Zaterdag 29 juli
We zijn in Setturu. Vandaag weer terug in Belgie aangekomen. We zijn bij een Limburgs echtpaar, Annie en Wim, die hier een B& B hebben en een weitje voor een paar tentjes of campers, hele fijne plek. Heerlijke wandeldag, het landschap is lieflijk en lichter kabbelend. Het heeft Ravel goed gedaan dat ie een goede portie hooi op heeft de vorige nacht en dat ik met mijn tent naast hem stond.
Gisteren maar 6 km gelopen gisteren. De nacht ervoor sliep ik in een huis en Ravel in een ezelweide, naast 4 andere ezels. Hij was boos, we schoten niet op en waren ook al laat vertrokken. Ik was na die 6 km wel weer op een bijzondere plek beland, namelijk opnieuw bij mensen die ezels hebben. Deze vrouw en haar dochter werken voor de dierenbescherming en vangen allemaal dieren op, ze hebben heel veel honden en dus ook 2 ezelhengsten, 2 kleintjes, ongekastreerd, dat gaat binnenkort wel gebeuren en ik snap nu ik dit gezien heb ook wel waarom. Ze vertonen continue hormonen-drang. Ravel staat in de wei ernaast en dat gaat wel heel goed. Inmiddels is zijn nukkigheid over, hij komt weer naar me toe en is weer benaderbaar.
Een paar dagen geleden waren we in Hosingen. Grappig is dat ik nu mensen spreek die zeggen, we hebben je een paar dagen geleden zien lopen. Hosingen – Clervaux was een goed te lopen route, dwars tussen de rivierdalen. Dat betekent dus vanaf het dorp naar boven lopen, beetje steigen en dalen tussen verschillende dorpjes en weer afdalen. De rivieren in Luxemburg snijden zeer diepe dalen in, en dat maakt de enorme hoogteverschillen. Toen ik vanaf Kautenbach één bruggetje niet kon nemen – Ravel had gelijk, het was een wankel geval en door de rivier ging ook niet omdat we dan een paar meter heel steil naar beneden moesten , waar tevens een enorme omgevallen boom lag- hebben we het riviertje gevolgd en steeds de breedste weg genomen en toen kwamen we ineens in een heel ander dorp dan de bedoeling was volgens mijn routeboekje. Maar ik ben diegene die het wandelplan bedenkt en niet het boekje, dus aan de hand van de kaart, waar heel veel doorgaande wandelroutes op ingetekend staan, koos ik een andere weg. Zo lopen we altijd goed!
Hosingen is niet een gezellig dorp. Ik vind de meeste dorpjes hier niet echt sfeervol. Er staan overal hele luxe nieuwe huizen en overal wordt gebouwd. Lijkt erop dat massaal oude huizen gesloopt zijn en nieuwe worden gebouwd. Wandel je een dorp door, dan is er vrijwel niemand te zien. Geen mensen die in tuinen werken, lekker buiten zitten, de enige die ik buiten zien, zijn mensen die aan huizen bouwen….We sliepen hier op de camping. Ik ging me melden in een bier-drinkcafe, en dat bleken allemaal aardige kerels. Eentje was paardenhandelaar en is even met zijn auto naar huis heen en weer gegaan om brokjes en hooi te halen. Ik ben héél dankbaar voor al deze goede zorgen. Ravel vond dit hooi niet lekker, kritische gast hoor.
Winkels, is een heel groot probleem hier voor wandelaars. Gisteren sprak ik 2 rondtrekkende Vlamingen en die hadden dat ook al ervaren. Luxemburgers pakken allemaal de auto, rijden dan allemaal heel hard over al die kronkelige wegen naar een winkelcentrum met enorme parkeerplaats en slaan dan in voor een hele week, zo vermoed ik dat het hier gaat. Het dichtstbijzijnde winkelcentrum hier is in Marnach, dat is ook maar een klein dorp, maar blijkbaar een goed punt op de kaart om daar winkels te vestigen. En ik was blij met de Portugees. Die had een klein winkeltje in Clervaux voor kaas, studentenhaver, wat groente en fruit, blikje sardientjes, yoghurt, zodat ik weer voldoende heb voor een paar dagen. Mijn campinggasvoorraad moet het volhouden tot La Roche en Ardenne….daar was ik eerder en weet ik zeker dat er een winkel was (2012) met campingspullen.
(opm. paar dagen later: nadat ik in La Roche ben geweest: de campingwinkel was ermee opgehouden en dus weg, maar ik had net genoeg gas tot het einde).
Donderdag 27 juli
En waar we nu zijn, nu ik deze blog zit te schrijven in mijn bed om half 9 in de ochtend? Ravel staat in een weide, naast 4 Luxemburgse Poitou-ezels, wel gescheiden door een draad. En ik ben binnen bij die ezelmensen. Ik heb hen gevonden door te vragen naar een weitje voor de nacht, men stuurde mij door naar Pascale, die ook van die zelfde dieren heeft. Deze nacht heb ik voor het eerst in bijna 4 weken in een bed geslapen. Zij vonden het niks dat ik daar in die wei met ezelstront ging staan en ik was moe en het was geen lekker weer en die mensen met 2 kleine kinderen zijn gezellig, dus dan is de beslissing duidelijk. Ik had eigenlijk wel behoefte aan lekker warme quinoa met gestoofde groente, maar kreeg wit brood met kaas, tja, op bezoek bij anderen kun je niet op je campinggasje gaan koken. Het dorp waar we zijn heet Asselborn. De streek verandert nu duidelijk, we gaan vandaag lopen richting Belgie, een relatief vlak gebied doorsteken om in het dal van de Ourthe uit te komen.
Gisteren is het pakzadel nog meer kapot gegaan, echt zoveel dat het eigenlijk niet meer gaat. De opa van deze familie vond het leuk om er mee aan de slag te gaan, hij gaat de gebroken boog vastzetten met aluminium bandjes. Heel lief. En dat is ook de reden waarom ik laat ga vertrekken vandaag. Maakt niks uit…heerlijk even binnen relaxen. Ik ben ineens ook best wel moe en stijf..we hebben behoorlijk afgezien en doorgezet ondanks alle moeilijkheden. Mensen die ik tegenkom zeggen ook : quel courage… wat een moed, terwijl ik me helemaal niet zo super moedig voel. Gewoon beetje lopen en kamperen.
En inmiddels (het is nu avond) is het pakzadel gerepareerd. En hoe! Zéér vakkundig. Dit is echt een wonder: gaat het pakzadel zodanig kapot dat ik denk dat we niet verder meer kunnen en dan beland ik bij een opa die de leiding heeft over een familiebedrijf in de metaal. Opa heeft alluminium-platen op het hout van het pakzadel geschroefd, precies op maat gemaakt, het kan weer jaren mee! Ja, we worden echt geleid door het leven, óók op de dagen dat ik zelf denk, dat we geen meter opschieten.
Zaterdag 29 juli
Met Ravel heb ik een zwaar proces. Ik heb zo’n behoefte aan gewoon ontspannen lopen, dat is ook driekwart van de dag het geval, echter zijn stilstaan-buien blijven. Het is een zwaar hechtingsproces, ik blijf volhouden, en het gaat ook lukken, hier gaan we doorheen komen. Na weer een tijdje stilstaan kreeg ik ineens beelden van zijn tocht door de Pyreneen, toen hij nog in Frankrijk woonde, daar heeft hij geen goede herinneringen aan, vooral niet aan zijn begeleider van toen. Het viel me eigenlijk vanaf het begin dat ik zijn eigenaar ben op, dat hij geaaid wil worden door iedereen en bij mij als baasje draait hij bijna altijd zijn hoofd weg…… ineens viel bij mij het kwartje…dat wijst op slechte ervaringen met zijn (wandel)begeleider. Hij heeft volgens mij nu net zo lang ‘’vervelend’’ lopen doen totdat ik dit ontdek en mijn tranen daarover maken de situatie weer zacht en dan gaat het zich oplossen.
‘’Ik zou langs een pad kunnen gaan, ook al is het eenzaam, smal en kronkelig, als het maar met liefde en respect was. Elke keer dat een vrouw (oorspronkelijke tekst man) zich van de massa afscheidt en zich een weg baant in deze stemming, ontmoet zij in feite een splitsing op haar weg, hoewel de reizigers meestal slechts een gat in de omheining kunnen zien. Haar eenzame weg over de velden kan de hoofdweg blijken’’. ( H.D. Thoreau- 1812-1862).
Dank voor het delen en liken.
Maandagochtend 24 juli
We zijn op de camping in Kautenbach. Ravel heeft hier kortgeschoren campinggras, maar wel een heel groot oppervlak, dus hij is lekker bezig. We hebben materiaalpech, want het pakzadel is ontwricht, schroeven los en de bogen gescheurd. Dat kwam door een klein incident gisteren. Ravel maakte een klein sprongetje vanwege een kleine rots op een smal paadje. Een rode zijtas bleef haken, maar Ravel ramde door. Het is nu niet slim hiermee door te lopen . De campingbaas hier is een klusser en handig met hout en die gaat het repareren. Betekent waarschijnlijk dagje rust. Ik hoef mijn rustdagen helemaal niet te plannen, die ontstaan vanzelf door de omstandigheden. Het is nu ook nog naar regenweer, dus conclusie is duidelijk. Straks tussen de buien door met Ravel kruidenrijke bermen opzoeken, zodat ie wat meer kan eten en lekker rustig aan doen. Hier in Kautenbach wonen ongeveer 100 mensen, het is een klein sfeervol dorpje. Op de camping wonen 600 mensen nu, hutje mutje tenten valk tegen elkaar aan. Maar ik zit op de grote weide voor de camping waar anders vaak groepstenten staan.
Vanaf Bigelbach hadden we mooie wandelingen. Ik begin het landschap te kunnen lezen vanaf de kaart. Daarmee bedoel ik dat ik als ik de kaart goed bestudeer dat ik dan weet wat voor paden we krijgen. Een bepaalde v-vormige lus in de route betekent een bepaalde vorm van een dalletje, ik snap nu hoe steil de hellingen zijn, dat soort dingen. Zo het landschap begrijpen duurt een tijdje en meestal ga je er dan ook net weer uit…..Die riviertjes hier snijden hele diepe dalen en dan krijg je paadjes tegen de helling aan geplakt hoog boven de rivier. Heel leuk lopen en het gaat goed.
Van een paar dagen terug:
We hebben de Mullerthaltrail verlaten. Na de 5 sterren-camping in Larochette zijn we nu voor 2 nachten beland in een weiland met koeienflatsen. Voordeel daarvan is dat het geheel gratis is en dat het vol staat met pitrus, iets wat Ravel heel lekker vind. Drinkwater is hier niet, en dat is in flessen en in emmers gebracht door de boer, dus het is er nu toch, zelfs één fles met water met bubbels.
Gisterochtend vertrokken we al heel vroeg vanwege de hitte. In alle stilte heb ik het tentje afgebroken en zijn we gaan lopen. De hele camping sliep nog. In Larochette was het winkeltje al om 7 uur open, dus ik kon nog even boodschappen doen. Hier in dit stadje is 50% van de bevolking Portugees. De mevrouw van het winkeltje sprak Portugees en het kruidenierszaakje verkocht ook allemaal Portugese producten. Ik heb geen idee hoe al die mensen hier nu verzeild zijn geraakt en wat ze hier doen, ja, wonen, dat zeker, en werken waarschijnlijk ook. Het is in ieder geval lastig hier welke taal ik moet spreken. Bij elk mens waarmee ik in gesprek raak, vraag ik eerst of het in het Frans, Duits, Engels, moet. De Nederlanders herken ik altijd meteen, dus dan begin ik meteen gewoon Nederlands te praten.
De wandeling gisteren was heel mooi en gemakkelijk lopen, wel weer omhoog en omlaag natuurlijk, allemaal paden en weggetjes die goed te doen waren. Af en toe kom ik andere wandelaars tegen, gisteren in totaal 9, 2 maal een stelletje en 1 maal een gezin. Vanaf het hoger gelegen Mullerthal daalden we begin van de middag af naar Bigelbach, een klein boerendorp richting de Sure. Hier wonen ongeveer 80 mensen, veel koeien, andere dieren en 4 ezels. Nu is het ezelaantal dus uitgebreid tot 5, bij de afdeling gisteren kwamen we twee daarvan tegen. Het is heel leuk hoe die ezels onderling balkend contact maken. Toen we de twee andere ezels passeerden gebeurde er niet zoveel, behalve dat Ravel even stil hield. In het weiland gearriveerd, waar we kamperen balkte hij. Er kwam luid antwoord terug van de ezels die boven staan. Die twee anderen staan nog lager dan wij zitten en waarschijnlijk net buiten gehoorsafstand van Ravels gebalk.
Vannacht was er weer onweer. Ik probeerde Ravel onder de tarp (een schuiltentje dat ik voor hem meegenomen heb, met hele lange tentstokken, zodat zijn oren er onder passen) te zetten, hij wou niet, dus wij beiden werden kletsnat. En….. dat betekent weer een noodgedwongen rustdag. Ik heb eerst geprobeerd zonder bagage een klein stukje te wandelen, ik moest toch een geleende emmer terugbrengen, echter over een paar 100 meter deden we veel te lang.
Héél irritant die stilstaan-buien van Ravel. Hij is een hele goede wandelaar, heeft een fijn tempo, echter elke dag staat hij wel even totaal stil, soms 2 minuten, soms 15 minuten. En ik heb nog niet uitgevonden hoe ik hem uit die blokkades kan helpen, ik zie dan aan zijn ogen dat ie ‘’eruit’’ is, lijkt wel of hij dan helemaal uit zijn lichaam gaat, hij wil dan niets meer, zet geen stap en wil zelfs geen paardensnoepje. Ravel kan dit ook doen op lastige punten, bijvoorbeeld midden op de weg. Hij heeft dit vaker dan Frits het had en die was wat kleiner en lichter, dus die kon ik meestal nog wel in beweging krijgen door het af te dwingen met een lang touw om zijn achterpoten heen en te leggen en dan aan de voorkant te trekken. Ravel is daar te groot en te sterk voor, ik kan er met mijn volle gewicht aan gaan hangen zonder enig effect. Aan de kop van een ezel trekken moet je nooit doen, dan gaat hij nog meer bokkig doen. Tja, daar sta je dan, te kijk op een weg waar auto’s en wielrenners langs komen, te koekeloeren naast een stokstijf staande ezel die niet vooruit te branden is, auto’s moeten dan een bocht nemen om daar omheen te gaan. En al die passanten vinden er wat van…. meestal de klassieker…’’ezel wil niet’’.
Lijkt je dit wat? Op vakantie gaan met een maatje die plotseling stil staat en niets meer wil? Stel je voor dat dit een mens is….. tergend, het haalt het bloed onder je nagels vandaan. En ha, ha, juist die irritatie maakt het alleen maar erger. Wat kun je leren uit: ‘’Laat mij maar hier staan’’……?
En ja, oei,…. bij onbegrip van andere mensen haken wij als mens óók af. ‘’laat mij maar’’, en daaronder zit ‘’ze begrijpen me toch niet’’ en daar weer onder “ ik ben niets waard of wat ik wil, denk, voel is niet belangrijk ’’….Pijnlijke constatering. Dit is echt ontzettend belangrijk om te voelen en te snappen en doorheen te worstelen.
Ik heb zoveel ervaring met ezels en zoveel daarvan geleerd en begrepen dat ik hier ook wel overheen kom met Ravel. Hij zal niet voor niets op mijn pad zijn gekomen nadat Frits is overleden. Blijkbaar kan ik dit met die grote jongen en blijkbaar is Ravel, hoe groot dat die is, gevoeliger voor stress, onrust, onweer, onveiligheid dan Frits, de goede ezel voor mij. Ravel is geen leider, was een underdog in de vorige kudde en alleen met een mens op stap vraagt veel initiatief van hem. Frits was ook een ezel met een verhaal en die heb ik ook heel ver gekregen. We hebben nu al meer dan 240 kilometer mooie dingen gezien en meegemaakt en af en toe is het een pittig proces. Ergens tijdens zo’n blokkade van Ravel hoorde ik van binnen: ‘’Margo, gebruik je vermogens”. Oké, Ik ga in gesprek met Ravel via telepathisch contact. Een dierentolk had me afgelopen jaar al eens gezegd dat Ravel hele verhalen heeft te vertellen. Ik dacht toen dat zij die verhalen naar boven zou halen voor mij, maar haar verhaal was dat ik dat zelf moest doen.
Ravel: ‘’Ja, jij kan me wel overal naar toe willen meenemen, ik wil ook wel mee, maar ik heb óók zelf iets te willen. Voor mij is dit best een grote opgave. Ik ben dan wel een indrukwekkend grote ezel, maar minder dapper dan jij denkt. Ik ben een volger, ik ben gewend andere ezels initatief te laten nemen en ik loop dan hen achterna en nu zijn hier geen andere ezels. Jij vraagt van mij dat ik een leider ben en dat ben ik nog aan het leren.”’
Margo: ‘’Ben je bereid dit te leren, Ravel, wil je dit leren?”’. Op dit moment komt hij dus naar me toe om contact te maken –ik zit onder de tarp- Antwoord is ja dus. ‘’Maar geef me de tijd’’ M. ‘’Doe ik het goed als baasje voor jou?’’ Ravel: “ja, ik heb vele baasjes gehad en die gingen weg of deden mij weg, omdat ze me moeilijk vonden en omdat ze hard tegen me deden en dan mij de schuld gaven. Dat vind ik ingewikkeld. Jij blijft wel en dat veroorzaakt verwarring in me. Ik ben bij jou gekomen omdat jij in staat bent me te begrijpen. ‘’
Ravel heeft nu wel geleerd hele stukken los achter me aan te lopen. Op smalle bospaden doet hij dat heel goed. Dat is dus volgen uit vrije wil. Afdwingen, forceren vind ik geen goede basis voor samenwerking met een dier. Op brede paden moet ik hem wel aan de lijn nemen omdat ie een grote snoepert is en steeds wil eten.
En als laatste:
Voel je je geroepen om een paar dagen mee te lopen? Hanna deed dat ook en we hadden het heel gezellig die drie dagen dat ze mee was. Dan moet je wel snel zijn en dan kun je me bellen….en moet je afreizen naar de plek waar ik dan ben. We lopen nog 2 weken door nu. En ik beslis of jij in mijn tentje mag of dat je er zelf eentje mee moet sjouwen, oké? En neem je dan ook lekkere dingen en vers fruit en groente voor me mee?
Dank voor het delen en liken.
Nu ben ik aangekomen in Larochette op een gigantische euro-nogwat-camping- glamping vol met vertier. We hebben een rustig hoekje gekregen en het is goed toeven hier. Het was wel belachelijk duur, maar ja, verder lopen na 15 km met veel op-en af en een laatste klim hiernaartoe bij lekker warm weer is geen optie. Zo;n tocht maakt flexibel, ik merk dan dat het ook best goed is op plekken waar ik eerst weerstand tegen heb. Op de achtergrond klinkt hier allemaal geroezemoes, toch vind ik het opvallend stil voor zo veel mensen bij elkaar.
Vrijdag liep ik van Vianden naar Gilsdorf, vlakbij Diekirch. Het was weer veel op en neer door bossen en boerenland. Langs maisvelden en graanakkers is een flinke verleiding voor Ravel om daar te stoppen en lekker te gaan snoepen. S’middags wachtte Hanna uit Vlaanderen me op bij de brug in Gilsdorf. Ze kwam een paar dagen meewandelen. Best lastig om met ezel een afspraak te hebben. Omdat Ravel erge honger had en eten in een graanveld afdwong, waren we een paar uur later, dan gepland. Er was ook nog een hele akelige drukke weg, echt afschuwelijk, dat vond Ravel ook. Wat rijden ze hier hard! Ook in de bochten en daar zijn er vele van. Hanna had heel veel eten bij zich, allemaal lekkere dingen. We liepen meteen naar de camping van Gilsdorf omdat het al bijna etenstijd was, toen we elkaar troffen. Gelukkig accepteerde deze camping ons, tot nu toe gaat dat steeds goed en hebben alle campings wel rommelige hoekjes waar Ravel het gras kan maaien.
De eerste dag met zijn drieen kwamen we tot het dorp Eppeldorf, door Hanna appeldorp genoemd. We bleven steken bij een aardige man die zelf geen koeien had, maar wel grond en hij verhuurde die grond. Dus we mochten in de koeienweide. Dat hebben we geweten. Naast deze weide stonden wel koeien, erin niet. Maar ergens bleek een opening en midden in de nacht liep Ravel tegen de tent aan. Hij kwam waarschuwen. Ergens bleek een gat in de omheining (alweer en deze wei was zo groot dat het einde van de wei niet eens zichtbaar was) en één koe rende achter Ravel aan. Ravel liep te blazen als een kat van boosheid. Gelukkig kregen we Ravel snel te pakken en ik hem hem maar in een omheind tuintje gezet naast het weiland zodat hij tot rust kon komen. Even paaltjes met draad zetten zodat hij alleen op het stukje gras kon, om te voorkomen dat de mooie plantjes opgevreten zouden worden. Weer rust in de tent en we konden verder slapen.
De dag daarna liepen we het mooie Mullerthal gebied in. Daar was een prachtig dal. We hebben een stuk daarvan heen- en weer gedaan, want het pad was een ware klimattractie. Het was er druk van dagjesmensen. Een paar hindernissen zoals bruggetjes en door riviertjes konden we nemen. Maar rotsblokken naar beneden springen vond ik niet zo’n goed plan en Ravel al helemaal niet. Als een ezel een poot breekt, is het einde ezel, dus we gingen wijselijk terug. Over de asfaltweg de camping van Haller bereikt waar we heel hartelijk werden ontvangen door een alleraardigste mevrouw en waar we een heerlijk plekje hadden.
Maandag liep ik alweer alleen met Ravel verder. Echt prachtig hier. Het Mullerthal noemen ze ook wel Klein Zwitserland. Je moet alleen de hoge besneeuwde bergtoppen erbij denken. Hier zijn heel sfeervolle dalen met kabbelende beekjes en bossen met rotsen met karstverschijnselen. Dat zijn rotsen waar water doorheen of overheen gesijpeld is, zodat gaten in de rotsen verschijnen. Even een afslagje genomen vanaf de Mullerthaltrail om te overnachten in een dorpje. Bij een boer met koeien vonden we een plekje. De boerendochter die in de hoofdstad Luxemburg natuurkunde studeert, was thuis wegens vakantie en om haar pa te helpen. Ze heeft paarden en heeft Ravel verwend met hooi, stro en paardenmuesli en mij met mineraalwater en cake.
We zijn nu op het zuidelijkste punt geweest en gaan weer langzaam afreizen richting Ardennen.
Dank voor het delen en liken.
