankampeerders hadden nog een busje gas voor me, toen ik ging vragen of mijn soep verder bij hen mocht koken. De boerderij had ook verse eieren en ik wat te weinig broodbeleg. Onderweg veel rijpe pruimen en appels aan bomen en vlak eronder op de grond. Al het gevallen fruit is voor Injas: ezels zijn dol op fruit. Ik vind het wel heel wonderlijk dat zo’n groot beest van toch zo’n 200-300 kg kan leven (en lopen !) op alleen maar gras en water.

Injas durfde een bruggetje niet over. Er zat nauwelijks water onder, maar op de houten planken zat gaas gespijkerd zodat mensen niet uitglijden als de planken nat zijn. Injas kende dit blijkbaar niet en  bleef stokstijf staan. Ineens kwam ik op het idee om het touw, waaraan ik stond te trekken om hem over het bruggetje te krijgen, los te laten en aan Injas te laten zien dat het bruggetje veilig was. Dus ik liep heen en terug en weer heen. En Injas….. begon uit zichzelf te lopen en volgde me. Als het bruggetje mij houdt, dan hem ook volgens ezelgedachten, niet wetend dat hij 5 keer zo zwaar is als ik.      

Twee aardige mensen kwam  ik tweemaal tegen en met wie ik een praatje heb gemaakt: Hans en Paulien uit Apeldoorn. Zij waren op de fiets aan het genieten van de mooie omgeving en het mooie weer. 

tot de volgende keer ! Margo

Met Margo op pad

En Inas natuurlijk, onze leraar en liefdevolle met(g)ezel die voornamelijk geinteresseerd was in het vullen van zijn maag, maar laat ik bij het begin beginnen. Margo nodigde me uit om een aantal uren mee te lopen omdat ze weer ging trainen voor haar uiteindelijke ezeltocht naar Frankrijk. Uiteraard was ik daar helemaal voor te vinden, van huis uit opgegroeid met dieren om me heen, leek me uitermate boeiend om me in dit avontuur te begeven. Margo kreeg Inas toegewezen, een mannetjes ezel van toch behoorlijke omvang, die meteen begon uit te testen hoe de verhoudingen lagen, maar nadat uiteindelijk Margo het touw letterlijk in handen nam, gingen we op pad.

Wat een ervaring zeg, zodra Inas door had dat de aandacht verslapte schoot hij de berm in om te vreten. Op een gegeven moment was ik aan de beurt; en ja hoor Inas voelde meteen een andere leider die bevendien flink kleiner was dan hijzelf, dus daar ging ik met ezel en al de berm in: het moment om wakker te worden en te laten zien wie de leiding had: ik moest er ontzettend van grinniken, wat een meester van een ezel en wat een geweldige ervaring.

Uiteindelijk liep hij braaf mee, zelfs in mijn lagere tempo en wanneer Margo met hem ging wandelen en ik knal voor zijn neus ging lopen paste hij zijn tempo keurig aan en bleven we toch gevoelsmatig in contact: haptonomie met ezels.

Ik heb genoten: Margo en Inas bedankt ! Renee

Lieve mensen,

Waarom ik zo graag met een ezel een lange afstand wil lopen:

Ik houd erg van wandelen, en loop graag afstanden van ongeveer 20-25 km per dag. Ik heb al vele wandelvakanties achter de rug, en ook wandelreizen voor groepen begeleid. Al heel lang heb ik de wens om ook eens langere tijd achter elkaar te lopen. Op het einde van een wandelvakantie had ik vaak het gevoel dat ik wel door zou willen lopen. Vaak zei ik: ”ik loop nog eens naar Santiago de Compostella”‘ of ik ga helemaal naar India lopen. Dat ik met een ezel zou gaan liep ik ook vaak te beweren, maar ik begreep zelf eigenlijk niet waarom. Het was net zo’n soort wens als : ik wil graag fagot spelen. Pas toen ik met fagot spelen begon, en nu ik dat al 25 jaar doe, kan ik begrijpen wat het me brengt.

Omdat mijn huidige werk als praktijkdocent natuuronderwijs op de Pabo na de herfstvakantie stopt wegens geldgebrek en vermindering van het aantal studenten, vind ik het nu de tijd om mijn dromen waar te maken en heb ik besloten om te gaan lopen naar de Middellandse Zee, als het lukt zomer 2010 (en anders zomer 2011). Twee vastzittende schouders met ontstekingen- ze zijn overigens goed aan het genezen- noodzaken me creatief na te denken over het dragen van spullen tijdens een lange trektocht. Volle bepakking met tent en kookspullen zou mijn schouders veel te veel belasten. En ik heb wel eens ervaren toen ik met volle bepakking liep, dat ik zoveel moest eten om dit aan te kunnen- om de driekwartier een rammelende maag-, dat ik de boterhammen niet meer weg kreeg. Met een kleinere rugzak lopen noodzaakt me om elke dag in de horeca of een pension te slapen, wat ook elke dag uit-eten betekent. Ik kook liever zelf mijn vegetarische linzensoep of couscous met groenteprut. En dan is af en toe uiteten een fijne afwisseling. Dus toen kwam vanzelf die wens om met een ezel te lopen weer bovendrijven. Want die ezel draagt je bepakking en is een gezellige reisgenoot.

