Meditatie in een weiland, panne met pakzadel

Maandagochtend 24 juli 2017

We zijn op de camping in Kautenbach. Ravel heeft hier kortgeschoren campinggras, maar wel een heel groot oppervlak, dus hij is lekker bezig. We hebben materiaalpech, want het pakzadel is ontwricht, schroeven los en de bogen gescheurd. Dat kwam door een klein incident gisteren. Ravel maakte een klein sprongetje vanwege een kleine rots op een smal paadje. Een rode zijtas bleef haken, maar Ravel ramde door. Het is nu niet slim hiermee door te lopen . De campingbaas hier is een klusser en handig met hout en die gaat het repareren. Betekent waarschijnlijk dagje rust. Ik hoef mijn rustdagen helemaal niet te plannen, die ontstaan vanzelf door de omstandigheden. Het is nu ook nog naar regenweer, dus conclusie is duidelijk. Straks tussen de buien door met Ravel kruidenrijke bermen opzoeken, zodat ie wat meer kan eten en lekker rustig aan doen. Hier in Kautenbach wonen ongeveer 100 mensen, het is een klein sfeervol dorpje. Op de camping wonen 600 mensen nu, hutje mutje tenten valk tegen elkaar aan. Maar ik zit op de grote weide voor de camping waar anders vaak groepstenten staan.

Vanaf Bigelbach hadden we mooie wandelingen. Ik begin het landschap te kunnen lezen vanaf de kaart. Daarmee bedoel ik dat ik als ik de kaart goed bestudeer dat ik dan weet wat voor paden we krijgen. Een bepaalde v-vormige lus in de route betekent een bepaalde vorm van een dalletje, ik snap nu hoe steil de hellingen zijn, dat soort dingen.  Zo het landschap begrijpen duurt een tijdje en meestal ga je er dan ook net weer uit…..Die riviertjes hier snijden hele diepe dalen en dan krijg je paadjes tegen de helling aan geplakt hoog boven de rivier. Heel leuk lopen en het gaat goed.

Van een paar dagen terug:

We hebben de Mullerthaltrail verlaten. Na de 5 sterren-camping in Larochette zijn we nu voor 2 nachten beland in een weiland met koeienflatsen. Voordeel daarvan is dat het geheel gratis is en dat het vol staat met pitrus, iets wat Ravel heel lekker vind. Drinkwater is hier niet, en dat is in flessen en in emmers gebracht door de boer, dus het is er nu toch, zelfs één fles met water met bubbels.

Gisterochtend vertrokken we al heel vroeg vanwege de hitte. In alle stilte heb ik het tentje afgebroken en zijn we gaan lopen. De hele camping sliep nog. In Larochette was het winkeltje al om 7 uur open, dus ik kon nog even boodschappen doen. Hier in dit stadje is 50% van de bevolking Portugees. De mevrouw van het winkeltje sprak  Portugees en het kruidenierszaakje verkocht ook allemaal Portugese producten. Ik heb geen idee hoe al die mensen hier nu verzeild zijn geraakt en wat ze hier doen, ja, wonen, dat zeker, en werken waarschijnlijk ook. Het is in ieder geval lastig hier welke taal ik moet spreken. Bij elk mens waarmee ik in gesprek raak, vraag ik eerst of het in het Frans, Duits, Engels, moet. De Nederlanders herken ik altijd meteen, dus dan begin ik meteen gewoon Nederlands te praten.

De wandeling gisteren was heel mooi en gemakkelijk lopen, wel weer omhoog en omlaag natuurlijk, allemaal paden en weggetjes die goed te doen waren. Af en toe kom ik andere wandelaars tegen, gisteren in totaal 9, 2 maal een stelletje en 1 maal een gezin. Vanaf het hoger gelegen Mullerthal daalden we begin van de middag af naar Bigelbach, een klein boerendorp richting de Sure. Hier wonen ongeveer 80 mensen, veel koeien, andere dieren en 4 ezels. Nu is het ezelaantal dus uitgebreid tot 5, bij de afdeling gisteren kwamen we twee daarvan tegen. Het is heel leuk hoe die ezels onderling balkend contact maken. Toen we de twee andere ezels passeerden gebeurde er niet zoveel, behalve dat Ravel even stil hield. In het weiland gearriveerd, waar we kamperen balkte hij. Er kwam luid antwoord terug van de ezels die boven staan. Die twee anderen staan nog lager dan wij zitten en waarschijnlijk net buiten gehoorsafstand van Ravels gebalk.

Vannacht was er weer onweer. Ik probeerde Ravel onder de tarp (een schuiltentje dat ik voor hem meegenomen heb, met hele lange tentstokken, zodat zijn oren er onder passen) te zetten, hij wou niet, dus wij beiden werden kletsnat. En….. dat betekent weer een noodgedwongen rustdag. Ik heb eerst geprobeerd zonder bagage een klein stukje te wandelen, ik moest toch een geleende emmer terugbrengen, echter over een paar 100 meter deden we veel te lang.

