13 juli 2017
Vandaag aangekomen in Vianden. Wat is het steil hier! Het laatste stuk vandaag moesten we over de grote weg, want de wandelpaadjes gingen te steil. Ravel gaf dat aan door ineens op een steil paadje om te keren ( dat ging daar net) en weer terug omhoog te lopen. Op steile paden moet de ezel los lopen, het is dan te gevaarlijk om via het touw aan elkaar gekoppeld te zijn. Als de een een schuiver maakt…… Ieder moet ook zijn eigen tempo kunnen nemen. Ravel laat me meestal wel voorop lopen, en soms loopt ie echt te dringen in mijn rug.
Vianden ligt heel diep in het dal, alle land is schuin hier. Op de camping, die weer aan de Our ligt, is de grond wel vlak gelukkig. De campingbaas moest hier wel even overreden worden dat het goed gaat met de ezel hier, Ravel loopt nu het gras te maaien naast het kinderspeelpleintje, waar geen kind komt om te spelen.
Zoals je hieronder leest hebben we weer spannende dingen meegemaakt. Ik vind het nu genoeg, vanaf nu wil ik gewoon rustig wandelen.
Vanaf de camping in Tintesmillen vertrokken we pas om 1 uur, wegens buien sóchtends en we gingen aan de Duitse kant van de Our lopen. De Our vormt dus de grens tussen Luxemburg en Duitsland. Volgens de mevrouw van de camping is het pad aan de Luxemburgse kant te smal voor een ezel met zijtassen.
Het was een prachtige route en eenmaal moest ik even gokken over de te lopen route omdat de wandelroute ook hier toch een smalle afdaling had met trapjes en leuningen en ik geen zin had drie keer te lopen en te gaan slepen met tassen. Heerlijk dat Ravel dat doet, mijn spullen dragen. Gelukkig was er dus een goed alternatief. We hebben 4 uur gewandeld en kwamen niemand tegen op deze hele prachtige route. En we kwamen uit het bos en stonden ineens weer voor een camping. Ik had geen boodschappen kunnen doen, en gelukkig had de camping frietjes met vegetarische loempia en salade. Ook fijn om eens niet te koken.
Thuis eet ik behoorlijk gezond: geen suiker, zo min mogelijk (wit) tarwemeel, speltbrood of rijstwafels, altijd alles vers en vegetarisch. Op deze manier op reis moet ik dat echt loslaten, want soms is op 70 km geen supermarkt en moet ik het doen met kiosken bij tankstations of hele kleine winkeltjes waar ik blij ben dat ik wat kan kopen en ben ik tevreden met industriefood zoals een blikje vis en verpakte kaasjes. Op de camping in Dasbourg ontmoette ik een aardige familie met 4 kinderen die Ravel geweldig vonden en die een tijdje kwamen rondhangen. Dan zet ik hen aan het werk met poepscheppen en de ezel borstelen, wat ze natuurlijk fantastisch vinden. Dit is ezels-educatie. Van deze familie kreeg ik lekker veel fruit , yoghurt en wat groente mee. Daarmee kan ik weer 2 dagen vooruit zonder winkel.
Dinsdag ging de route deels over de asfaltweg door kleine dorpen heen, wat ik ook wel leuk vind. Een paar keer ging GR 5- route die ik loop dan bovenover, via spannende smalle paadjes en het ging allemaal net. Ravel kan heel goed bergen lopen, wat logisch is als je in de Pyreneeën geboren bent.
Bij een lief echtpaar vond ik onderdak in een weitje met houtopslag/afdakje en een heerlijke stoel met voetsteunen. Water halen en naar de wc kan in de garage. Ik kan helemaal mijn gang gaan hier. Ravel kan lekker eten en aanrommelen. Hij heeft al een kersenboompje gesloopt, wat ze gelukkig niet erg vonden en probeerde ook plastik-klimopversiering op te eten en zijn rolplek waar hij ook gegraven heeft is duidelijk te zien. De oudjes zijn heel gemakkelijk. De man is een hele grote dierenvriend, hij is boer geweest en had koeien, die zijn al 15 jaar geleden verkocht. Hij is ziek en loopt met een rollator, en heeft wel zijn humor bewaard. Ook echt zo iemand die vind dat vroeger alles beter was. Zijn vouw zorgt ervoor dat het hem en mij ook nu, aan niets ontbreekt. Vanochtend heb ik gezellig met deze mensen ontbeten. We hebben hier nu een rustdag want het was slecht weer vandaag en we hadden weer een avontuur gisteravond.
