18 juli 2017
Nu ben ik aangekomen in Larochette op een gigantische euro-nogwat-camping- glamping vol met vertier. We hebben een rustig hoekje gekregen en het is goed toeven hier. Het was wel belachelijk duur, maar ja, verder lopen na 15 km met veel op-en af en een laatste klim hiernaartoe bij lekker warm weer is geen optie. Zo;n tocht maakt flexibel, ik merk dan dat het ook best goed is op plekken waar ik eerst weerstand tegen heb. Op de achtergrond klinkt hier allemaal geroezemoes, toch vind ik het opvallend stil voor zo veel mensen bij elkaar.
Vrijdag liep ik van Vianden naar Gilsdorf, vlakbij Diekirch. Het was weer veel op en neer door bossen en boerenland. Langs maisvelden en graanakkers is een flinke verleiding voor Ravel om daar te stoppen en lekker te gaan snoepen. S’middags wachtte Hanna uit Vlaanderen me op bij de brug in Gilsdorf. Ze kwam een paar dagen meewandelen. Best lastig om met ezel een afspraak te hebben. Omdat Ravel erge honger had en eten in een graanveld afdwong, waren we een paar uur later, dan gepland. Er was ook nog een hele akelige drukke weg, echt afschuwelijk, dat vond Ravel ook. Wat rijden ze hier hard! Ook in de bochten en daar zijn er vele van. Hanna had heel veel eten bij zich, allemaal lekkere dingen. We liepen meteen naar de camping van Gilsdorf omdat het al bijna etenstijd was, toen we elkaar troffen. Gelukkig accepteerde deze camping ons, tot nu toe gaat dat steeds goed en hebben alle campings wel rommelige hoekjes waar Ravel het gras kan maaien.
De eerste dag met zijn drieen kwamen we tot het dorp Eppeldorf, door Hanna appeldorp genoemd. We bleven steken bij een aardige man die zelf geen koeien had, maar wel grond en hij verhuurde die grond. Dus we mochten in de koeienweide. Dat hebben we geweten. Naast deze weide stonden wel koeien, erin niet. Maar ergens bleek een opening en midden in de nacht liep Ravel tegen de tent aan. Hij kwam waarschuwen. Ergens bleek een gat in de omheining (alweer en deze wei was zo groot dat het einde van de wei niet eens zichtbaar was) en één koe rende achter Ravel aan. Ravel liep te blazen als een kat van boosheid. Gelukkig kregen we Ravel snel te pakken en ik hem hem maar in een omheind tuintje gezet naast het weiland zodat hij tot rust kon komen. Even paaltjes met draad zetten zodat hij alleen op het stukje gras kon, om te voorkomen dat de mooie plantjes opgevreten zouden worden. Weer rust in de tent en we konden verder slapen.
De dag daarna liepen we het mooie Mullerthal gebied in. Daar was een prachtig dal. We hebben een stuk daarvan heen- en weer gedaan, want het pad was een ware klimattractie. Het was er druk van dagjesmensen. Een paar hindernissen zoals bruggetjes en door riviertjes konden we nemen. Maar rotsblokken naar beneden springen vond ik niet zo’n goed plan en Ravel al helemaal niet. Als een ezel een poot breekt, is het einde ezel, dus we gingen wijselijk terug. Over de asfaltweg de camping van Haller bereikt waar we heel hartelijk werden ontvangen door een alleraardigste mevrouw en waar we een heerlijk plekje hadden.
Maandag liep ik alweer alleen met Ravel verder. Echt prachtig hier. Het Mullerthal noemen ze ook wel Klein Zwitserland. Je moet alleen de hoge besneeuwde bergtoppen erbij denken. Hier zijn heel sfeervolle dalen met kabbelende beekjes en bossen met rotsen met karstverschijnselen. Dat zijn rotsen waar water doorheen of overheen gesijpeld is, zodat gaten in de rotsen verschijnen. Even een afslagje genomen vanaf de Mullerthaltrail om te overnachten in een dorpje. Bij een boer met koeien vonden we een plekje. De boerendochter die in de hoofdstad Luxemburg natuurkunde studeert, was thuis wegens vakantie en om haar pa te helpen. Ze heeft paarden en heeft Ravel verwend met hooi, stro en paardenmuesli en mij met mineraalwater en cake.
We zijn nu op het zuidelijkste punt geweest en gaan weer langzaam afreizen richting Ardennen.