bergopwaarts, berichten van 2011

Beste lezers,

5 februari. Het gaat nu weer helemaal goed met Frits. Hij doet het prima in de nieuwe kudde in Ommen, waar hij nu alweer 2,5 maand woont. Hij is vooral goede maatjes met pony Tommie. Bij zonnig weer stoeien ze de hele dag samen. Bij somber weer staan alle ezels als oude mannetjes en vrouwtjes bij elkaar te suffen onder het afdak. Er is geen aanleiding meer van niet bij de kudde horen of weggetrapt worden. Hij eet gewoon tussen de andere ezels, geeft een ander een gezonde trap als hij/zij te dicht bij zijn portie komt. En heel goed nieuws: beide buikriemen van zijn pakzadel heb ik moeten verlengen. Hij is zoveel dikker geworden dat ze allebei niet meer pasten. Zijn ziekte is nu geheel overwonnen.  

In de wintermaanden kon ik niet altijd met hem lopen, vanwege sneeuw en gladheid. Mijn bezoek aan Frits bestond dan uit stront ruimen of de kudee bestuderen. 9 ezels, 1 paard en 1 pony poepen heel veel, ik schat zo’n 5 volle kruiwagens per dag. En natuurlijk geef ik alle aandachtvragende ezels waar ze om vragen tijdens het poep ruimen. Ze komen om beurten om aaien vragen en toen ik bukte tijdens het werken legde Hendrik zijn kop op mijn rug. Mij accepteren ze dus ook! Als ik weg wil gaan met Frits moet ik hem uit de kudde halen, dat lukt heel goed. Frits gaat gemakkelijk mee. Fender het paard kan nogal opdringerig in de weg lopen. Het lukt me ook om hem aan de kant te krijgen, zodat ik erdoor kan. Ik begrijp niet meer dat ik toen ik met ezels begon, niet dicht bij ze durfde te komen. Nu duw ik gewoon een paard even aan de kant.   

Vandaag heb ik 13 km gelopen met een beetje bepakking en twee weken geleden zo’n 10 km. Het is een mooie omgeving waar Frits nu woont. Eerst moet ik een kwartier over een fietspad langs een drukke weg, maar dan ben ik in het Ommerbos en vandaar uit kan ik over een mooie landelijke weg, langs de golfbaan richting de heide en straks als Frits nog verder kan ook richting het Vechtdal. 

Tijdens het lopen kom ik geregeld niemand tegen, maar soms ook ineens veel mensen met belangstelling voor wat ik doe. Vanmiddag sprak een vrouw me eerst in het Engels aan, maar ze ging al snel over in Nederlands toen ik gewoon Nederlands terug sprak. En plotseling was er ook een auto met een aardig echtpaar, die elke weekend op de camping staan in Ommen en ineens ook nog een man met hond. 

Ik vind het heel leuk als mensen enthousiast worden van wat ik doe, want daardoor word ik nog weer enthousiaster. Twee weken geleden kwam ik een vrouw tegen die op een step stond die ze liet trekken door twee husky-honden. Ze gingen in een enorm tempo, maar ik raakte in gesprek met de vrouw omdat ze langzamer ging en even stopte om de dieren even aan elkaar te laten wennen. Prachtig vind ik dat ik andere mensen tegenkom die zich niet verstoppen in hun huis, en doen waar ze plezier in hebben en zo samenwerken met dieren en zelf lekker genieten van het buiten zijn.   

Vanaf nu kan ik de tochten weer gaan uitbreiden. Stiekem elke wandeling een paar kilometer meer en de bepakking net iets zwaarder, zodat Frits het niet merkt. Het ziet er nu zo goed uit dat ik plannen maak om in de voorjaarsvakantie een tweedaags tochtje naar Balkbrug te gaan maken, nog niet kamperen want dat is voor mij te koud nu en voor Frits nog te veel bagage. Maar die kampeertochtjes  gaan zeker komen in het voorjaar. 

En dan mijn verdere plannen: komende zomer het Drenthepad, zo’n 350 km en dan in 2012: op naar de Middellandse zee!  Ik heb veel met deze ezel meegemaakt, maar dat ie nu weer helemaal gezond is en dat al mijn plannen toch weer kunnen doorgaan, vind ik heel ontroerend.

tot een volgend bericht! Margo

23 februari.  Beste lezers,  

Frits heeft een grote prestatie geleverd: vanuit Ommen zijn we heen- en weer gelopen naar het dal van de Reest ten noorden van Balkbrug. Dus dit is mijn eerste verslag van een echte tocht en niet zomaar een oefenwandelingetje. Het was een prachtige tocht met helder vriesweer. Ik wist niet hoe de ezel dat zou vinden: een wandeling maken met niet zijn eigen stal als eindstation op het einde van de dag, maar een onbekend adres. Hij liep geweldig mee, ik werd alleen een beetje moe van al die reacties van paarden en pony’s onderweg. De andere dieren gaan heel gek en druk lopen doen als ze de ezel opmerken, ze rennen door de wei, springen soms en steigeren en Frits blijft stilstaan. Gelukkig loopt hij nadat hij enkele minuten de situatie in zich op heeft genomen, altijd weer door, en soms met een luide balk om te laten horen wie hij is.  

We liepen eerst door een agrarisch gebied naar Balkbrug en vandaar uit langs de molen en binnendoor naar het Reestdal. Daar was een Bed & Breakfast bij Anneke en Willem, die een ezel en een lama hebben. Met ezel Midas hebben ze jaren terug ook tochten gemaakt. Frits en ik zijn er erg goed verzorgd. Frits kreeg een hele kruiwagen hooi en at alles met smaak op in zijn eigen weitje, maar wel met uitzicht op de andere ezel en de lama. En vooral Midas was erg nieuwsgierig naar zijn soortgenoot. 

De volgende dag liepen we door het prachtige Reestdal terug. Het was nog vroeg, we hadden voor mijn gevoel het hele dal voor ons alleen. Omdat de vorige dag goed was gegaan, durfde ik vandaag een langere route aan. Op de stafkaart lopen ging heel goed, ik ontdekte tussen Balkbrug en Ommen verrassend mooie paadjes door houtwallen heen. Ik zag ook vier reeen vlakbij. Uiteindelijk hebben we de eerste dag 12 en de tweede dag 16 km gelopen. Nu weet ik dat tochten van zo’n 20 km per dag van de zomer haalbaar zijn en dat vind ik geweldig. 

tot het volgende avontuur! Margo

Beste Lezers,

5 maart. Voorjaarsvakantie. Daarom hadden de kinderen van mijn vriendin van mijn vroegere middelbare school vorige week vrij. Dus Ischa, dochter Tessa van 14 en zonen Pim en Job van 12 en 10 (sorry jongens als ik het niet goed heb) gingen mee voor een leuk tochtje door het Ommerbos. Thee, chocolademelk en wat lekkers in de ezeltas en om de beurt namen de kinderen de leiding door Frits aan het touw te nemen. Een ezel van meer dan 200 kg kan ongeveer 40 kilo dragen, dus de jongens mochten er om de beurt op. Ik had dit nog niet eerder gedaan met Frits, maar hij accepteerde de kinderen op zijn rug en ging zelfs harder lopen. Je zag wel aan hoe hij zijn kop bewoog, dat dit meer inspanning kost. De kinderen vonden het prachtig. En ik vond het een feestje, want Frits heeft weer laten zien dat hij een gezonde en stevige ezel is geworden.

Voor de lol wil ik het zelf ook nog wel eens proberen om op Frits te rijden. Met mijn 50 kg moet dat voor een klein eindje wel kunnen. Veel mensen vragen me ook waarom ik ernaast loop en er niet op ga zitten. Maar voor mijn wandeltochten vind ik het al super dat Frits mijn kampeeruitrusting gaat dragen, mij erbij vind ik dan te veel voor hem en bovendien houd ikzelf erg van wandelen. 

Bedankt voor de gezelligheid, jullie mogen zeker nog een keer mee. 

Beste lezers, 

Vandaag (27 maart) ging ik wandelen met 6 twee-benigen, meestal loop ik met eentje. En ik moest nog vroeg weg ook, ik had pas half mijn ontbijt met hooi opgegeten. Dus eerst had ik geen zin, maar omdat mijn baasje bleef aandringen en ik weet dat ze altijd volhoudt, ging ik toch maar mee. En de twee-benigen waren gezellig! Ze kwamen allemaal om de beurt dichtbij me lopen en probeerden me te leiden. Sommigen kletsten me de oren van het hoofd, anderen waren rustiger en ik wist precies bij wie ik soms stiekem gras kon gaan eten. Maar ik vond ze allemaal leuk die tweebenigen en ik liep goed met ze mee. Behalve toen ze me aan een boom vastbonden en samen ergens naar binnen gingen, toen vond ik ze niet meer leuk. Geen idee wat ze daar deden, maar gelukkig kwamen ze allemaal terug en mocht ik weer gezellig mee. De route vond ik mooi, er was veel te beleven want er waren veel paarden op de weg geweest. Elke hoop stront wil ik even ruiken, want dan weet ik wie er langs is geweest. We kwamen ook langs hei, daar mocht ik even van eten en die mensen gingen uit een zakje eten. Ik kan ze niet volgen, maar ik wilde wel weten wat er in die zakjes zat. Er was een klein kereltje bij en die kwam op mijn rug zitten, dat vond ik helemaal oke, van hem had ik geen last. Maar toen mijn baasje op mijn rug kwam zitten, vond ik dat wat minder, zo’n grote last had ik nog nooit hoeven dragen. Op een breed zandpad, mocht ik los lopen en ik ging lekker vooraan, ik kan harder dan de mensen als ik dat wil. Ze gingen ook nog even mee kijken waar ik woon, maar toen was ik ineens weer tussen de andere ezels en waren de mensen verdwenen. Ik deed me tegoed aan een enorme berg hooi en krachtvoer. groeten van Frits!

Lieve lezers,

12 april. 25 jaar geleden liep ik stage voor de HBO opleiding Milieukunde bij Staatsbosbeheer in Ommen. Mijn opdracht was om een voorstel te schrijven om het Arrier Koeland en en het Junner Koeland uit te roepen tot beschermd natuurgebied volgens de Natuurbeschermingswet. Toen de rivier de Vecht nog niet was rechtgemaakt, gingen de boeren van Arrien met hun koeien naar het Arrier Koeland om ze daar te laten grazen. En de boeren uit het dorpje Junne gingen met hun koeien naar het Junner Koeland. Nu kan dat niet meer want de recht gemaakte Vecht ligt er tussen. Het Junner en het Arrier Koeland zijn een bijzonder gebied vanwege het rivierduinlandschap tussen de dode rivierarmen. Er komen zeldzame diersoorten voor zoals de gele weidemier en zeldzame planten zoals de grote ereprijs en de Zwolse anjer. 25 jaar geleden fietste ik er dus weleens rond en mocht ik ook met ecologen die het gebied inventariseerde in de ”verboden toegang” stukken.  Het gebied is nu nog steeds een beschermd natuurmonument.

Nu was ik weer in dit gebied van het Arrier Koeland, maar dan met Frits. En met Stanny, met haar studeerde ik 25 jaar geleden milieukunde. We bleven natuurlijk wel op de paden rondom, maar het was er zeker nog steeds prachtig. Vooral met al dat uitlopende groen en de bloeiende sleedoorns. Ook waren er koeien, die zeer nieuwsgierig waren. 

We hadden een prachtige dag en een geslaagde wandeling. Over hoe Frits het doet, hoef ik geen lange verhalen meer te houden, die loopt gewoon…. ook met andere baasjes en soms wil hij even niet. De kunst is dan om rustig te blijven en vooral niet te gaan trekken. Je moet snappen wat er is, waarom hij stil staat. In zijn hoofd proberen te kijken en denken of misschien meer voelen, als een ezel en als je dan weet wat er is…. dan loopt ie weer. Er bestaat een methode voor paardrijden, die heet natuurlijk paardrijden. Dat is paardrijden met veel respect voor het paard, zonder hoefijzers, zonder dwang. Wat ik doe zou je natuurlijk ezelwandelen kunnen noemen. Frits bepaalt het tempo, maar ik de route!

tot een volgende keer, Margo 

Goede vrijdag 22 april en stille zaterdag 23 april

Beste lezers,

Ging het de vorige wandelingen uitstekend, ineens kan het weer anders gaan met het ezelwandelen. Ik wil heel graag Frits een aantal nieuwe dingen leren en een paar dingen afleren. Het nieuwe dat ik hem wil leren is meer in mijn tempo lopen. Ik wil vaak net iets sneller dan de ezel en tot nu toe pas ik me aan, maar uiteindelijk moet hij gemakkelijk mijn tempo kunnen overnemen. Een wandelezel ruikt onderweg graag aan elke hoop paardenstront die hij tegenkomt. Voor hem is dat zoiets als het dagblad lezen: hij wil precies weten wie er allemaal langs is geweest, een merrie of een hengst en wanneer dat was, vandaag, gisteren of al eerder. Hij gaat ook altijd aan zijn eigen poep van een week geleden ruiken als we er weer langslopen, ik merk dat hij wel ontdekt dat het van hemzelf is, want hij is er sneller mee klaar. Maar in ieder geval wil ik dat hij langs een hoop stront kan lopen zonder zijn neus naar beneden te doen, want midden op een asfaltweg waar ook ander verkeer langs komt is dat hinderlijk en kan gevaarlijke situaties opleveren. En op zandweggetjes is het minder erg, maar het kost wel steeds tijd. Hij moet leren dat hij mag ruiken als ik het oke vind, en anders niet. En ik wil hem laten doorlopen als we langs paarden of pony’s komen. Al met al een hoop doelen en voor ik die bereik gaat Frits eerst Frits in de weerstand. Hij doet dan precies wat iedereen denkt over ezels, namelijk niet lopen en zich schrap zetten. Jan, de paardentandarts leerde me een handigheidje met een lang touw dat ik achter zijn achterpoten span. Als ik dat touw dan ook door zijn halster haal en aan de voorkant trek, dan moet Frits wel lopen want als hij dat niet doet, dan trek ik zijn achterpoten onder hem vandaan en valt ie op zijn kont.  Maar hoe meer je trekt, hoe meer Frits zich schrap zet, dus dan wordt het een strijd, waarbij ik heel hard moet werken om die te winnen en wat soms ook niet lukt.

Op Goede Vrijdag ging ik op pad met twee kennissen waarmee ik samen het hele Pieterpad heb gelopen. Zij hebben het ezelwandelen op zijn slechtst ervaren met een ezel voortdurend in de contramine. Ongelooflijk hoeveel hulp er kwam toen ik erom vroeg. Eerst kwam Harm op zijn motor aangereden om daarna Frits een zetje te geven. Daarna kwam een vrouw met een bak water en toen dat niet hielp gingze met haar auto zacht achter Frits aanrijden. We zijn ook nog geholpen door een boer met een trekker en een sterke paardenmenner die we achter zijn aardappels vandaan haalden. Uiteindelijk is Willem van het pension gekomen met zijn zoon (Willem is ook een ervaren ezelwandelaar) en is meegelopen tot we er waren.

En toen? Ik wist het niet meer, maar ben s’avonds bij Frits in de wei gaan zitten om waar te nemen wat er was en te proberen te communiceren met Frits. Dit zou je ezelfluisteren kunnen noemen. Hij liet me weten dat hij niet goed mij kan volgen als ik twijfel. Als ik ga denken dat hij een te grote en te sterke ezel voor mij is, hoe kan hij dan mijn leiding accepteren? Dus ik mag niet twijfelen. En dat is best lastig, want als hij ook maar even niet meeloopt, sluipt de twijfel er al in. Omdat ik de strijd met de ezel kwijt wilde ben ik via zijn nek bovenop hem geklommen en heb zo een kwartier op mijn buik bovenop hem gelegen. Om hem te laten voelen dat ik ook kan ontspannen in plaats van trekken en om alle spanningen los te laten.

En de volgende dag? De kennissen wilde liever zonder ezel lopen, wat ik me in hun geval ook wel kan voorstellen, dus zij gingen hun eigen weg. En ik beleefde een wonder: Frits liep weer heel ontspannen mee, zonder enig probleem. Onderweg had ik gezellige praatjes met mensen en ik werd spontaan uitgenodigd om mee te komen lunchen door een aardige man met zijn gezin. Een wijze les was over weerstand en overgave…..

De wandelsite is een internetsite voor het organiseren van wandelen in groepsverband. Wie een tocht organiseert zet hem op de site. Je mag zelf bepalen hoeveel mensen je mee wil en wie mee wil schrijft zich in. Dan verzamelt zich een groepje mensen die elkaar soms wel, maar soms ook niet, kennen op een afgesproken beginpunt en dan begint de wandeling. Omdat de mensen in hun eigen goed bekende omgeving wandelingen organiseren, vind ik de wandelingen altijd erg mooi. In mijn eentje lopen met Frits vind ik prima, maar met een groepje is ook leuk. Daarom had ik een wandeling op de site gezet.

Zie hier het verslag:  Hallo lezers, Vandaag hadden we een leuke ezelwandeling. Het was een mooie manier om de feestdrukte van koninginnedag te ontlopen, er was nauwelijks iemand in het bos, behalve wij dan. Ezel Frits had in het begin een beetje moeite om op gang te komen, en soms moesten alle drie de deelnemers even een duwtje geven, maar uiteindelijk heeft ie het heel goed gedaan. Net als de de deelnemers overigens, die ook alle drie heel goed liepen en met wie het heel gezellig was. Met enkele terrasjes ertussen en een prachtig voorjaarsbos was dit een geslaagde tocht. Cees, Pieter en Stanny, bedankt voort de duwtjes! 

Beste lezers, 

Gisteren ben ik teruggekomen van mijn eerste kampeertocht met Frits. Op wat beginnersperikelen na is alles goed gegaan. Frits had nog nooit volle bepakking gedragen, dus ik had er niet goed bij nagedacht bij het opladen. Toen ik de poort met hem wilde uitlopen paste hij niet door de deur! Tassen er weer af, Frits onrustig, door de deur met Frits, zelf de zware tassen oor de deur slepen en toen de tassen er weer op. Dat gaf wat startproblemen, ook doordat Frits wel door had dat er iets bijzonders ging gebeuren. We hadden een prachtige wandeltocht van Ommen naar Diffelen (bij Hardenberg) door het Vechtdal. Frits kon wel met zijn bepakking net tussen de klaphekjes bij een natuurgebied door en we konden rustig aan doen en haalden de 15 km met gemak.

We kampeerden op een kleine boerderijkamping met een hele aardig beheerdersechtpaar die het helemaal leuk vonden dat ik met een ezel kwam. Ik koos bewust het slechtste stuk gras uit. Frits heeft het aardig kaal gegeten in twee dagen en er een mooie kuil in gemaakt waar hij ging rollen. Van de buurman kreeg Frits een kruiwagen hooi, maar het duurde 1,5 dag voordat hij ervan ging eten, blijkbaar ander hooi dan hij thuis gewend is. Als ik de afwas ging doen of ik ging even douchen dan zette Frits een keel op, door luid te gaan balken. Dat was precies waar ik bang voor was: een herrie makende ezel op een camping en boze andere campinggasten. Maar deze gasten vonden het allemaal gezellig dat er een ezel was, vooral de kinderen. Ik vond het prachtig om te zien, als ik s”nachts even naar de wc moest, om dan Frits te zien liggen naast mijn tent onder een prachtig heldere sterrenhemel.

Op de tweede dag kwamen oude vrienden Henk en Ineke met hun kinderen Jan- Freerk en Elske, en haar vriendin Wieke me opzoeken. We maakten een mooie tocht langs de Vecht, via Diffelen en de Rheerzerbelten. Henk en Ineke ken ik nog van de plantenwerkgroep van de Jeugdbond voor Natuurstudie. We ontdekten ook nu leuke plantjes: zonnedauw en het hondsviooltje.

Frits genoot van de aandacht van de twee meiden van 15 en ook van het lopen van heuveltjes in de Rheezerbelten. Ik merk aan de ezel dat hij iets leuk vindt, doordat hij hard gaat lopen en ik zie het ook aan zijn oren, die onder een grote hoek wijduit gaan staan. Jan-Freerk vond de ezel te snel lopen, maar dat werd opgelost toen hij er als een koning boven op zat.                                                                                                             

 Jammer dat ik alweer terug moest na twee nachten, die overigens wel koud waren door de nachtvorst. Maar ik wilde de eerste kampeertocht zeker laten slagen, dus niet te lang maken. Via een mooie omweg bij Stegeren, liepen we heel soepel terug, in totaal ongeveer 18 km. Zo kan het dus gaan: een ontspannen tochtje waarbij Frits zo gemakkelijk meeloopt dat ik tijd heb om het landschap te bekijken, foto’s te maken, uitgebreid luchpauze te houden en een ijsje te eten bij een boerderij die zomaar ijsjes aanbiedt uit een onbeheerde koelkast met een geldbakje ernaast.

Ik trek wel de aandacht van iedereen die ik onderweg tegenkom door te lopen met een ezel met knalrode tassen. “‘Kijk een ezel!”‘ roepen kinderen en volwassen, of ”een pakezel”. Wonderlijk dat  niemand zegt: ”kijk een mens met een ezel”‘. En vele willen een foto maken. Er komt een tijd dat ik er genoeg van ga krijgen al die foto’s. En waar ik niet aan begin is het maken van ezelrondjes met kinderen erop, onderweg en op een camping. Frits is geen kermisattractie!

Mijn volgende kampeertocht wil ik echt gaan trekken en dan twee campings aandoen, kijken hoe dat gaat. Ongelooflijk bijna met een ezel die een jaar geleden zo ziek was dat de dierenarts zei: ”ik vrees het ergste”‘.

Beste lezers,

Er is een fransman, hij heet Jacques Clouteau, en hij heeft met zijn ezel Ferdinand al meer dan 20.000 km gelopen door Europa. Hij heeft daarover ook een boek geschreven dat in het nederlands is vertaald: Op stap met een ezel. Ik bedankte via een mail Jacques voor zijn boek, want ik haal er veel praktische tips uit en veel inspiratie.  

Bonjour,

Le francais  c’est tres bien !

 Toutes les instructions sont dans le livre “Op stap met een ezel”…. Mais il faut laisser faire l’aventure !

 Ne rien emmener, pas de sel ni rien d’autre. Il mangera la bonne herbe et sa cést suffit !

 Bonne chance !

Le 7 mai 11 22:19, Margo Huggers a ecrit :

Bonjour Jacques Clouteau,

Merci beaucoup pour ton livre “‘randonner avec un ane”‘!

Sur le foto est Frits, (5 ans). Il est mon ane, il habite chez Harm Hagendoorn Ommen Pays Bas et sons autre 9 anes. 

Je suis Margo Huggers (47 ans) et mon francais est un peu primitive. Je randonne avec Frits,  tres beau et tres plesant, mais aussi avec un peu de frustrations quant il ne veux pas marche. Frits etait tres malade  (apendicitis), mais maintenant il fait beau, un miracle parce que le veterinaire pense il va mort. Mais il et tres vivant maintenant! et marche 20 km avec des bagage et je fait mon premier rondonne avec camping.

Mon plans: cette annee : 300 km Drenthe (Pays Bas)

2012: Ommen —— Mediterannee

Avez vous de instructions essentiel pour mois? 

Cést necessaire de emporter de sel quant je va pour 4 semaines?         

Je te souhaites de bonnes salutations de Harm!  

