Voorbereiding grote tocht naar Zuid- Frankrijk, 2012

Nog maar 5 weken en dan vertrekken we richting de Middellandse Zee. Werkzoekend zijn zijn heeft ook zijn voordelen want nu heb ik de tijd om mijn grote tocht heel goed voor te bereiden. De laatste maanden hebben Frits en ik elke week minstens een hele dagtocht gemaakt. De spieren moeten getraind blijven, zowel bij Frits als bij mij. De ommetjes bij Ommen zijn niet zo spectaculair meer, ik ken inmiddels vele mooie routes, maar toch ontdek ik af en toe nog een verrassend mooi nieuw stukje en ik geniet van het ontluikende voorjaar . Vaak gaan er mensen mee om ook eens te ervaren hoe het is om met een ezel te wandelen. Zo wandelde ik een dag met Arjan, met Jet, met Ton, Pieter, Silvana, die ook eens met een ezel wil gaan trekken, mensen van de wandelsite.

Wat ik allemaal gedaan heb in de voorbereidingsfase:

* de route helemaal uitgezocht. En zo wordt ie: Het Pieterpad vanaf Ommen tot Bemelen. Het Pieterpad gaat door veel steden: Doetinchem, Venlo, Roermond, Sittard en Maastricht. Met behulp van de topografische atlassen zoek ik omwegen, want ik zie me al lopen met Frits op het Vrijthof.. Nee, steden wil ik vermijden. Vanaf Bemelen steek ik dus rechtdoor naar het zuiden, dan vermijd ik Maastricht en hoef ik ook niet tweemaal de Maas over. In Vise pak ik dan de GR5 tot Spa, daar stap ik over op de GR 14 door de Ardennen, dan Frankrijk in bij Sedan, vervolgens de GR 14 tot Bar-le-duc, Dan GR714 , overstappen op de GR7 tot Langres. Daar pak ik een oude pelgrimsroute via Cluny naar Le puy-en Velay. Dan GR700 tot St-Gilles en dan ben ik vlakbij de Camarque en kan ik doorlopen tot het strand in twee dagen. St-Gilles is een oude verzamelplek voor pelgrims naar Santiago de Compostela, dus wie weet loop ik nog eens een grote etappe. Wanneer? Ik heb nog geen idee.

Een pelgrim met paard maakte me aan het schrikken door me te mailen dat ik niet met een groot dier op de pont mag bij Millingen. Maar bij navraag mag Frits wel op de pont, dus dan hoef ik niet om te lopen via Nijmegen!

* Ik ben lid geworden van het St. Jacobsgenootschap. Dat is een club voor pelgrims naar Santiago de Compostela. Ik ga daar nu nog niet heen, maar het is wel voordelig om officieel een echte pelgrim te zijn. Ik hang een vlaggetje met daarop de Jacobsschelp aan de ezel en dan ben ik herkenbaar als pelgrim. Dan wordt je eerder geholpen aan (misschien wel gratis) een overnachting. Het voelt ook echt anders om een echte pelgrim te zijn. Zo’n reis krijgt dan veel meer diepgang dan wanneer het een extra lange vakantie is. En ik heb altijd een sterk gevoel gehad bij het verschijnsel pelgrimeren naar Santiago. Mijn doel is niet zozeer om de eenzaamheid op te zoeken, want alleen zijn, dat ken ik wel. Ik ga meer met het doel om te ervaren dat er overal mensen zijn die met me mee willen werken. Want wat tegengewerkt worden is weet ik ook heel goed.

* De bepakking moet anders dan vorig jaar. Want die grote tassen gaan schuiven op hellingen en heuvels ga ik zeker tegenkomen. Harm maakt nog een fantastich pakzadel met bogen die precies over de rug van Frits passen. Daar komen dan twee fietstassen aan en een deel van de lichte bepakking gaat in bagagezakken bovenop Frits. Dat is ook veel makkelijker te hanteren voor mij dan die tassen die zo groot waren dat ik er zelf in kon.

* Het lastigste om te regelen vond ik de uitkering melden dat ik er niet ben. Ze zijn niet blij dat ik mijn sollicitatieverplichtingen niet nakom, maar me tegenhouden kunnen ze niet. Wel moet ik nu creatief zijn met mijn financien, want ik krijg 4 maanden helemaal niets. Ik denk dat ik juist eerder weer een baan ga vinden, want ik laat nu wel aan de wereld zien wat voor project ik voor mezelf kan neerzetten. Met die competenties, om maar even in sollicitatietermen te spreken, kan ik toch ook een goede baan uitvoeren?

* En dan zijn er van die kleine regeldingen zoals inentingen voor Frits, les van de hoefsmid om te leren zelf de hoeven te veilen en met een mes bij te werken. En zorgen dat mijn uitrusting in orde is.

* En onderdak regelen voor de poezen, een logeeradres voor mijn fagot en een thuisblijfteam dat me volgt en bijstaat als ik trubbels mocht krijgen onderweg.

* Ton en Carolina komen me halen met hun camper en met een geleende trailer van collega-ezelwandelaar Eric en zijn dochter.

En Frits heeft geen idee wat hem te wachten staat. Maar hij volgt me overal, over enge bruggetjes, door water, dwars door de bosjes, zelfs als ik even wegduik om wild te plassen, komt ie kijken waar ik ben. Het lukt hem nu om een dik uur los te lopen zonder dat ie gaat eten, alhoewel het gras en de kruiden nu in het voorjaar wel erg aanlokkelijk worden. Knap van hem dat ie dan toch doorloopt.

Het is bijzonder om te merken hoe enthousiast iedereen wordt van mijn plan. Ik moet ook echt gaan, er komen mensen in mijn huis. Da is wel een prettig idee, zeker na die insluiper die afgelopen oktober zo’n enorme rommel maakte in mijn huis en mijn fagotten meenam.

tot de volgende keer.

Nog 2 weken.

Beste lezers,

Het wordt nu wel heel spannend. Heel veel mensen zijn druk bezig om van alles voor elkaar te krijgen. Harm maakt een fantastisch pakzadel, handgemaakt precies op Frits zijn rug. Want het pakzadel wat ik nu heb is standaard, voor grote Frits een beetje klein en het verdeeld het gewicht van de bagage niet zo goed. Die van Harm gaat dat gewicht beter verdelen. Nelleke maakt van vilt een nieuw neuslapje. Nu heeft hij een rose lapje om zijn halster en dan denkt iedereen dat Frits een meisje is. Terwijl het nu toch hip is dat heren in rose lopen! Je ziet ook mannen met rose overhemden en paarse stropdassen, dan kan Frits toch ook wel met die kleur. Maar goed, het lapje is nu ook vuil, dus een mooie schone zal hem goed staan. Ton, die smid is en hele mooie klankschalen smeedt, maakt nu een pin met schroef voor in de grond, eentje die ook werkt in een Franse stenige rotsbodem. En de fietsenmaker heeft nu, nadat ik toch heel veel geduld moest hebben, beloofd dat de bestelde fietstassen deze week gaan komen.

Ik heb veel telefoontjes gepleegd om er achter te komen aan welke eisen een ezel moet voldoen die naar het buitenland reist. Mensen aan de telefoon begonnen over regeltjes voor het voertuig, nee-nee, hij loopt zelf de grens over! Nu weet ik dat ik in Zuid Limburg de Voedsel en Warenautoriteit moet faxen, het formulier heb ik al in huis (niet vergeten in te pakken!). En dan moet een ambtenaar komen om Frits gezond te verklaren , dan krijgen we een spempel en een papier en het VWA krijgt geld, en dan mogen we Belgie inlopen. Dit gezondheidsbewijs is echter maar 10 dagen geldig en we hebben langer nodig om Belgie door te lopen, dus in Belgie krijgen we weer zo’n papierenfeestje. Ik moet dan steeds denken aan het boek Otje van Annie M.G. Schmidt. Otje en haar vader leven in een kampeerbus en zij moeten ook steeds instanties af voor de juiste papieren.

Hoefsmid Hans vond dat Frits aan de magere kant is, en dat klopt wel, Frits heeft een smallekont, dus we proberen hem dikker te krijgen. Dat valt niet mee, hij eet extra brokjes en slobbe (een soort ezelmuesli die je moet weken in water). Vorige week zijn Fender, het paard, en Frits zijn stoeimaatje Tommie (een Shetlander pony) verhuisd. Ik denk dat dat de reden is dat Frits nu magerder is geworden in plaats van dikker. Maar niet al te druk om maken, goed voor hem blijven zorgen en vragen om brokjes en extra’s bij elke paardenhouder die ik onderweg tegenkom. Bij mijzelf lukt het ook nooit om kilo’s te kweken, dus als Frits en ik beiden gewoon elke dag goed eten moet het goed gaan.

Elke week lopen we minstens 1 dagtocht van een kleine 20 kilometer. Het is heel mooi om het steeds groener te zien worden in het Vechtdal. Frits draagt sinds eerste paasdag het pelgrimsvlaggetje met de Jacobsschelp. Opvallend dat sindsdien steeds meer mensen vragen waarom ze ons zo vaak zien lopen. ” Ga je soms een grote tocht maken?”. Twee paardenmeisjes van een jaar of 10 vertelden me dat ze 8 kilometer hadden gelopen naar oma. Nou, ik ga 200 maal zover. Laat ik maar niet gaan opscheppen, het zal me op momenten ook weleens tegen kunnen vallen.

Ik heb alle wandelboekjes gereduceerd tot de bladzijden die ik echt nodig heb. Om gewicht te besparen heb ik veel overbodige bladzijden eruit geknipt. En onderweg geen sentimenteel gedoe met het bewaren van boekjes en kaarten: boekje uitgelopen… dan weggeven of ergens achter laten. In totaal is het geen 1600 km wat ik globaal schatte, maar ongeveer 1750. Ach ja, het gaat om het onderweg zijn, niet om het halen van het einddoel. In reisverslagen van andere pelgrims, lees ik over dagetappes van 30km, soms nog meer. Met een ezel lukt dat niet, en omdat ik kampeer, wil ik ook energie overhouden voor het in orde maken van het kamp, eten koken en het verzorgen van Frits. Als je alleen maar loopt en overnacht in B&B’s, kun je zomaar aan tafel aanschuiven en staat je bed klaar. Maar dat soort pelgrims moeten wel al hun spullen zelf dragen. Ik ben wel heel benieuwd of ik veel andere lange afstandslopers ga tegenkomen onderweg en nieuwsgierig naar al hun verhalen. Op dit moment lees ik, als ik lees, alleen maar reisverslagen. Andere literatuur boeit me niet meer, is dat een uiting van pelgrimskoorts?

Voor onderweg liggen drie oude pockets klaar: In de ban van de ring. Ik las ze een dikke 20 jaar geleden. Ik neem ze mee omdat het compacte boeken zijn: veel kleine letters op elke bladzijde. En omdat het oude boeken zijn kan ik elke gelezen bladzijde eruit gaan scheuren. E-books zijn niets voor me. Alle nieuwe apparaten moet ik weer leren bedienen en daar heb ik een hekel aan. De telefoonwinkel vond ook mijn oude Nokia niet kunnen. Ik wel, hij laadt op met een minizonnecollector, en ik weet tenminste hoe hij werkt.

Het is wel druk nu, maar ik heb ook veel plezier in het voorbereiden en vind het super dat zoveel mensen meewerken om dit mogelijk te maken.

Beste lezers,

Met de ezel naar de Middellandse Zee

Op 1 mei 2012, dat is dus morgen, vertrek ik lopend vanaf Ommen, samen met ezel Frits, op weg richting de Middellandse Zee. Het is altijd mijn droom geweest om eens in mijn leven een lange pelgrimstocht te maken. In de laatste week van augustus hoop ik aan te komen op het strand ten zuiden van Arles in het stadje Sainte-Marie-de-la-Mer.

Omdat hij behoorlijk ziek is geweest, heeft Frits een tijdje in een opvang voor zieke en oude ezels gewoond. Daar heb ik als vrijwilligster gewerkt en veel nuttige dingen geleerd over de ezel en zijn gedrag. Nu, twee jaar later, is Frits een gezonde en goede lange afstandswandelaar geworden, die met veel plezier 20 km per dag met volle bepakking loopt. Ik heb hem daarvoor zelf getraind, op een natuurlijke manier, zonder dwang of zweep . Afgelopen zomer maakten we een kampeertrektocht van 375 km door Drenthe.

Na deze grote tocht van vier maanden verwacht ik een geweldig leuke baan te vinden. Mijn voorkeur gaat uit naar werk waarin ik activiteiten en projecten organiseer op het gebied van natuur, landschap en milieu, of daarin beleid maak. In de toekomst hoop ik ook nog eens door te kunnen lopen naar de beroemde bedevaartsplaats Santiago de Compostela.

Ik wens alle lezers veel plezier en veel geluk op de plek waar jullie zijn! Margo