Opmerking van iemand onderweg : ” Waar heb je Jozef gelaten ? “Dat ik met de liefste man van de wereld + ezel wil lopen heb ik ook vaker beweerd. Tja…. grotere kans dat ik hem tegenkom als ik dit project in gang zet, dan wanneer ik thuis blijf zitten. Tijdens mijn twee oefenweekenden heb ik genoten van alle spontane ontmoetingen met van allerlei mensen. In je eentje lopen met een ezel geeft vele bijzondere ontmoetingen en gesprekken onderweg.

Mijn bestemming : de Middellandse Zee in Zuid-Frankrijk heeft te maken met het feit dat ik Frankrijk heel goed ken en ik me er veilig en vertrouwd voel. Met mijn ouders en broer ben ik vroeger elke zomer in dit land op vakantie geweest, heb toen zowat elke beroemde kathedraal, Romaanse kerk of klooster bezichtigd en dat vond ik prachtig. En in het Frans kan ik me goed verstaanbaar maken.

Lopen naar Zuid-Frankrijk met een ezel heeft voor mij ook een hele diepe persoonlijke en religieuze betekenis. Lopen met de ezel, is voor mij puur energiewerk. De ezel is verbonden met Christus-energie en daar heb ik ook iets (veel) mee. Voor wie geinteresseerd is in dit hele verhaal, ga ik dit voor mijn vertrek nog zeker eens een keer op een middag of avond toelichten. Ik begrijp ook dat ik hier niet groots over moet doen, en dat ik gewoon eenvoudig en met veel plezier op weg zal gaan.                                                    Het gaat niet zomaar. Je huurt of koopt niet zomaar een ezel en vertrekt dan. Ezel en baasje moeten op elkaar afgestemd zijn en een ezel loopt niet als je niet traint. Mijn pelgrimstocht is daarom bij de voorbereidingen al begonnen en ik geniet ervan. 

Lieve lezers,

12 september.  Ik heb lopen klungelen. De ezels van vandaag deden alles wat mensen altijd zeggen over ezels: koppig zijn, midden op de weg stil blijven staan, dwars op de weg gaan lopen, terugkeren, gras eten……..Ik probeerde er twee, en ben hooguit 5 km van de ezelstal weggeweest.

Geen goed voorbeeld van hoe ik het zou willen. Ik had slecht geslapen, akelig gedroomd, te hard gewerkt de afgelopen weken, zorgen in mijn hoofd over binnenkort geen werk meer. En die ezels voelen dat en laten dan weten dat ik die dag beter in de berm kan gaan liggen uitrusten dan kilometers draaien. Dus ik heb geheel de inhoud van mijn thermoskan thee van bijna een liter langs Achterhoekse weggetjes zitten opdrinken. Als uitrusten voelde dat niet, ik was bekaf aan het einde van de dag van het lopen zeulen met die ezels en van het piekeren waarom het nou niet liep.

Laat ik dit maar snel vergeten, want dat doet de ezels geen eer aan. En ik vind het toch heel bijzondere, intelligente en hooggevoelige dieren. Toen ik in Marokko van de ezeldrijvers niet verder mocht lopen en op een ezel moest, omdat ik mijn scheenbeen aan een rots had opengehaald, voelde ik me heel koninklijk.   

Dus het wordt tijd voor mijn eigen ezel en niet steeds een geleende. Ik lees zo veel mogelijk boeken om op de hoogte te zijn van alles wat ik moet weten als toekomstige ezel-eigenares. Ik probeer in te voelen wat voor soort ezeltje het moet zijn dat met mij mee wil, in ieder geval een pittig dier dat van lopen houdt, eentje die niet snel bang is, pontjes op durft, sterk, maar niet zo sterk dat ie mij de baas is. Als ik er eentje heb, laat ik het jullie weten.

tot de volgende keer, Margo

Hallo beste lezers,

12 november. Sinds vrijdag ben ik eigenaresse van ezel Frits. Ik moet hem nog betalen, maar ik heb besloten dat komende week te gaan doen. Woensdag en vrijdag heb ik met hem gelopen en dat ging zo goed, dat ik voelde dat ik mijn tocht naar de Middellandse Zee, zo’n 1500 km, met hem aandurf.  Frits is bruin met grijs, een stevige vent, ziet er sterk uit, en is drie jaar oud.  Het is heel  grappig hoe hij loopt, want hij zet zijn hoeven heel zacht neer, je hoort hem nauwelijks. Hij houd heel erg van knuffelen en aandacht.

