Woensdag 2 augustus 2017 in Vecpré
La Roche doorkruisd vandaag. Ik vind er echt niks aan om met ezel door een touristisch stadje te lopen. Maar ja, we moesten er doorheen en boodschappen doen is óók heel belangrijk. Na een nacht kamperen bij een verlaten vakantie-dorp- we mochten er staan van de manager die er een wederopbouw gaat doen- liepen we lekker naar beneden naar het stadje. Wat een drukte daar, we zijn wel 100 keer op de foto gezet en ik wen daar nooit aan, als mensen niet groeten, geen contact maken en wel voor mijn neus fotos maken. Ik wordt hier altijd verontwaardigd van ‘’we zijn geen fotomodel!’’ Na het stadje was het heel erg zoeken naar het goede pad, maar op een creatieve manier kwamen we op de GR 57 uit, die ik nu ga volgen. Ik kwam twee wandelaars tegen en vroeg hen hoe het pad was, hun antwoord: ‘’ Niet te doen met ezel het komende stukje, omgevallen bomen en zeer smal’’. We gingen het toch even proberen, en zijn snel terug gekeerd, want het was inderdaad niet te doen. We zaten boven op een hele grote bult, van boven kon ik campings in het dal zien liggen en het was zoeken om eraf te komen. Gelukt en weer een plekje gevonden. Het is echt nog nooit niet gelukt, we hebben altijd een slaapplaats. Ik wil de bijbel niet tegenspreken, maar wij -in tegenstelling tot Maria en Jozef met ezel- vinden altijd een plek. Ha,ha, niet zwanger zijn en ‘’Jozef’’ thuislaten.
Net een heel gesprek gehad met mensen uit Groningen die ook 2 ezels thuis hebben en mij hebben zien lopen in La Roche. ‘’Respect’’ zei de man, ik vraag me af hoe je dit voor elkaar krijgt. Heb hem mijn visitekaartje gegeven. Ik mag toch zelf wel gaan geloven dat ik een ervaren ezelfluisteraar ben.
Dagen hiervoor: Maandag 31 juli
Heerlijke loopdagen gehad. We zijn nu in het stroomgebied van de Ourthe, vlakbij een punt waar 2 Ourthes een oost-west-stromende en een noord-zuid stromende bij elkaar komen. We gaan vanaf het dorpje Filly bovenover lopen. Langs de Ourthe zijn hele steile smalle paadjes, sommigen zelfs met kabels aan de rotsen. Dat is leuk voor mensen zonder ezel. Gisteren hebben zijn we dwars door de Ourthe gegaan, het was niet diep. Daar was namelijk een onmogelijke passerelle, een hoge, smalle brug met opstapjes en meer dan 10 betonnen traptreden. Een klein trapje van enkele treden kan Ravel wel nemen, maar deze dus niet. We waren al bij het bruggetjes geweest en ik had de conclusie getrokken dat we terug moesten, naar het dorp Engreux en dan via de weg naar Nadrin, niet echt een interessante route. Tijdens lunch op een gerieflijk plekje aan het begin van Engreux kwam ik een wandelende familie tegen, de jongens met vishengels. Sebastiaan, een echte Nieuw-Zeelandse outdoor-man liep op blote voeten. We spraken even en Sebastiaan stelde voor dat ze mee zouden gaan terug naar de rivier om te kijken of we toch over zouden kunnen steken. Hij en zijn vriendin en 2 jongens van ongeveer 10-12 jaar oud, hadden wel zin in een uitdaging. En ik nam hun uitdaging aan. Het is gelukt! Wat een triomf, dat we aan de overkant waren. Judith en Sebastiaan droegen een rode zijtas, ik had mijn sandalen aangedaan en de bergschoenen en Ravel in mijn hand en zo staken we over, de stenen waren glibberig, echter het was goed te doen. Een visser had ons deze oversteekplaats aangewezen. Verderop was het te modderig, dus te gevaarlijk en aan de andere kant verderop te steil naast de rivier en te breed. Zo krijg ik respect voor rivieren en ook voor oude tijden. Soms was men dagen bezig een oversteek te vinden en te volbrengen. Na de oversteek kwam een lastig paadje met omgevallen bomen, het was slechts 200 meter en zonder hulp van deze twee dapperen – de jongens waren inmiddels gaan vissen- was dit nooit gelukt.
Omdat deze oversteek-actie veel tijd in beslag had genomen, liep ik daarna naar het dichtstbijzijnde dorpje en dat is Filly.
Vannacht heeft het geonweerd en Ravel heeft eindelijk door dat ie droog staat onder de tarp en gaat er nu zelfstandig en vrijwillig onder staan. Het is afwachten of we nog kunnen vertrekken vandaag, we staan in een grote tuin van de buurman van een gezin met 4 kinderen. Eigenlijk zitten die tuinen aan elkaar en de buurman is een Nederlander die weg is, maar volgens deze mensen vind ie het helemaal oke. Het duurde gisteren even voordat we een plek vonden. In het dorpje waren wel meerdere mensen en die sprak ik aan en ze begonnen allemaal onrustig met elkaar te praten, bleven om me heen rondhangen, maar er gebeurde niks en ik begreep niet wat ze allemaal aan het ‘’doen’’ waren. Ze hadden problematische toon van praten en zagen er ook niet bepaald initiatiefrijk en levenslustig uit. Dus ik trok de conclusie ‘’dit wordt ‘m niet’’ en liep terug naar een zijstraatje en jawel meteen raak bij de eerste die ik aansprak. We zijn nog wel vertrokken deze dag en ondanks het onweer heeft Ravel goed gelopen. Als ik dus bij hem onder de tarp blijf tijdens onweer, voelt dat veiliger voor hem.
Ons avontuur duurt niet zo lang meer….. over enkele dagen komt de ezeltaxi weer.