Even een paar regeltjes, vandaag is Margo met Frits de ezel vertrokken voor haar grote reis. Het eerste stuk, ongeveer 8 kilometer, ben ik met Margo meegelopen, een prachtige route rond Ommen via een stuk van het Pieter Pad, wat is Nederland toch mooi.
Aan gekomen op de camping heb ik Margo en Frits achter gelaten en ben ik naar huis gegaan.
Liesbeth Visser
Beste lezers,
De eerste vier dagen
Op dit moment zit ik comfortabel in het huis van schoolvriendin Ischa tussen Harfsen en Almen. Hier logeren ook mijn katten Kareltje en Johannes. Dus mijn hele ”familie”‘ was vannacht bij elkaar. Frits heeft vanaf half 4 vanochtend het hele gezin van Ischa wakker gebalkt. Buiten is het winderig en slechts 10 graden, gelukkig wel droog. Straks loop ik door naar een natuurcamping bij Vorden.
De eerste dag was leuk met de camaraploeg van Man Bijt Hond, wel vermoeiend. Alle handelingen moest ik wel 2 of drie keer doen, want dan moest de opname opnieuw. Frits gedroeg zich keurig tijdens het opzadelen en bagage laden, ook dit moest een paar maal op en af.
Samen met Liesbeth bereikten we de mooie camping in het Reggedal aan de voet van de Lemelerberg. We hadden een heel voetbalveld voor ons zelf, dus Frits kon lekker loslopen.
De tweede dag was een soort inwijdingsdag om mijn te laten ervaren dat dit geen kleinigheid is zo’n tocht. De dag begon zonder vuur en eindigde zonder water. Bij het ontbijt bleek dat mijn benzinebrabder het weer niet deed. In Drenthe had ie ook al panne, maar ik had hem laten repareren en uiteraard thuis gecontroleerd. Nu finito met dat ding. Harm gebeld, die reed naar de dumpschop en kwam een andere brengen, eentje uit het leger die hopelijk degelijker is. Na een prachtige wandeling kwamen we om half 7 aan op een terreintje van Staatsbosbeheer: het zogenaamde paalkamperen. Op dat terrein mag je vrij kamperen, er is alleen een pomp en een plek waar je vuur mag maken. Maar deze pomp had geen zwengel, er kwam geen drup water uit. Het was een warme dag geweest, Frits had dorst, kamperen zonder water is een onmogelijkheid, dus we moesten nog 5 km door naar de dichtsbijzijnde camping. Op de Holterberg werd het penibel, de zon ging onder en ik kon de weg niet vinden naar de camping. Een journalist stapte uit zijn auto en wilde me fotograferen. Verkeerde moment, ik wilde zo snel mogelijk de camping bereiken en geen praatjes houden. De beste man wilde me helpen en zocht de weg uit met zijn Tom-tom. Echt niet handig, want zijn route liep door Nijverdal en was nog 8 km. Uiteindelijk werd ik gered door een zeer vriendelijke mountainbiker, die Egbert heet, en werkelijk alle paadjes kende en met me mee liep, zodat we gezellig kletsend binnen een half uur op de camping waren. Daar hadden we een mooi prive-weitje, wel bijzonder op een 5 sterren camping. Deze dag maar niet koken, volle kwark met muesli voldeed ook voor een keer.
De derde dag liep ik over de mooie Holterberg. Halverwege kwamen Henk, Ineke, Elske en Jan-Freerk me tegemoet. Ik liep met hen mee naar hun vakantiehuisje in het bos. Omdat er totaal geen onderbegroeing was in het bos, alleen haarmos is echt te weinig voor Frits, haalden we hooi bij een naburige camping met pony’s. Het is me nog nooit geweigerd als ik om hooi vroeg.