Het is een ezel met een bijzonder verhaal. Op mijn verjaardag kreeg ik een berichtje of dat deze ezel wellicht iets voor mij zou zijn. Wat een verjaardagskado ! Michel van Ezelstal de Edelingen had hem een tijdje geleden gekocht met de bedoeling om hem op te nemen in de kudde van loopezels voor zijn klanten. Maar enkele weken weken werd Frits zodanig behandeld door sommige andere ezels (de gehele kudde bevat 32 dieren) dat ie wonden had aan zijn poten. Frits is zo zachtaardig, dat ie zich niet verdedigt, hij wordt verstoten door de kudde. Dit was de aanleiding dat Michel besloot hem te verkopen. En nu ben ik de gelukkige bezitster en heb ik de eer om hem te helpen zijn zelfvertrouwen terug te krijgen.

Eerst vond ik Frits maar een gekke naam voor een ezel, want het is echt een naam voor een mensen-man. Het heeft wel humor, die naam. Frits komt van Frederik en die naam betekent ”machtig door  vrede”‘  en dat past zeker bij hem. Ik ben benieuwd hoe de fransen dat gaan uitspreken, “‘friets” of zo iets.   

Het ziet er dus naar uit dat ik echt naar Frankrijk kan gaan vertrekken als ik voldoende oefen. Op het trainingsprogramma staat: veel kilometers lopen, want Frits moet zijn conditie opbouwen (en ik ook), lopen met meer bagage, een constant looptempo ontwikkelen, maar ook kunnen aanpassen aan een ander tempo, obstakels overwinnen zoals tunnels, poortjes, hekjes, boomstammen op de weg, greppels met en zonder water, een pontje op, door een stad lopen en drukke verkeerswegen oversteken. Ook wil ik hem afleren om zomaar ineens te gaan staan dromen onderweg of om met zijn bek spullen te pakken. Op dit moment heeft Frits onderweg nauwelijks de neiging om te gaan eten, en dat wil ik graag zo houden. Een echte werkezel eet niet als hij onderweg is. Zodra het pakzadel van zijn rug is na de tocht, mag ie z’n gang gaan tot de volgende wandeldag. Wat ik zelf nog wil leren is zijn hoeven verzorgen, hoefproblemen herkennen, dingen leren over ziektes.

Woensdag had ik een braamtak gepakt om als zweepje te kunnen gebruiken, Frits had de tak ineens te pakken in zijn bek en heeft dus de zweep opgegeten. Dan maar zonder en dat vind ik ook fijner. Ik vind het beter dat ie mij leert vertrouwen, dan dat ik moet dwingen met klappen. Vanaf nu ga ik ongeveer elke week een dag lopen. En ook verder met het aanschaffen van mijn uitrusting, de route uitzoeken en de financiering voor elkaar krijgen.

Onderweg kwam ik leuke mensen tegen, die het Pieterpad aan het lopen was. Op de heenweg kwam ik hen al tegen in de bus en later dus nogmaals onderweg. Bedankt voor jullie aanmoedigingen.

tot de volgende keer ! Margo

Beste mensen,

23 november. Inmiddels is Frits dus van mij. Hij herkent me ook al als ik hem ga ophalen uit de wei voor een wandeling. Ik ben flink aan het oefenen met hem, elke week een dag wandelen. Hij kan heel goed lopen, maar is op dit moment mij’n gezag aan het uitproberen. En dat doet ie door stokstijf te blijven staan, soms maar 5 minuten en soms een heel uur. Ik krijg hem altijd weer aan het lopen, maar je moet niet vragen hoe. Afgelopen zaterdag had ik zo’n genoeg van zijn stilstaan-fratsen dat ik wegliep en uit het zicht van hem tegen een boom ging zitten. Binnen 5 minuten kwam ie uit zichzelf aansjokken, struikelend over het touw aan zijn halster. Hopelijk was dit vrijwillig naar mij toekomen een signaal dat ie wel wil lopen! Ik heb voor hem gekozen en nu mag hij ook zelf kiezen om mij te volgen.

Ik vind het bijzonder merkwaardig, eigenlijk bijzonder treurig dat zo ongeveer alle mensen de overtuiging in hun hoofd hebben dat ezels koppig zijn en niet willen lopen. Ik ben van mening dat dit de ezelziel niet steunt, maar juist omlaag haalt. Ik word er zelfs boos om: Hoe haalt een mens die nog nooit met een ezel gelopen heeft, waarschijnlijk niet eens een ezel geaaid heeft, het in zijn hoofd om hier een mening over te hebben ? En ezel Frits moet dan in z’n eentje opboxen tegen zulke collectieve overtuigingen en bewijzen dat ie wel loopt. Ezels hebben door hun wijsheid en nederigheid lijden op zich genomen. Het is echt tijd dat dit verlost wordt en dat mensen anders over ezels gaan denken.   

