4 augustus 2017
”Vous etes toute seule?” Die vraag stellen ze me vaak als ik zoek naar een overnachtingsplek. Nee, ik ben niet toet sul. Ravel is bij me en nog vele aanwezigheden, niet voor iedereen zichtbaar. Maar soms inderdaad, was het best wel eens héél spannend. Het grootste avontuur ervoeren we al een tijdje terug en nu alles goed is afgelopen vertel ik het zometeen. Ik heb wel grenzen van mogelijkheden ervaren, soms op spannende paadjes was het risicovol…en alles is goed gekomen. Ik las dat deze zomer ”in de lucht hangt” dat je van alles op je brood krijgt, moeilijkheden, uitdagingen en dat het de kunst is, daar goed doorheen te komen en dat je dan ook sterker en rijker wordt, precies zo heb ik het ervaren.
De laatste dagen hebben we gewoon heerlijke wandeldagen gehad, zonder enig probleem. Ravel loopt goed de laatste 10 dagen, geen stil-staan buien meer. Wonderlijk, dat wanneer het probleem gezien is, de oplossing zich onmiddellijk aandient, dat is geweldig bij dieren.
Als we morgen niet zouden stoppen, dan moesten we rust nemen, want de hoeven van vooral zijn achterpoten zijn heel erg afgesleten en moeten nu eerst weer een weekje groeien. Maar morgen lopen we alleen nog de trailer in.. en ik daarna het busje.
We hebben het goed gehad, ik zou zo doorlopen… in ieder geval tot Maastricht of zo..
Soms hadden we even tegenslag zoals een bruggetjes met roosters, leuk dat je zo de rivier onder je kunt zien, echter onmogelijk voor een hoefdier. Dat zijn kleinigheden die vragen om creativiteit en het kiezen van een andere route dan gepland.
Heel veel dank aan alle lieve mensen waar we mochten overnachten. Zoals bij Elisabeth, haar man en zoontje Thibaut gisteren. Welkom met salade en ligstoel. Fantastisch.
Af en toe hadden we een camping maar 2/3 deel logeerden we in weilanden, tuinen, veldjes en dat vind ik het leuke en mooie aan zo’n reis. Even een kijkje nemen in het leven van de mensen in een klein dorpje, even deel uitmaken van zo’n gemeenschap en dan weer verder trekken.
En dan nu het spannendste verhaal en de ware reden achter het toto-loss pakzadel, dat dus weer helemaal gaaf gemaakt is inmiddels.
Deze geschiedenis speelt zich af op een helling vlak voor Kautenbach. We lopen op een heel smal paadje. Ravel moet een klein sprongetje maken over een rots, ernaast staat een boom. Een rode zijtas blijft hangen, Ravel trekt door, wat in zijn situatie geheel begrijpelijk is. De rode zijtas valt en dondert naar beneden, ravijn in. Ik volg mijn eerste impuls, haal de andere rode zijtas eraf, vanwege het verstoorde evenwicht, zet Ravel vast aan een boom en besluit naar beneden af te dalen, ik zie de tas liggen en denk ”dit fix ik wel” die helling. Oeps….bleek onwijs steil en nog net te doen. Het gaat heel langzaam. Mét tas op de terugweg, ik ben driekwart terug en ik zie Ravel onrustig draaien, hij breekt zijn halster en gaat óók naar beneden… ja, ik begrijp zijn idee… ik heb hem geleerd mij achterna te gaan….. oei, oei…. Hij dendert naar beneden en daardoor schuift het pakzadel onder zijn buik.. hij gaat nog harder rennen… Ik kan niks, kan hem niet bereiken, want ik zit 20 meter verder. Ik ga terug naar het smalle paadje, de rode tas blijft even waar die is…
Oeps… ik ga hard roepen en blaas op mijn fluitje, Ravel is niet meer te zien.. Niemand reageert. Dan maar 112 bellen. Dat blijkt de brandweer te zijn hier in Luxemburg, eigenlijk niet zo gek. Ik leg de situatie uit, het duurt even voor ze begrijpen dat ze echt moeten komen en ik kan gelukkig goed uitleggen waar ik ben. Na 5 minuten arriveren een man en een vrouw die aan het wandelen waren en me gehoord hebben. ”Je had nooit zelf naar beneden moeten gaan”, zei de man. Ja, dat had ik zelf ook al geconstateerd. Volgende keer: tas laten liggen, doorlopen met Ravel en dan hulp zoeken en terug naar die tas met de hulp. Snel daarna arriveert 5 man sterk brandweer. Ze vinden het eigenlijk een heel leuk klusje voor de saaie zondagmiddag. Met takels en klettersteig materiaal halen ze alle tassen naar boven, door Ravel zijn actie liggen de tassen overal verspreid. De wandelende man heeft Ravel zien gaan en weet welke richting hij op ging.
Met de quat op zoek en Ravel is snel gevonden. Gelukkig en God zij dank zonder wonden of pijnlijke poten, hij is naar een breed pad gegaan. Als ik alles weer heb: tassen en ezel verdwijnen ineens alle brandweermannen, ik heb nauwelijks de tijd hen even dank je wel te zeggen. Ik denk dat ze zin hadden in een biertje. Ik laad alles weer op de ezel en we lopen rustig naar de camping, waar we een rustdag hebben genomen.
Dank je wel brandweermannen van Kautenbach.
2 reacties
Dat de Ardennen zo steil en spannend zijn.. gelukkig ben je niet alleen!
wat een verhaal!!!