8 maart 2017
Toen ik tijdens een zomervakantie met mijn ezel een camping op liep kwam er een jongen op me af: ”Mag ik wat vragen? Ben jij nou arm? Want je komt met een ezel”. Ik vertelde de jongen dat ik inderdaad niet veel geld heb, maar dat ik me rijk voel omdat ik wandelen en buiten zijn en omgaan met dieren heel leuk vind.
Het dagelijks leven vanuit de bijstand lukt me goed. Ik vat het maar op als een ”sport” om zo zuinig mogelijk te leven. Ik kan me erbij neerleggen om niet op reis te gaan naar verre landen of steden, niet te gaan uiteten, zelden naar de film, nooit naar een theater, spullen te kopen op marktplaats en in kringloopwinkels. Ik heb een leuk huis, een fijne kachel, een moestuin en maak volop muziek. Het onderhouden van mijn huis is wel een zorg waar ik wakker van kan liggen.
Vanuit het verleden horen ezels bij de arme mensen. Rijken hebben een paard. Inderdaad, als je er eentje moet kopen, dan zijn ezels een stuk goedkoper in prijs, nu ook nog. En in onderhoud is een ezel denk ik ook minder duur.
Ondernemer zijn vanuit de bijstand is een hele kunst. Ik heb gewoon niets om te investeren. Dus ik investeer alleen in tijd, energie en acties. Ik gebruik alle gratis publiciteitskanalen die ik kan vinden en ga naar ondernemersbijeenkomsten waar je iets kunt leren, waarvoor je alleen je kopje thee hoeft te betalen. De ondernemerscursussen vliegen me om de ogen op internet, maar als ik naar de prijs kijk…………..had ik maar een ezel die goud poept, zoals in het verhaal van Tafeltje dekje, ezeltje strekje. Of zo’n cursus is blijkbaar niet de weg voor mij. Lekker zelf pionieren.
Gelukkig ben ik gezegend met een rijke geest. Ik blijf dromen hebben en ondernemerslust en laat de moed niet zakken. En toch knaagt er wat. Op dit moment (te) weinig geld hebben lijkt een soort van toestand waar moeilijk uit te komen is. Er komen veel enthousiastelingen op mijn pad die wat ik te bieden heb niet kunnen betalen. Gelijke trekt gelijke aan, zeg maar. Je kunt het proberen om gratis te krijgen wat ik mijn aanbod heb staan, maar dan zeg ik NEE. Ik wil mijzelf als ondernemer serieus nemen. Diensten ruilen vind ik wel een heel goed idee.
Op weg naar Zuid-Frankrijk, ergens in Belgie, stuitte ezel Frits en ik vlak voor een dorp waar ik wilde overnachten, op een veerooster. Dat is een lastig obstakel. Ik had planken nodig om erover heen te komen met ezel en wist niet hoe ik daaraan moest komen. Dus ik ging in de berm zitten wachten. Zo om de 5 minuten kwam er een auto langs. De mensen in de eerste paar auto’s vonden het een rare vraag. En toen, na ongeveer 20 minuten gewoon wachten en niks doen, kwam een werkauto langs met daarin een werkman en die had planken. We konden verder! Conclusie hieruit: als je weet wat je nodig hebt en je vergeet te denken dat dit onmogelijk is, dan is het er. Een wijze les en een mooie ervaring.
En nu bij het ondernemen heb ik ook weer een obstakel: Ik heb planken nodig om over het probleem van te weinig geld en te weinig klanten heen te komen. Maar ik weet even niet hoe ik daaraan moet komen en ik weet op nu ook niet hoe die planken eruit moeten zien. Dus ik ga maar even ”in de berm” zitten wachten tot er hulp komt, van binnenuit of van buitenaf, ook dat weet ik niet. In mijn gedachten spreek ik mijzelf toe: elke keer als ik denk aan te weinig geld, te weinig klanten, denk ik meteen daarna ”delete” en ”vervang voor ”meer dan genoeg”. Ik wil heel erg graag kunnen leven van mijn eigen werk, een eigen tiny huis realiseren, met een moestuin, een paar eigen grote ezels en van daaruit werken en mensen meenemen op tochten. Ik ga vergeten te denken dat dit onmogelijk is.
2 reacties
Al eens gekeken hoe andere liefhebbers die ezelwandelingen verzorgen het aanpakken? Er zijn er veel die een mini camping of zorgboerderij hebben en van daar uit wandelingen organiseren. Misschien kun je je aansluiten bij een zorgboerderij om regelmatig een wandeling te kunnen verzorgen.
Misschien op dit moment te duur om een cursus te volgen, maar is asinotherapie niets voor jou om in de toekomst te gaan doen?
Dank je Mariëlle voor het meedenken.