Aan goede voorbeelden ontleen ik steun: Jacques Clouteau die met ezel Ferdinand wel 30.000 km heeft gelopen, bepakt en bezakt, 2 jonge mensen met ezel Jonas van Rotterdam naar Kroatie vorig jaar, een Ierse vrouw met een dochter van 9 met muilezelin Joana dwars door de Andes, Jozef en Maria op weg naar Betlehem en op weg naar naar Egypte, Jezus met zijn triomptocht (!) in Jerusalem op een witte ezelin. En dan nog al die dappere werkezels die in arme landen voor hun baasjes braaf en trouw hun werk doen. 

Ik ben ook bezig om een adres dichterbij Zwolle voor hem te zoeken, want ik zie nu al aankomen dat ik na de tocht niet van hem af wil en wil blijven wandelen met hem. Ook ben ik mijn eigen uitrusting: een pakzadel en tassen, halster en halstertouw, en een deken voor onder het pakzadel aan het organiseren.

Mijn planning is om op dinsdag 8 juni te vertrekken en rond 20 september weer terug te gaan naar Nederland. Ik heb dan 15 weken voor naar schatting 1500 km. Dat is goed te doen voor een mens en een ezel. “‘Hoe ga je terug’? ” vraagt bijna iedereen. Ik laat me ophalen met een auto met een paardentrailer er achteraan waar Frits in kan. “‘Dat is toch zielig voor de ezel, dat ie in zo’n hok moet”‘. Ja, net zo zielig als voor mij, want ik moet dan ook in een auto na drie – en een halve maand buiten leven. 

tot ziens ! Margo

Avonturen en tegenslagen, december 2009

Beste lezers,

Ontzettend veel leer ik van het trainen van Frits. Over het gedrag van een ezel, over mijzelf. Frits houdt niet van koude regen. Toen ik dat negeerde en toch met hem ging lopen, wilde hij echt niet vooruit. Maar hij had gelijk dat het gevaarlijk weer was. Tijdens een bliksemflits in de lucht, schrok hij zo dat ie achteruit ging lopen. Ik had niet de kracht om hem tegen te houden. Het gevolg was dat Frits de achteruit een greppel in liep, nog meer schrok en zichzelf in paniek nog dieper vast zette. De humor was dat ie klem in de sloot, gewoon ging eten van de kant van de greppel. En ik wist niet meer of ik hier nou om moest huilen of lachen. 4 mensen van de ezelstal zijn gekomen. Met touwen hebben we hem eruit getrokken en met de trailer terug naar de stal vervoerd. Overigens was er slechts 1 bliksemflits, zonder donder. Wel hoorde ik later dat het in Zutphen enorm noodweer is geweest.

Sneeuw en koude hebben Frits met kerstmis griep bezorgd. Ezels zijn toch kwetsbaarder dan ik dacht. Na een wandeling op kerstavond die te lang duurde is hij weer met een trailer terug naar de stal vervoerd, omdat Frits geen stap meer wilde zetten. Twee dagen later lag hij op zijn zij in het stro, een teken dat ie niet lekker was. Inmiddels is hij weer beter en gaat het goed met hem.

Maar ik heb wel begrepen dat ik opnieuw moet beginnen met trainen en heel rustig aan moet doen met hem. Op dit moment is mijn conditie veel beter dan de zijne. Dus ik wil zo graag lange tochten maken, maar dat kan even niet. 

Als ie flink is opgeknapt gaat Frits verhuizen naar zorgboerderij Zuz en Zo in Lierderholthuis, dat is driekwartier fietsen vanaf mijn huis. Op dat adres wonen ook de ezels Bram, Hannus, Jip en Janneke en muildier Bep (bij een muildier is de moeder een paard en de vader een ezel).  Op zijn nieuwe adres ga ik langzaamaan beginnen. Eerst een rondje van een uur, dan eentje van 1,5 dan 2 uur enzovoorts, totdat ie het vertrouwen heeft dat ik naar hem luister en niet meer loop dan hij aankan. Ik wil niet weer stil komen te staan met een stokstijve ezel die weigert te lopen en dan moeten bellen om een trailer.

Of ik deze zomer, mijn grote tocht ga lopen? Ik weet het niet, op dit moment laat ik het open. Ik wil zeker weten dat als ik van A naar B wil, dat ik daar dan ook lopend kom met Frits en zolang dat nog niet het geval is, blijf ik dicht bij huis. Margo