Héél irritant die stilstaan-buien van Ravel. Hij is een hele goede wandelaar, heeft een fijn tempo, echter elke dag staat hij wel even totaal stil, soms 2 minuten, soms 15 minuten. En ik heb nog niet uitgevonden hoe ik hem uit die blokkades kan helpen, ik zie dan aan zijn ogen dat ie ‘’eruit’’ is, lijkt wel of hij dan helemaal uit zijn lichaam gaat, hij wil dan niets meer, zet geen stap en wil zelfs geen paardensnoepje. Ravel kan dit ook doen op lastige punten, bijvoorbeeld midden op de weg. Hij heeft dit vaker dan Frits het had en die was wat kleiner en lichter, dus die kon ik meestal nog wel in beweging krijgen door het af te dwingen met een lang  touw om zijn achterpoten heen en te leggen en dan aan de voorkant te trekken. Ravel is daar te groot en te sterk voor, ik kan er met mijn volle gewicht aan gaan hangen zonder enig effect.  Aan de kop van een ezel trekken moet je nooit doen, dan gaat hij nog meer bokkig doen. Tja, daar sta je dan, te kijk op een weg waar auto’s en wielrenners langs komen, te koekeloeren naast een stokstijf staande ezel die niet vooruit te branden is, auto’s moeten dan een bocht nemen om daar omheen te gaan. En al die passanten vinden er wat van…. meestal de klassieker…’’ezel wil niet’’.

Lijkt je dit wat? Op vakantie gaan met een maatje die plotseling stil staat en niets meer wil? Stel je voor dat dit een mens is…..  tergend, het haalt het bloed onder je nagels vandaan. En ha, ha, juist die irritatie maakt het alleen maar erger. Wat kun je leren uit: ‘’Laat mij maar hier staan’’……?

En ja, oei,…. bij onbegrip van andere mensen haken wij als mens óók af. ‘’laat mij maar’’, en daaronder zit ‘’ze begrijpen me toch niet’’ en daar weer onder “ ik ben niets waard of wat ik wil, denk, voel is niet belangrijk ’’….Pijnlijke constatering. Dit is echt ontzettend belangrijk om te voelen en te snappen en doorheen te worstelen.

Ik heb zoveel ervaring met ezels en zoveel daarvan geleerd en begrepen dat ik hier ook wel overheen kom met Ravel. Hij zal niet voor niets op mijn pad zijn gekomen nadat Frits is overleden. Blijkbaar kan ik dit met die grote jongen en blijkbaar is Ravel, hoe groot dat die is, gevoeliger voor stress, onrust, onweer, onveiligheid dan Frits, de goede ezel voor mij. Ravel is geen leider, was een underdog in de vorige kudde en alleen met een mens op stap vraagt veel initiatief van hem. Frits was ook een ezel met een verhaal en die heb ik ook heel ver gekregen.  We hebben nu al meer dan 240 kilometer mooie dingen gezien en meegemaakt en af en toe is het een pittig proces. Ergens tijdens zo’n blokkade van Ravel hoorde ik van binnen: ‘’Margo, gebruik je vermogens”. Oké, Ik ga in gesprek met Ravel via telepathisch contact. Een dierentolk had me afgelopen jaar al eens gezegd dat Ravel hele verhalen heeft te vertellen. Ik dacht toen dat zij die verhalen naar boven zou halen voor mij, maar haar verhaal was dat ik dat zelf moest doen.

Ravel: ‘’Ja, jij kan me wel overal naar toe willen meenemen, ik wil ook wel mee, maar ik heb óók zelf iets te willen. Voor mij is dit best een grote opgave. Ik ben dan wel een indrukwekkend grote ezel, maar minder dapper dan jij denkt. Ik ben een volger, ik ben gewend andere ezels initatief te laten nemen en ik loop dan hen achterna en nu zijn hier geen andere ezels.  Jij vraagt van mij dat ik een leider ben en dat ben ik nog aan het leren.”’

Margo: ‘’Ben je bereid dit te leren, Ravel, wil je dit leren?”’.  Op dit moment komt hij dus naar me toe om contact te maken –ik zit onder de tarp- Antwoord is ja dus. ‘’Maar geef me de tijd’’ M. ‘’Doe ik het goed als baasje voor jou?’’ Ravel: “ja, ik heb vele baasjes gehad en die gingen weg of deden mij weg, omdat ze me moeilijk vonden en omdat ze hard tegen me deden en dan mij de schuld gaven. Dat vind ik ingewikkeld. Jij blijft wel en dat veroorzaakt verwarring in me. Ik ben bij jou gekomen omdat jij in staat bent me te begrijpen. ‘’

Ravel heeft nu wel geleerd hele stukken los achter me aan te lopen. Op smalle bospaden doet hij dat heel goed. Dat is dus volgen uit vrije wil. Afdwingen, forceren vind ik geen goede basis voor samenwerking met een dier.  Op brede paden moet ik hem wel aan de lijn nemen omdat ie een grote snoepert is en steeds wil eten.

 

4 reacties

  1. Tine schreef:

    😍 Ravel💚
    Groetjes&veel voorspoed Margo

  2. Anoniem schreef:

    Wat heerlijk om te lezen, je verhalen maken me ook enthousiast. Jammer dat ik in een rolstoel of scootmobiel zit, die zijn nou bij uitstek niet geschikt om de heuvels te nemen.
    Ik zou het ook niet aan durven om zo in mijn eentje op stap te gaan zonder mijn normaal altijd aanwezige man of dochters. Ik zal vandaag maar weer eens met mijn scootmobiel bij de ezels gaan rijden. Ze vinden dat ding bijzonder interessant en lopen er mooi achteraan.
    Goed zo dikkies! In beweging, denk eens aan Ravel!
    Veel plezier verder op jullie reis 👍🏼👍🏼

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *