4 januari 2017
Tja, dan wil ik andere mensen leren hoe ze leiding moeten geven aan een ezel en hoe dat toe te passen is in het dagelijks leven of in werksituaties. Dan zou je denken dat bij mij alles altijd glad verloopt en dat ik moeiteloos wandel. Dat is niet zo. Leiding geven aan een ezel betekent niet dat altijd gebeurt wat jij als mens wil. Het is ook niet zo dat jij steeds bepaalt wat er gebeurt en dat de ezel dan altijd braaf volgt. Soms is de ezel de leider, helder en duidelijk. Zo ook deze middag.
Ik keek vanochtend op buienradar, had eigenlijk geen zin om de deur uit te gaan. Ik besloot toch te gaan, ach af en toe een buitje kunnen we wel hebben. Ik zou Ravel meenemen en dan iemand ophalen om samen te wandelen.
Maar het ging allemaal anders. Het stormde enorm. De ezel had geen trek om weg te gaan. Met geduld kreeg ik hem toch wel mee de stal uit. Dat was ik eerder tegengekomen vandaag, dat liever thuis willen blijven. Toch op pad. En dat lukte niet, helemaal niet. Er was zoveel storm, we moesten ploeteren pal tegen de wind in. Ravel trok me steeds de berm in om eikels te eten. Door die wind had ik niet voldoende fysieke kracht om hem tegen te houden: 50 kg tegen 350 kg (schatting), ik viel gewoon achterover op mijn billen.
Ravel was tot nu toe een bijzonder rustige ezel. Maar nu met die storm, reageerde hij met bokkesprongen, steigerde zelfs. Kinderen kunnen ook zo heftig reageren op storm. Het voelde alsof ik hem totaal niet meer de baas was, hij sprong over een greppel en sleurde mij mee een weiland in om gras te eten. Conclusie: terug naar de stal, en afbellen dat ik niet kom, dit wordt hem niet.
Ook dat is leiding nemen: besluiten dat het even niet lukt. Ik stond te trillen op mijn benen naast een steigerende Ravel, dat is zo niet veilig. De ezel heeft het goed gevoeld: het is nu gewoon geen weer voor een wandeling. De intuitie van die dieren is zo ontzettend scherp. En wij als mens redeneren deze intuitie weg. Wie is hier nu de eigenwijze? Als een ezel echt niet wil, dan is vaak zijn veiligheid in gevaar, bijvoorbeeld de brug is half rot, de rivier stinkt te erg, er komt onweer. Hier kunnen wij van leren. Bij het gevoel dat voor een activiteit nu niet het goede moment is, bij te veel moeten zwoegen: pas op de plaats en nu even niet. Als je toch doordramt, zou het wel eens minder gunstig kunnen aflopen.
En die tegenstand van Ravel was niet alleen het weer. Het is een gezonde ontwikkeling. Dat past in het proces van hechting aan een mens. Eerst werkt een ezel een tijd heel goed mee, ik ben nu ruim een half jaar baasje van Ravel. En dan komt een fase van ”puberen”. Dan komen ineens alle streken uit de kast, die een ezel kan uitvreten: weigeren: steigeren, weg lopen, stil staan, alleen maar willen eten en niet lopen, uitbreken….. Noem dit gedrag geen uitproberen, dat is iets wat mensen met elkaar doen. De ezel test je niet, hij zoekt wel zijn grenzen op, maar doet dat puur vanuit zichzelf, nooit om bewust tegen jou in te gaan, nooit om je te pesten. En als je door die fase heen bent, dan ben je betere maatjes dan ooit, dan wordt je een echt team.