Weer een grenspaal gepasseerd

Zaterdag 29 juli 2017

We zijn in Setturu. Vandaag weer terug in Belgie aangekomen. We zijn bij een Limburgs echtpaar, Annie en Wim, die hier een B& B hebben en een weitje voor een paar tentjes of campers, hele fijne plek. Heerlijke wandeldag, het landschap is lieflijk en lichter kabbelend. Het heeft Ravel goed gedaan dat ie een goede portie hooi op heeft de vorige nacht en dat ik met mijn tent naast hem stond.

Gisteren maar 6 km gelopen gisteren. De nacht ervoor sliep ik in een huis en Ravel in een ezelweide, naast 4 andere ezels. Hij was boos, we schoten niet op en waren ook al laat vertrokken. Ik was na die 6 km wel weer op een bijzondere plek beland, namelijk opnieuw bij mensen die ezels hebben. Deze vrouw en haar dochter werken voor de dierenbescherming en vangen allemaal dieren op, ze hebben heel veel honden en dus ook 2 ezelhengsten, 2 kleintjes, ongekastreerd, dat gaat binnenkort wel gebeuren en ik snap nu ik dit gezien heb ook wel waarom. Ze vertonen continue hormonen-drang. Ravel staat in de wei ernaast en dat gaat wel heel goed. Inmiddels is zijn nukkigheid over, hij komt weer naar me toe en is weer benaderbaar.

Een paar dagen geleden waren we in Hosingen. Grappig is dat ik nu mensen spreek die zeggen, we hebben je een paar dagen geleden zien lopen. Hosingen – Clervaux was een goed te lopen route, dwars tussen de rivierdalen. Dat betekent dus vanaf het dorp naar boven lopen, beetje steigen en dalen tussen verschillende dorpjes en weer afdalen. De rivieren in Luxemburg snijden zeer diepe dalen in, en dat maakt de enorme hoogteverschillen. Toen ik vanaf Kautenbach één bruggetje niet kon nemen – Ravel had gelijk, het was een wankel geval en door de rivier ging ook niet omdat we dan een paar meter heel steil naar beneden moesten , waar tevens een enorme omgevallen boom lag- hebben we het riviertje gevolgd en steeds de breedste weg genomen en toen kwamen we ineens in een heel ander dorp dan de bedoeling was volgens mijn routeboekje. Maar ik ben diegene die het wandelplan bedenkt en niet het boekje, dus aan de hand van de kaart, waar heel veel doorgaande wandelroutes op ingetekend staan, koos ik een andere weg. Zo lopen we altijd goed!

Hosingen is niet een gezellig dorp. Ik vind de meeste dorpjes hier niet echt sfeervol. Er staan overal hele luxe nieuwe huizen en overal wordt gebouwd. Lijkt erop dat massaal oude huizen gesloopt zijn en nieuwe worden gebouwd. Wandel je een dorp door, dan is er vrijwel niemand te zien. Geen mensen die in tuinen werken, lekker buiten zitten, de enige die ik buiten zien, zijn mensen die aan huizen bouwen….We sliepen hier op de camping. Ik ging me melden in een bier-drinkcafe, en dat bleken allemaal aardige kerels. Eentje was paardenhandelaar en is even met zijn auto naar huis heen en weer gegaan om brokjes en hooi te halen. Ik ben héél dankbaar voor al deze goede zorgen. Ravel vond dit hooi niet lekker, kritische gast hoor.

Winkels, is een heel groot probleem hier voor wandelaars. Gisteren sprak ik 2 rondtrekkende Vlamingen en die hadden dat ook al ervaren. Luxemburgers pakken allemaal de auto, rijden dan allemaal heel hard over al die kronkelige wegen naar een winkelcentrum met enorme parkeerplaats en slaan dan in voor een hele week, zo vermoed ik dat het hier gaat. Het dichtstbijzijnde winkelcentrum hier is in Marnach, dat is ook maar een klein dorp, maar blijkbaar een goed punt op de kaart om daar winkels te vestigen. En ik was blij met de Portugees. Die had een klein winkeltje in Clervaux voor kaas, studentenhaver, wat groente en fruit, blikje sardientjes, yoghurt, zodat ik weer voldoende heb voor een paar dagen. Mijn campinggasvoorraad moet het volhouden tot La Roche en Ardenne….daar was ik eerder en weet ik zeker dat er een winkel was (2012) met campingspullen.