In het weitje waar we nu staan bleek een opening te zitten. Het verhaal wat je nu gaat lezen gaat over een avontuur dat helemaal niet leuk was, wel achteraf heel hilarisch. Ik ging me wassen binnen en klaar maken om te slapen, ik dacht lekker vroeg naar bed te gaan. Mijn pyjamabroek bleek nog in mijn tent te liggen, maar even het straatje oversteken naar mijn tent kon wel in mijn onderbroek. Tot mijn schrik liep Ravel te grazen vóór het afgesloten weitje, er bleek een opening in te zitten…. Oeps. Snel broek aan en touw pakken. Ravel had geen halster om, want ik had het juist even afgedaan omdat ik dacht dat het hier volledig safe afgesloten was. Ik kreeg hem niet meteen te pakken en hij rende er vandoor. Ik ken dit ‘spelletje’’ wel van Frits. Als de ezel ervandoor gaat dan loopt ie in de richting vanwaar je gekomen bent. Ravel bleef voor me uitlopen, vrij hard zodat ik hem steeds net niet kon pakken. Pas na ongeveer 1,5 km stond ie stil en kon ik het touw om zijn nek doen. Hij ging gelukkig gewillig mee terug. Althans dat leek zo. Na 10 minuten bleef ie stokstijf staan, geschrokken van wat hij zelf veroorzaakt had. En tot overmaat van ramp begon het langzaam donker te worden, ik begaf me op een weg midden tussen 2 dorpen in, er was niets dan weiland en bos. ‘’Mijn God’’ Ik ging echt een soort van bidden en vroeg om een auto vol met sterke mannen.
Die kwamen niet. Eerst kwam een man in een sjieke auto en hij was boos omdat ie er nog maar net langs kon, hij had hele erge haast. 15 minuten later kwam er weer een man in een auto. Die was ook bozig. Hij had kritiek op het feit dat ik de naam niet wist van de mensen waar ik vertoefde, hij vond dat ik hen moest bellen, maar ik had natuurlijk geen telefoon bij me en ook hun nummer niet. Ik kon wel omschrijven bij welke mensen ik was en toen wist de man wie het waren en waar het was. Deze man heeft het nog wel geprobeerd, hij heeft staan roepen bij het huis, het was al donker en de vrouw vertelde me later dat ze dat roepen gehoord heeft. En na deze man die langs kwam werd het helemaal donker en gebeurde er helemaal niets. Gelukkig- half uur later of zo- weer een auto. Ditmaal met een vrouw, ze kwam van haar werk en ze vroeg hoe ze kon helpen. Ik stelde voor dat ze Langzaam achter ons aan ging rijden en dat ik ging lopen met Ravel. Door die auto achter zijn kont kwam Ravel weer in beweging en zo kwamen we na 20 minuten veilig weer ‘’thuis’’. Nog even staan praten om alle emoties te verwerken, de vrouw van het huis waar ik was, werd wakker en kwam ook nog even meepraten. En natuurlijk spande ik voor de nacht een dik touw over het open gat in het hek, zodat Ravel echt niet weg kan. Vanaf nu houd ie zijn halster om in vreemde weitjes en ga ik alle omheining controleren op nieuwe weiden. Niet zo lekker geslapen na dit avontuur en daarom, was een rustdag op dit fijne plekje heel welkom. Die lieve man, heeft met rollator en al, in het gat een paal geplaatst met een balk erover, zodat opnieuw ontsnappen niet meer mogelijk was.