Vanaf het vakantiehuisje liep ik mijn eigen route naar Ischa door het prachtige Sallandse land. Frits had een loopcrisis bij het oversteken van de A1, toen we net over het viaduct waren kreeg ik hem niet meer aan het lopen, ook niet met de truc van het touw gespannen achter zijn poten. Ik vermoed dat hij door begon te krijgen dat we ver van huis gaan. Ik kon dit niet meer oplossen zonder hulp. Als ik hulp nodig heb komt er vaak eerst iemand die goede bedoelingen heeft, maar niets kan uitrichten. Daarna iemand of meerdere mensen die kunnen aanpakken. Nu waren het drie stoere wielrenners die met veel geduw Frits weer in beweging kregen. Na een uur lopen heb ik Frits bij een huis met paarden getracteerd op paardenmuesli en brokjes. Toen vertrouwde hij het weer. Uiteindelijk bleek het meer dan 18km naar Ischa, maar we hebben het gehaald. Nu een paar dagen rustig aan.
Margo en Frits op de Holterberg
De trektocht is begonnen op 1 mei, en dat wilden wij – Henk, Ineke Elske en Jan-Freerk wel even proeven. Vanuit ons vakantiehuisje zijn we Margo en Frits tegemoet gelopen, de Holterberg op. Na een bochtig stuk zien we een wandelaar aankomen die wel erg breed is: dat blijken de bepakkingen op de rug van Frits, geduldig meelopend in het spoor van Margo. Op een mooi uitzichtpunt breekt ook de zon door en praten we even bij terwijl Frits berkenkatjes van de grond snoept.
Frits loopt vandaag welwillend mee, bij toerbeurt door iemand van ons geleid, en soms gewoon los. Het is nog een hele trippel, het spijt Jan-Freerk dat Frits deze keer als volgeladen is. Hij kan niet mee op de rug, maar mooi dat hij nu een nieuw dagrecord van 14,5 km lopen haalt! Het was een gezellige wandeling. De volgende dag gaan Margo en Frits weer zonder ons verder, op hun avontuurlijke tocht.
Veel plezier en bonne route van Henk, Ineke Elske en Jan-Freerk
5 mei: Nelleke en Frans
Met onder onze armen een “warme hap” worden wij op het koude kampeerterrein luid balkend door Frits toegeroepen en door Margot verwelkomd. Wat een prachtig plekje, naast de tent een heus weilandje geschapen……waar Frits zich bij afwezigheid van Margo luid laat horen….
Wat een weelde dat er ook een klein overdekt dagverblijf is waar we onze maaltijd opwarmen en met een glaasje wijn erbij (lees beker) nuttigen. Na ons korte bezoek laten we ze achter in de koude nacht, met de wetenschap dat ze zondag een rustdag houden op deze leuke plek, wij nemen aan dat Margo heeft genoten van een vers boereneitje bij het ontbijt.
Go for it you two heroes!!! Cheers Frans en Nelleke
Paar dagen later schrijft mijn broer:
Geert: ze is nu bij Braamt bij een familie met ezels.
Af en toe zul je merken dat één en ander niet meer geschreven wordt als ik ben enz.
Margo kan niet altijd via internet deze blog bijhouden, want ze heeft geen telefoon met internet en geen laptopje bij zich. Dus dan stuurt ze mij (haar broer Geert) dan een sms bericht.
Op die manier kan iedereen dan toch zien waar Margo is.
13 mei: Het uitzicht waar ik nu van geniet lijkt al de Ardennen, ik zit echter in Groesbeek op een leuke boerderijcamping vlakbij de zevenheuvelenweg. Het was afgelopen een prachtige tocht door ons fris groene land. In Vorden is Ian nog gezellig op bezoek geweest. He’s een really englisman and he loves donkeys.
De dag erna liep Herman, die vele kilometers loopt per week een dagje mee in ezeltempo, wat hem prima beviel. In Zelhem ging ik naar een camping waar ik ook heb overnacht tijdens mijn allereerste kampeertrektocht met ezelin Inanna. Grappig, want ik kwam toen vanaf ezelstal de Edelingen, waar ik Frits gekocht heb, en met Inanna deed ik er uren over, nu was ik met Frits in een dik uur de ochtend erop bij zijn oude plek. Frits herkende zijn oude maatjes en zijn oude plek niet meer. Overigens, Inanna is inmiddels overleden. Ik schrok van Michel, de eigenaar van de ezelstal, want hij had een beroerte gehad een tijdje geleden en zat nu in een electrische rolstoel. Zijn liefde voor ezels heeft ie zeker behouden en hij was blij een gezonde Frits op trektocht te zien.
Vanwege een pijnlijke rug wilde ik een paar dagen rustig aan doen. Niet niks voor mijn fysieke lijf; eerst mijn huis helemaal leeghalen en dan in steeds wisselende weersomstandigheden wennen aan gekruip in een klein tentje en voortdurend op en bij de grond leven. Het voortdurend buiten zijn bevalt me uitstekend en eerlijk gezegd mis ik mijn huis helemaal niet en vergeet er ook aan te denken. Mijn tent is nu gewoon mijn huis. Na Zelhem vlakbij kasteel Slangenburg was een prachtige natuurcamping waar Frits de meidoorn heeft gesnoeid. De dag erop kwam ik voor Braamt, in het buurtschap, Ineens zag ik ezels en ging vragen om wat brokjes voor Frits. Uiteindelijk heb ik er ook meegegeten met de hartelijke familie. De ezel kon weer helemaal ezel zijn, want hij stond bij hen in de wei. Erg fatsoenlijk vond ik hem niet gedragen, Frits besteeg de pony meerdere malen, die overigens een hengst bleek te zijn.
Eerder schreef ik over een water- en een vuur-inwijding. Nou, de aarde en water inwijding hebben we ook gehad! De aarde-inwijding was een ervaring in en bij een tunnel onder een snelweg door. |Het was een lange weg tussen twee betonnen muren. Frits wilde er echt niet door. Ik moest wachten op sterke mannen. Eerst kwam er eentje, maar Frits liet zich niet trekken en ging erbij liggen. De bepakking ging helemaal scheef, er kwamen veel mensen langs in auto’s die er helemaal omheen moesten en er kwam ook een begrafenisstoet, eigenlijk heel hilarisch. Uiteindelijk met ook nog twee mannen van rijkswaterstaat erbij hebben we Frits door de tunnel heen gekregen. Gelukkig want als ik had moeten omlopen….
En de waterinwijding was de ezel op de pont over de Waal bij Millingen. Voor een bakje brokjes ging ie er wel op… onder luid applaus van allemaal fietsers en Pieterpadlopers.
Tot nu toe gaat het prima, of ik mijn einddoel ga halen in dit tempo, geen idee, het gaat om het onderweg zijn, mijn doel halen is helemaal niet leuk want dan is het avontuur afgelopen. Er is erg veel medewerking onderweg, iedereen is heel erg behulpzaam, dat is fantastisch om te merken.
15 Mei Margo komt aan in Vierlingsbeek.
Ze overnacht bij de ezelgasterij.
Frits staat binnen deze nacht.
Er zijn genoeg plekken waar andere ezels staan maat om Frits daar bij te zetten lijkt Margo niet handig.
De andere ezels zijn of veel kleiner of geen mannetje wat voor de nodige onrust kan zorgen.
Wij Geert, Hélène, Imke en Niek komen s ávonds op bezoek de kinderen rennen flink rond op de camping.
Het weer werkt niet echt mee het is bewolkt maar het regent niet.
We drinken samen koffie thee en warme chocolademelk die ik had meegebracht.
Ook eet Margo haar maaltijdsoepje klaargemaakt op haar benzinebrander.
Helaas voor Margo is ze de enige gast deze avond en moeten wij haar even later alleen laten.
Tot snel: Geert, natuurlijk ook namens Margo.
Beste lezers,
De tocht gaat gestaag, maar heel goed voort. Frits en ik zijn nu in Bemelen. De laatste 2 weken werd het steeds warmer met een maximum van 33 graden, voor de ezel een beetje te warm. Maar ja, als ik naar Frankrijk wil, zullen we nog wel meer warmte krijgen. Ikzelf kan er heel goed tegen en heb eindelijk geen koude voeten meer, maar als Frits het te warm gaat krijgen zullen we tropenrooster moeten gaan draaien en sóchtends heel vroeg op pad gaan.
Tot nu toe vind ik het een prachtige manier van reizen. Ik zie veel details van het landschap vanwege het langzame ezeltempo (4 km looptempo per uur, gemeten met een GPS). En op 15-20 km per dag maak ik genoeg mee om het interessant te houden. Veel gezellige gesprekken onderweg met Pieterpadlopers, fietsers, landbouwers. Sorry voor deze mensen, maar ik kan jullie onmogelijk allemaal in mijn geheugen onthouden, het zijn er te veel. Op het Pieterpad was ook al een mondeling vertelcircuit aan het rondgaan, mensen wisten dan al dat ze me zouden tegenkomen. In deze meimaand is de natuur in Nederland geweldig mooi en overweldigend groen.
Frits is nu helemaal omgeschakeld van hooi eten naar eten uit het wild en in weides. Als ik hem nu hooi geef dan laat ie het liggen en eet alleen het gras uit de wei. Dit zijn de kruiden die hij lekker vindt: straatgras, engels graaigras, varkensgras, biezen, zegges en russen, andere grassoorten, paardenbloemen, zowel het blad als de bloem, hondsdraf, bijvoet( = goed voor de hoeven), meidoorn, esdoorn, eik, beuk, kamille, klaver, madeliefjes, weegbree, riet en stiekum eten van de akkers met haver, gerst, rogge en jonge mais. Op het einde van deze tocht wil ik een complete lijst maken met de planten die hij uitkiest. Van jacobskruiskruid gaan ezels en paarden dood, toch heeft hij twee happen gegeten, ik dacht dat ze het zelf lieten staan. Toen ik het zag dat hij jacobskruiskruid at, heb ik dit kruid uit de wei verwijderd. (inmiddels 2 weken later, heb ik ontdekt dat de planten die hij at sint-janskruiskruid was en gelukkig geen jacobskruiskruid). Op deze reis heb ik diverse keren bezoek gehad. In Vierlingsbeek logeerde ik op een camping met allemaal mini-ezels. Daar kwam mijn broer Geert met zijn vrouw Helene en de kinderen Imke en Niek op bezoek. De mini ezels mogen maximaal 9o cm hoog worden en worden speciaal gefokt. Ik vond ze wel grappig, maar ze leken allemaal niet zo aanwezig en toegankelijk, net alsof ze geen ziel hadden. Eentje een hengst was wel nadrukkelijk aanwezig; hij was boos op de grotere hengst Frits. Uit bozigheid heeft hij mijn jas te pakken gekregen toen ik hem over het hek had gehangen. Daar zat natuurlijk de geur van mijn ezel aan. Pas na dik 10 minuten kreeg ik mijn jas weer gehavend terug uit zijn bek.
Ook in Maasbree was ik bij een camping met ezels en wel 18 stuks. Een hele leuke camping met de naam In het Niet. Wim en Lilly hebben een sfeervolle plek gecreeerd met een gezonde ezelkudde, waarvan de gasten er eentje voor een dagje kunnen huren. Frits had het er best wel moeilijk tussen 18 ezels waarvan een paar pittige hengsten die hem gingen uitdagen en niet te vergeten hij ook hen. Hier kon hij ven helemaal ezel zijn tussen zijn soortgenootjes en hoeft niet mij te gebruiken als mede ezel om zich tegen te schuren of mee te stoeien, want ik vind dat te ruw gaan. In Maasbree kwam vriendin Hetty even gezellig op bezoek. Vanuit haar moeder in Wanssum was dat goed te doen. Savonds kwam tante Greetje me opzoeken. Omdat Frits nu tussen de ezels stond kon ik hem even alleen laten, zodat ik met mijn tante kon gaan eten bij de Chinees. Wat een heerlijke luxe, even eten in een restaurant.
In Wanssum ging mijn benzinebrandertje weer stuk. Ik krijg wat met die dingen! Bij mij gaan ze steeds stuk. Niet kunnen koken is een ramp tijdens zijn reis. Een aardige en aardige technische man op de camping heeft me geholpen de brander uit elkaar te halen om te ontdekken wat er aan mankeerde. Conclusie: geen eer meer aan te behalen. Deze aardige man heeft me een gasbrandertje geschonken en die doet het tot op vandaag uitstekend. Het is een beetje lastig als je lopend op reis bent om aan gas te komen, daarom heb ik in Montfort een aantal gasbusjes gekocht zodat ik voorlopig vooruit kan.
Het mooie van deze manier van reizen is dat ik merk dat alles wat ik nodig heb er precies is op het juiste moment. Ik had zelf een omweg zitten uitpuzzelen om Roermond heen en ik liep te zoeken want door de nieuw aangelegde R73 kon ik de weg niet vinden op mijn oude kaart. Door het zoeken ging ik vragen bij een terrasje en daar zaten pieterpadlopers met een nieuwe versie van het routeboekje met daarin een uitgestippelde omweg om de stad heen. Perfect, scheelde me zoeken en omlopen. Bovendien had dit cafe ook een groentewinkel met heerlijke dingen en een wortel voor Frits. Al een paar keer heb ik bij een boer gevraagd of ik mocht overnachten. Dat vind ik fijner dan op een camping. Ik heb het eerlijk gezegd wel gehad met de campings waar allemaal 55 plussers staan met perfecte caravans en fietsen met hulpmotors. Die spullen zijn niet verkeerd, maar de verveling druipt er vanaf en dan ben ik even het vermaak van die camping. Allemaal heel hartelijk hoor, en een aangeboden maaltijd bij een caravan vind ik zeer gastvrij. Maar toch, krijg ik er een beetje genoeg van.
Toen ik vlakbij Lottum belandde was er geen plek op een camping. Ik kwam terecht bij een shitake-kweker die een weitje had naast zijn pony’s en natuurlijk heb ik daar heerlijk shitake-paddenstoelen gebakken. In Windraak kampeerde we bij een prachtige echt Limburgse boerenhoeve. De buurvrouw had brokjes voor Frits en voor mij verse eitjes. In Schimmert heb ik met 3 andere ezels en Frits een wei gedeeld. Ook al zo’n hartelijk adres. In Bemelen sta ik in de tuin van een kennis van een kennis, Frits in de wei van hun buren. Gisteravond waande ik me al in Frankrijk, in een echte Limbugs oud pastoriehuis, gebouwd van Mergel werd ik uitgenodigd om mijn eigen pizza samen te stellen. Die pizza werd vervolgens gebakken in een gehuurde pizza oven op hout gestookt. Ik geniet van alle hartelijkheid onderweg, als dit zo doorgaat is mijn reis een groot feest!
Vandaag ben ik even in feestsferen. Mijn neefje Niek deed zijn eerste communie en vanuit Bemelen ben ik met bus en trein op en neer naar Venray.
Hier de lijst met wat ik tot nu toe gelopen heb:
1 mei, Dalmsholte 8 km; 2 mei, Noetsele 21 km; 3 mei, Holten 15 km; 4 mei, Harfsen 17 km; 5 mei, Vorden 12 km; 7 mei, Zelhem 15 km; 8 mei, Ijzevoorde 10 km; 9 mei, Braamt 8 km; 10 mei, Hoog-Elten 15 km; 11 mei, Millingen 15 km; 12 mei, Groesbeek 16 km; 14 mei, Ottersum 22 km; 15 mei, Groeningen 15 km; 16 mei, Wanssum 17 km; 18 mei, Lottum 16 km; 19 mei, Maasbree 18 km; 21 mei Beesel, 20 km; 22 mei, Maalbroek 14 km; 23 mei, Montfort 19 km; 24 mei, Slek 12 km; 25 mei, Windraak 17 km; 26 mei, Schimmert 12 km; 27 mei, Bemelen 12 km; 28 mei, communie feest Niek Venray, met de trein heen en weer
30 mei
Geert: Margo is in België bij een koeienboer,
Er zijn geen campings in deze regio
31 mei
Nu bij een andere boerderij:
Ferme des Hospices in Saive
1 juni
Op de camping van Chateau Wegimont
Erg mooi schrijft Margo.
2 juni
2 nachten in Refuge Hurlevent in Fraipont
Margo slaapt in een bed! En Frits natuurlijk in de Wei
Goed gekozen want zondag 3 juni werkt het weer absoluut niet mee.
http://www.ufan.be/hurlevent.htm
Maandag 4 juni weer verder………..