Vandaag aangekomen in Vianden. Wat is het steil hier! Het laatste stuk vandaag moesten we over de grote weg, want de wandelpaadjes gingen te steil. Ravel gaf dat aan door ineens op een steil paadje om te keren ( dat ging daar net) en weer terug omhoog te lopen. Op steile paden moet de ezel los lopen, het is dan te gevaarlijk om via het touw aan elkaar gekoppeld te zijn. Als de een een schuiver maakt…… Ieder moet ook zijn eigen tempo kunnen nemen. Ravel laat me meestal wel voorop lopen, en soms loopt ie echt te dringen in mijn rug.
Vianden ligt heel diep in het dal, alle land is schuin hier. Op de camping, die weer aan de Our ligt, is de grond wel vlak gelukkig. De campingbaas moest hier wel even overreden worden dat het goed gaat met de ezel hier, Ravel loopt nu het gras te maaien naast het kinderspeelpleintje, waar geen kind komt om te spelen.
Zoals je hieronder leest hebben we weer spannende dingen meegemaakt. Ik vind het nu genoeg, vanaf nu wil ik gewoon rustig wandelen.
Vanaf de camping in Tintesmillen vertrokken we pas om 1 uur, wegens buien sóchtends en we gingen aan de Duitse kant van de Our lopen. De Our vormt dus de grens tussen Luxemburg en Duitsland. Volgens de mevrouw van de camping is het pad aan de Luxemburgse kant te smal voor een ezel met zijtassen.
Het was een prachtige route en eenmaal moest ik even gokken over de te lopen route omdat de wandelroute ook hier toch een smalle afdaling had met trapjes en leuningen en ik geen zin had drie keer te lopen en te gaan slepen met tassen. Heerlijk dat Ravel dat doet, mijn spullen dragen. Gelukkig was er dus een goed alternatief. We hebben 4 uur gewandeld en kwamen niemand tegen op deze hele prachtige route. En we kwamen uit het bos en stonden ineens weer voor een camping. Ik had geen boodschappen kunnen doen, en gelukkig had de camping frietjes met vegetarische loempia en salade. Ook fijn om eens niet te koken.
Thuis eet ik behoorlijk gezond: geen suiker, zo min mogelijk (wit) tarwemeel, speltbrood of rijstwafels, altijd alles vers en vegetarisch. Op deze manier op reis moet ik dat echt loslaten, want soms is op 70 km geen supermarkt en moet ik het doen met kiosken bij tankstations of hele kleine winkeltjes waar ik blij ben dat ik wat kan kopen en ben ik tevreden met industriefood zoals een blikje vis en verpakte kaasjes. Op de camping in Dasbourg ontmoette ik een aardige familie met 4 kinderen die Ravel geweldig vonden en die een tijdje kwamen rondhangen. Dan zet ik hen aan het werk met poepscheppen en de ezel borstelen, wat ze natuurlijk fantastisch vinden. Dit is ezels-educatie. Van deze familie kreeg ik lekker veel fruit , yoghurt en wat groente mee. Daarmee kan ik weer 2 dagen vooruit zonder winkel.
Dinsdag ging de route deels over de asfaltweg door kleine dorpen heen, wat ik ook wel leuk vind. Een paar keer ging GR 5- route die ik loop dan bovenover, via spannende smalle paadjes en het ging allemaal net. Ravel kan heel goed bergen lopen, wat logisch is als je in de Pyreneeën geboren bent.
Bij een lief echtpaar vond ik onderdak in een weitje met houtopslag/afdakje en een heerlijke stoel met voetsteunen. Water halen en naar de wc kan in de garage. Ik kan helemaal mijn gang gaan hier. Ravel kan lekker eten en aanrommelen. Hij heeft al een kersenboompje gesloopt, wat ze gelukkig niet erg vonden en probeerde ook plastik-klimopversiering op te eten en zijn rolplek waar hij ook gegraven heeft is duidelijk te zien. De oudjes zijn heel gemakkelijk. De man is een hele grote dierenvriend, hij is boer geweest en had koeien, die zijn al 15 jaar geleden verkocht. Hij is ziek en loopt met een rollator, en heeft wel zijn humor bewaard. Ook echt zo iemand die vind dat vroeger alles beter was. Zijn vouw zorgt ervoor dat het hem en mij ook nu, aan niets ontbreekt. Vanochtend heb ik gezellig met deze mensen ontbeten. We hebben hier nu een rustdag want het was slecht weer vandaag en we hadden weer een avontuur gisteravond.
In het weitje waar we nu staan bleek een opening te zitten. Het verhaal wat je nu gaat lezen gaat over een avontuur dat helemaal niet leuk was, wel achteraf heel hilarisch. Ik ging me wassen binnen en klaar maken om te slapen, ik dacht lekker vroeg naar bed te gaan. Mijn pyjamabroek bleek nog in mijn tent te liggen, maar even het straatje oversteken naar mijn tent kon wel in mijn onderbroek. Tot mijn schrik liep Ravel te grazen vóór het afgesloten weitje, er bleek een opening in te zitten…. Oeps. Snel broek aan en touw pakken. Ravel had geen halster om, want ik had het juist even afgedaan omdat ik dacht dat het hier volledig safe afgesloten was. Ik kreeg hem niet meteen te pakken en hij rende er vandoor. Ik ken dit ‘spelletje’’ wel van Frits. Als de ezel ervandoor gaat dan loopt ie in de richting vanwaar je gekomen bent. Ravel bleef voor me uitlopen, vrij hard zodat ik hem steeds net niet kon pakken. Pas na ongeveer 1,5 km stond ie stil en kon ik het touw om zijn nek doen. Hij ging gelukkig gewillig mee terug. Althans dat leek zo. Na 10 minuten bleef ie stokstijf staan, geschrokken van wat hij zelf veroorzaakt had. En tot overmaat van ramp begon het langzaam donker te worden, ik begaf me op een weg midden tussen 2 dorpen in, er was niets dan weiland en bos. ‘’Mijn God’’ Ik ging echt een soort van bidden en vroeg om een auto vol met sterke mannen.
Die kwamen niet. Eerst kwam een man in een sjieke auto en hij was boos omdat ie er nog maar net langs kon, hij had hele erge haast. 15 minuten later kwam er weer een man in een auto. Die was ook bozig. Hij had kritiek op het feit dat ik de naam niet wist van de mensen waar ik vertoefde, hij vond dat ik hen moest bellen, maar ik had natuurlijk geen telefoon bij me en ook hun nummer niet. Ik kon wel omschrijven bij welke mensen ik was en toen wist de man wie het waren en waar het was. Deze man heeft het nog wel geprobeerd, hij heeft staan roepen bij het huis, het was al donker en de vrouw vertelde me later dat ze dat roepen gehoord heeft. En na deze man die langs kwam werd het helemaal donker en gebeurde er helemaal niets. Gelukkig- half uur later of zo- weer een auto. Ditmaal met een vrouw, ze kwam van haar werk en ze vroeg hoe ze kon helpen. Ik stelde voor dat ze Langzaam achter ons aan ging rijden en dat ik ging lopen met Ravel. Door die auto achter zijn kont kwam Ravel weer in beweging en zo kwamen we na 20 minuten veilig weer ‘’thuis’’. Nog even staan praten om alle emoties te verwerken, de vrouw van het huis waar ik was, werd wakker en kwam ook nog even meepraten. En natuurlijk spande ik voor de nacht een dik touw over het open gat in het hek, zodat Ravel echt niet weg kan. Vanaf nu houd ie zijn halster om in vreemde weitjes en ga ik alle omheining controleren op nieuwe weiden. Niet zo lekker geslapen na dit avontuur en daarom, was een rustdag op dit fijne plekje heel welkom. Die lieve man, zie foto, heeft met rollator en al, in het gat een paal geplaatst met een balk erover, zodat opnieuw ontsnappen niet meer mogelijk was.
Dank voor het delen en liken.
Nu is het maandag 10 juli en we zijn op camping Tintesmillen in Luxemburg. Gisteren een heel mooi traject gelopen langs rivier de Our. Sóchtends liepen we een stukje over de asfaltweg door dorpjes heen en bij een vakantiehuisje met een Nederlandse auto ervoor werd ik uitgenodigd voor thee en ontbijt. Nou ik had al ontbeten, maar dit was een heel leuk aanbod. Dus gezellig met de familie meegegeten, zij waren nog aan het opstaan, dus er verschenen steeds meer familieleden aan tafel.
Onderstaand verhaal is van een paar dagen geleden:
Wat een dag: we liepen van de ene kant van Braunlauf naar de andere kant van datzelfde Braunlauf, in totaal misschien 1,5 km, niet verder. Wat was hier aan de hand?
Gisterenmiddag had Ravel al moeite om door te lopen. Rond het middaguur, midden in een dorp begon hij aan een staking. Nou heeft ie best wel flexibele arbeidsomstandigheden en een baasje dat heel goed rekening houd met zijn wensen en behoeften. Er hing echter onweer in de lucht en dan willen ezels slecht vooruit. Tot het volgende dorp, zo’n 3,5 km lukte nog wel en bij eerste beste huis vroeg ik om een weitje en dat was een boerenfamilie en die hadden een weitje voor ons. Ik moest wel lopend met emmers water sjouwen een paar honderd meter, maar ach dat geeft mededogen met mensen op deze aardbol die dagelijks ver moeten lopen om water te halen.
Dat weitje was niet direct naast een huis, de huizen waren wel in het zicht. Voor Ravel een paradijs, hij heeft zich er ongans gegeten. Tijdens zo’n reis is het meer opletten dat hij niet te dik wordt, dan dat er te kort is aan voedsel voor hem. Vanaf 2 uur zat ik in dat weitje, want we waren vroeg omdat ik ook al om 7 uur aan het lopen was, en dus om 5 uur opgestaan. Er gebeurde van alles in dat weitje: er kwamen rode wouwen overvliegen, ik kon Ravel volgen wat hij allemaal eet, ik las een boek, ik zette thee. Ineens kwam er een auto aan, er stapte een groot en een klein mens uit, ik zag hen niet, maar hoorde hen wel. Die mensen gingen heel hard bé, bé, roepen en als gevolg daarvan kwamen een hele kudde schapen aanrennen, die waarschijnlijk brokjes en schoon water kregen. Ik moet dan meteen denken aan de Messaih van Handel die ik afgelopen winter weer eens meespeelde, er komt een nummer in voor met de tekst (oud engels): ‘’We al like sheep’’, we zijn allemaal als schapen….
Vannacht kwamen grote klappen: er was onweer en niet zo;n beetje ook. Eén bliksemslag sloeg vlakbij ergens in tegelijk met een enorme knetterende donderslag…. De grond beefde, ik lag even te trillen in mijn tentje. Ben niet snel bang, dit was wel héél hard.
Vanochtend wilde Ravel niet op gang komen en dat lukte de hele dag niet, we deden dus 5 uur over 1,5 km en ik heb vele uren wachtend in de berm doorgebracht, steeds ongeveer 100 meter verder. En piekeren.. piekeren wat er nu was…. Iets met mij wat hij overneemt? Ja, ik loop ergens over te malen, dat klopt, echter niet geschikt voor publikatie hier. Wat is met Ravel? Pijn? Alles gecontroleerd of ie ergens wondjes heeft, of pijnlijke hoeven, of steentjes, niets van dat alles. Of toch het onweer?