(opm. paar dagen later: nadat ik in La Roche ben geweest: de campingwinkel was ermee opgehouden en dus weg, maar ik had net genoeg gas tot het einde).

Donderdag 27 juli

En waar we nu zijn, nu ik deze blog zit te schrijven in mijn bed om half 9 in de ochtend? Ravel staat in een weide, naast 4 Luxemburgse Poitou-ezels, wel gescheiden door een draad. En ik ben binnen bij die ezelmensen. Ik heb hen gevonden door te vragen naar een weitje voor de nacht, men stuurde mij door naar Pascale, die ook van die zelfde dieren heeft. Deze nacht heb ik voor het eerst in bijna 4 weken in een bed geslapen. Zij vonden het niks dat ik daar in die wei met ezelstront ging staan en ik was moe en het was geen lekker weer en die mensen met 2 kleine kinderen zijn gezellig, dus dan is de beslissing duidelijk. Ik had eigenlijk wel behoefte aan lekker warme quinoa met gestoofde groente, maar kreeg wit brood met kaas, tja, op bezoek bij anderen kun je niet op je campinggasje gaan koken. Het dorp waar we zijn heet Asselborn. De streek verandert nu duidelijk, we gaan vandaag lopen richting Belgie, een relatief vlak gebied doorsteken om in het dal van de Ourthe uit te komen.

Gisteren is het pakzadel nog meer kapot gegaan, echt zoveel dat het eigenlijk niet meer gaat. De opa van deze familie vond het leuk om er mee aan de slag te gaan, hij gaat de gebroken boog vastzetten met aluminium bandjes. Heel lief. En dat is ook de reden waarom ik laat ga vertrekken vandaag. Maakt niks uit…heerlijk even binnen relaxen. Ik ben ineens ook best wel moe en stijf..we hebben behoorlijk afgezien en doorgezet ondanks alle moeilijkheden. Mensen die ik tegenkom zeggen ook : quel courage… wat een moed, terwijl ik me helemaal niet zo super moedig voel. Gewoon beetje lopen en kamperen.

En inmiddels (het is nu avond) is het pakzadel gerepareerd. En hoe! Zéér vakkundig. Dit is echt een wonder: gaat het pakzadel zodanig kapot dat ik denk dat we niet verder meer kunnen en dan beland ik bij een opa die de leiding heeft over een familiebedrijf in de metaal. Opa heeft alluminium-platen op het hout van het pakzadel geschroefd, precies op maat gemaakt, het kan weer jaren mee! Ja, we worden echt geleid door het leven, óók op de dagen dat ik zelf denk, dat we geen meter opschieten.

Zaterdag 29 juli

Met Ravel heb ik een zwaar proces. Ik heb zo’n behoefte aan gewoon ontspannen lopen, dat is ook driekwart van de dag het geval, echter zijn stilstaan-buien blijven. Het is een zwaar hechtingsproces, ik blijf volhouden, en het gaat ook lukken, hier gaan we doorheen komen. Na weer een tijdje stilstaan kreeg ik ineens beelden van zijn tocht door de Pyreneen, toen hij nog in Frankrijk woonde, daar heeft hij geen goede herinneringen aan, vooral niet aan zijn begeleider van toen. Het viel me eigenlijk vanaf het begin dat ik zijn eigenaar ben op, dat hij geaaid wil worden door iedereen en bij mij als baasje draait hij bijna altijd zijn hoofd weg…… ineens viel bij mij het kwartje…dat wijst op slechte ervaringen met zijn (wandel)begeleider. Hij heeft volgens mij nu net zo lang ‘’vervelend’’ lopen doen totdat ik dit ontdek en mijn tranen daarover maken de situatie weer zacht en dan gaat het zich oplossen.

‘’Ik zou langs een pad kunnen gaan, ook al is het eenzaam, smal en kronkelig, als het maar met liefde en respect was. Elke keer dat een vrouw (oorspronkelijke tekst man) zich van de massa afscheidt en zich een weg baant in deze stemming, ontmoet zij in feite een splitsing op haar weg, hoewel de reizigers meestal slechts een gat in de omheining kunnen zien. Haar eenzame weg over de velden kan de hoofdweg blijken’’. ( H.D. Thoreau- 1812-1862).

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *