In welk profiel pas ik?

31 januari 2017

Door banenpech kwam ik in de Bijstand. Natuur- en milieueducatie valt onder de weg-bezuinigde banen, bijna al dit soort werk wordt nu gedaan door vrijwilligers. Werkgevers die mij zouden willen aannemen, moeten mij iets anders laten doen dan hetgeen ik de laatste 15 jaar deed. En ik denk dat ze dat niet aandurven, ze nodigen me in ieder geval zelden uit voor een gesprek. In mijn oude baan gaf ik les aan kinderen en Pabo-studenten, buiten in  de natuur, ik stookte vuurtjes onder werktijd, bakte brood, bouwde hutten, legde theorie uit over ontdekkend leren, zette projecten op om te leren over de natuur. Waar pas je dat toe tussen vier muren……? Dat vraagt veel flexibiliteit van mij en van een werkgever om me op een nieuwe plek geld te laten verdienen.

Ik heb een aantal trajecten gevolgd. CV’s gemaakt in allerlei variaties want iedere banenconsulent zei: ”Als je het doet zoals ik dat vraag, dan vind je een baan”.  Als je je CV verbetert en een goed profiel hebt op internet, als je andere kleding aandoet en je verft je haar, als je een sjieke tas koopt en met mooie woorden in twee minuten kunt vertellen wat je allemaal voor talenten hebt, als je eerst gratis gaat werken om weer te wennen aan het werkritme….dan vind je wel een baan. Om hopeloos van te worden. Ik geloof niet in de strategie dat ik bij andere uiterlijke presentatie wél die mooie baan zal vinden. Ik heb een heleboel te bieden. Er zijn nog steeds meer werkzoekenden dan banen en die leren allemaal mee te doen met zichzelf oppimpen om een plekje te kunnen vinden. Ik ervaar dat als een wedstrijd. Ik wil graag met mensen samenwerken, met elkaar iets moois neerzetten. Niet strijden om het beste te passen in een lijstje van dingen die je moet hebben en kunnen, ik vind dat vreselijk: vechten om in een hokje te passen. Hoe vaak ik dat gehoord heb:” Je past niet in ons profiel”, wel meer dan 1000 keer.

In welk profiel zou een enthousiaste dame die met ezels wandelt passen? Die eigen projecten bedenkt en uitvoert, die zelf haar route kiest? Die ook niet te beroerd is – letterlijk- shitzooi op te ruimen. Daar is gelukkig geen profiel voor, laten we dat vooral zo houden.

Ik ben gelukkiger met mijn eigen onderneming. Ondernemen vanuit de Bijstand. Dat is ook een hele tour. Want elke maand moet ik alles wat ik verdien opgeven. Mijn uitkering wordt dan aangevuld. Grote uitgaven worden nooit getolereerd. Gelukkig mogen een paar pakken chocolademelk en wat krentenbollen voor tijdens een wandeling er wel vanaf, de EHBO cursus declareren kon ook nog net. Maar na de crisis van helemaal klem zitten, en alleen maar moeten solliciteren, valt dit regime me nu wel mee. Ik kan nu tenminste ergens een lezing gaan geven of een wandeling organiseren en daar geld voor vragen zonder dat ik ”illegaal” bezig ben. Ik mag onder werktijd mensen mee nemen op pad, hen de vrijheid laten ervaren van buiten wandelen, verbinding maken met de natuur en maatjes worden met een dier. Allemaal veel beter dan opgesloten zitten in een profiel.