Bij een boerderij met paarden en een hond die een wolf blijkt te zijn, praat ik even met de mevrouw en probeer toch door te lopen. Ik vraag haar wel of we terug mogen komen als het niet lukt, want dit is de laatste boerderij voor 4 km velden en ergens heb ik al zo’n vermoeden. Na weer een uur bermtoerisme besluit ik terug te keren, dit heeft géén zin, totaal niet. Niet leuk zo’n dag. Samen met de mevrouw en haar bezoek zijn we ook nog even bezig Ravel naar zijn weitje te slepen, hij voelt heel gestressed. Na een tijdje – ik lag uit te rusten in het gras – komt de dochter ineens naar me toe: ‘’Je ezel is bij ons in de tuin en ik krijg hem niet mee’’, bleek ergens een opening in de weide te zitten. Na veel gedoe is Ravel weer terug in de grote weide en ik maak op het schraalste stukje een klein weitje voor hem, eten wil hij namelijk wel en hij stopt er niet mee.
De mevrouw van de paarden heeft een vriendin gebeld die ook ezels heeft en die weet te vertellen dat ezels en soms paarden ook, in shock kunnen zijn na onweer vlakbij en dat ze dan niet te bewegen zijn om verder te trekken. Ze heeft gelezen dat dit wel 2 dagen kan duren. Fijn dat mensen met me meedenken. Dit zou weleens dé oorzaak kunnen zijn. Ik zit nu nog in dat weitje. Morgen vertel ik verder of het dan lukt om weer te gaan lopen.
Dit is wel héél leerzaam, Ravel laat me perfect zien hoe een ziel reageert op shock: namelijk met totale blokkade. Dat doen wij óók als mens, nadat we van een gebeurtenis die we niet kunnen plaatsen hevig schrikken. Dan zetten we gevoelens in onszelf vast. Dat is een overlevingsmechanisme, maar daarmee zetten we ook de natuurlijke levensstroom vast. Dieren reageren puur fysiek: de natuur voelt nu niet veilig, dus ik loop niet. En jij kunt op je kop gaan staan, of duwen en trekken of wat dan ook, maar dan loop ik ook nog niet. Onweer en vooral bliksem is een manier van de natuur om te ontladen en ik als super gevoelig mens reageer daar ook op door letterlijk ‘’lading die ik zelf nog met me meedraag’’ ineens allemaal te voelen. En Ravel reageert daar vervolgens ook weer op. Ik vermoed dat er bij anderen ook meer los komt bij onweer dan wanneer het gewoon rustig weer is.
Rust nemen nu, nou dat krijg ik wel door de noodgedwongen middag + avond zitten in een weiland.
Heftige ervaring, maar eigenlijk zoó boeiend…..
Net kwam de boer vertellen dat het onweer dat vandaag weer zou komen hier is overgedreven, fantastisch, dus vannacht niet nogmaals.
Op zaterdag zijn we gewoon weer vertrokken. Ravel liep moeizaam. Ik dacht ineens aan Suzan, zij is homeopatisch dierenarts, haar nummer stond gelukkig opgeslagen in mijn telefoon en ze kent Ravel. Ze kon natuurlijk geen pilletje opsturen , maar herkende meteen het beeld na mijn verhaal en ze zocht een middeltje, stuurde het door de lucht. Ravel kwam in beweging, tot de lunch nog met een kop van ‘’moet dit’’ en ineens zag ik een huis met een ezelbrievenbus. Geruststellend idee, dat als het lopen niet zou gaan, we hier naar terug zouden kunnen. Ik inspecteerde even het hele erf, jammer, geen mens en ook geen ezel te zien, wel alle tekenen van aanwezigheid van ezels, namelijk kleine halsters en een hoop stront in ezelformaat.
Toen er heuvels kwamen kreeg Ravel ineens weer zijn loopspirit terug. De route was afwisseling bos en ook veel landbouwvelden. We kregen nog een enorm cadeau, midden in de velden kwam een rijdende winkel langs, en de bestuurder/winkelman stopte lachend, toen ik zwaaide en opende zijn winkel. Sap, kwark, kiwi’s, thee en ik trakteerde mezelf ook maar op een taartje van wit meel en veel suiker – wat ik eigenlijk nooit eet- en het was ook niet eens echt lekker. Volgende keer gewoon weer gedroogde vruchten en/of nootjes kopen.
In Burg-Reuland was alles veel te netjes voor ons. Bij een hotel/restaurant vroeg ik om een kopje thee met Wifi, maar dat was alleen voor de gasten die er overnachten. Tja, die Wifi is nog lastiger te vinden dan ik verwacht had.
Omdat ik gevoelsmatig dit geen geschikt dorp vond voor een overnachting en omdat Ravel zijn loopenergie was teruggekomen besloot ik 5 km door te lopen naar het volgende dorp. Daar zat ik in een weitje bij een hotel. Ziet er ook heel mooi uit, maar is een echt familiehotel, waar ze heel hard werken om het iedereen naar de zin te maken. Ik mocht dus op het weitje staan en dat ligt aan het riviertje de Our. Toplocatie!
Vanaf nu gaan we verder tot aan Vianden langs de Our lopen, af en toe komt de GR even het land in, wat hier behoorlijk heuvelachtig is.
PS. Slechts één foto, want die Wifi is hier zo traag en Ravel loopt te balken omdat ik bij hem weggelopen ben. Ja, hij begint gedrag te vertonen dat ik van Frits ken… dat is een teken dat ie zich aan het hechten is, goed teken.
Dank voor het delen en liken.
Beste lezers,
Wij groeten jullie nu vanuit Brume en ook vanuit Spineu (dag later) en ook vanuit Vielsalm ( weer een dag later). Op de foto zie je het plekje waarvan uit ik dit schrijf.
Het is een grasland waar het gras heel hoog staat, dus Ravel heeft het hier naar de zin. De boer heeft speciaal voor mij met een cyclomaaier een stukje gemaaid, zodat ik mijn tentje goed kon neerzetten en niet steeds door heel hoog gras hoef te lopen. Hij maakte grapjes: ‘’c ést votre hotel.’’ Un hotel tres bon. Ik heb alles bij me en heb alleen een paar emmers water nodig en die kon ik ook wel krijgen bij de boer. Brume is een gehucht waar ongeveer 40 mensen wonen, dat vertelde mijn huidige overbuurvrouw, ze kwam even kletsen en haar kinderen kwamen Ravel knuffelen. Gisteren liep ik langs de electriciteitscentrale van Coo, die maakt een nare bromtoon en Ravel wilde er aanvankelijk ook niet langs, maar na enige aansporing lukte dat toch. Ik was ook bang dat ik niet goed zou slapen, want ook hier hoor je die zoemtoon, maar gelukkig ging het niet de hele nacht door en ook nu (half 9 in de ochtend) is het heerlijk stil. Ik heb net ontbeten met thee en geitenyoghurt (nog uit Nederland) met muesli. Straks, na 3 km lopen komen we in Trois Ponts en daar ga ik even boodschappen doen en ergens Wifi zoeken om dit bericht te kunnen verzenden.
Zaterdag zijn we door Harm naar Remouchamps gebracht. Dat ging voorspoedig. Die middag ging ik niet meer lopen en we zaten daar in de echte Ardense regen. Ook de eerste wandeldag was niet geheel droog. Het begon met een klim van 20% en dan merk ik meteen dat ik een Pyreneese ezel heb, Ravel kan sneller een berg op dan ik. Het was meteen fantastisch mooi. Langs de Ninglingspo ( riviertje) was het soms te smal voor ons, er ging ook een pad bovenover. We moesten ook een stuk omlopen omdat de GR over een te nauw pad ging, dat was even zoeken en we werden daar aangemoedigd door een club Nederlandse hardlopers die we voor de tweede maal tegenkwamen vandaag. Om drie uur waren we in een gehucht met goede kampeermogelijkheden, toch besloot ik nog een stukje te doen, te vroeg vond ik. We zijn helemaal nat geregend boven op het veen en kwamen doornat in Monthouet aan. In het begin van het dorpje zag ik 2 mooie Poitou-ezels met veulens in een weide en ik besloot te gaan zoeken naar de eigenaren. Dat moeten toffe mensen zijn, dacht ik. En het waren toffe mensen: van Celine en Kris mocht ik Ravel in de kudde zetten en mijn tentje ernaast zetten. Kris is een Vlaming, probeert zo veel mogelijk zelfvoorzienend te leven en heeft me de oren van het hoofd gekletst, zijn hele levensverhaal en ook zijn visie over het Goddelijke. Dat gebeurt vaker als ik zo op pad ben, aan een toevallige passant kun je open en eerlijk alles vertellen, die heeft nog geen mening over jou en hij voelde natuurlijk goed dat ik dat allemaal wel begreep. Celine heeft pasta gekookt met tofu, pastinaak en wortel, zoiets is helemaal mijn kostje. Gisteren is Kris ook nog een stuk met me meegelopen met zijn eenjarige paard.
We hadden nog even paniek gisteren, want Ravel wordt bang als koeien mee gaan rennen. We moesten door een smalle doorgang tussen 2 weilanden door, aan beide kanten prikkeldraad. Ravel rende, ik viel en stond weer op en kon Ravel weer pakken. Later werd het echt te smal, ik vond echter twee openingen in een weiland zonder koeien en daar konden we door. Moest wel tweemaal een lastige prikkeldraadpoort open maken en weer sluiten. De spijker waarmee één hekje dichtzat verdween in het gras, dus sorry kasteelheer – het was een bij een kasteel – uw spijker is nu vervangen door een touwtje.
Zometeen dus naar Trois Ponts en dan gaat de route verder richting Vielsalm waar we 2 dagen over gaan doen.
En het is niet gelukt in Trois Ponts met de wifi. Het is zo’n dorp of stadje met een grote weg er doorheen. Aan die weg lagen wel cafeetjes, maar allemaal in een betonnen omgeving. Niet geschikt als wachtplaats voor een ezel. Ik herinner me van 2012 toen ik met ezel Frits in Trois Ponts was, dat ik toen ook zo snel mogelijk wilde doorlopen. Ik heb dus nu alleen even wat boodschappen gedaan en we zijn verder gegaan. Mooie klimroute door het bos, wat doet Ravel dat fantastisch, in een heerlijk wandeltempo. En weer een hele mooie overnachtingsplek gevonden op het terrein van een Engelsman die hier is neergestreken. Met de paaltjes een mooi weitje gemaakt en ik kan elke keer van zitplek veranderen om steeds van een ander uitzicht te genieten. Het is warm en dat betekent heel veel last van vliegen voor Ravel. Hier in het weitje kan hij naar hartelust rollen om voor even verlost te worden van die klierkoppen. Straks mag ik even douchen in het huis. De engel (sman) is weg en heeft de deur opengelaten, hier in Spineu kan dat.
En vandaag zijn we naar Vielsalm gelopen, gewoon lekker gewandeld en gelukkig vroeg kunnen stoppen want het is heet. We hebben nu een plekje op de camping. Ik ben er gewoon naar toe gelopen, dat werkt altijd het beste. Voor een uitzondering stond de eerst strenge campingbazin wel open. Ze kwam net vragen of ik iets bij me heb om de kaka op te ruimen, ja dat heb ik en natuurlijk doe ik dat ook. Een aardige jongeman heeft zojuist een uurtje ezeloppas gedaan, want ik moest het stadje in op strooptocht naar blikjes gas en die heb ik gevonden, als het goed is kunnen we tot Vianden met het gas toe. tot een volgend bericht.
Dit was bij de start. Foto is beloofd aan de campingeigenaar vanwege gratis overnachting.Dank voor het delen en liken.