Margo et Frits

Hallo lezers,

Bij het natuur- en milieueducatiecentrum, de Wethouder Nootherhof in Zwolle was op zondag 15 mei een voorzomerfeest. Ze hadden me gevraagd om te komen met Frits zodat de kinderen zouden kunnen ezelrijden. Maar ik had zo’n vermoeden dat Frits rondjes lopen met steeds een ander kind erop niks aan zou vinden en ikzelf vind het nog erger dan niks aan. Ik wil Frits niet verpesten door een soort circusartiest of kermisattractie van hem te maken. Dus ik had hulp gevraagd. Arjan heeft gereden met de trailer met daarin 4 ezels: Lies en haar eenjarige dochter Lizzy en Hendrik en Frits. Dat was een aardige klus, vooral Lizzy, het ezelveulentjes sputterde heel erg tegen en wilde niet voor of achteruit lopen. Jan, die ook kwam helpen en wel wat gewend is, want hij is paardentandarts, had de grootste moeite om Lizzy weer terug in de trailer te krijgen. Ze ging er zelf compleet bij liggen, waardoor Jan niet meer bijkwam van het lachen. 

Bij de Nootherhof hebben we een weitje afgezet waarin de ezels konden grazen. Ouders en kinderen mochten bij de ezels en alles doen: aaien, knuffelen, kijken en er bovenop klimmen (de kinderen). Het was een succes: een heel gezellige dag met steeds bezoekers in het weitje. Als iemand vroeg:”mag mijn kind op de rug van een ezel”‘ dan mocht dat. Als de moeder dan het kind zomaar meteen op de rug zette, dan liep de ezel een paar meters hard weg met het kind, wat geen ongelukken heeft verzoorzaakt gelukkig. Maar als ze eerst gingen kennis maken, eerst even contact maakten, dan werd het kind zondermeer op de rug geaccepteerd. Op deze manier hebben veel jonge mensen kennis gemaakt met ezels en gezien dat het hele lieve en zachte dieren zijn. Ze vragen ons vast weer volgend jaar.   

De beste leraar Mindfullness, Hallo lezers,                                                                                                   

Een wandeling met Dirkjan en Annemieke, samen met Frits en ik. Het was een succesvolle en leuke dag. Dirkjan ken ik van vele geweldige muziekprojecten in Tsjechie en ik was benieuwd hoe een dirigent het lopen met een ezel zou vinden. Hij was heel enthousiast en vertelde: “‘ een ezel leiden, is eigenlijk hetzelfde als een koor dirigeren: je moet met zachte hand zeker weten wat je wil”‘. Annemieke, zijn vrouw noemt Frits de beste leraar in Mindfullnes. Deze zomer staat de barokopera Don Giovanni van Telemann op het programma en ik heb besloten daar toch tijd voor te maken, voordat ik een maand ga lopen met Frits. De knecht van Don Giovanni “‘Sancho panza”‘ heeft geen paard maar een ezel en Dirkjan heeft zich door deze wandeling dus al ruim van te voren verdiept in die operarol.

We kwamen onderweg langs een paardentrainingscentrum. In een caroussel leren de paarden lopen, Frits vond het maar eng, vandaar dat getrek en geduw: maar we kregen hem erlangs!  En vervolgden onze tocht door het prachtige Vechtdal. Toen we terug waren aten we nog gezellig een stuk appeltaart ter ere van Frits zijn vijfde verjaardag. 

 6 juni: eerste driedaagse kampeertrektocht

Hallo lezers,

Mijn eerste echte driedaagse trektocht is heel goed gegaan. Drie dagen achter elkaar liepen we, en Frits droeg volle bepakking. Het was ontzettend druk met toeristen deze dagen! Ik moest de Vechtbrug in Ommen over en daar stond een file. Frits deed het heel goed en werkte mee, terwijl zo ongeveer uit alle raampjes van de auto’s commentaar kwam: ”waar ga je heen?”, hé een pakezel”, ”moet je nog ver?” ”Daar loopt een ezel”‘ enz… Ik ga nog eens een top 10 van opmerkingen verzamelen. Met Frits stoplichten lopen lukte ook. Blij was ik wel toen ik over de brug was en uit de drukte. Ergens verderop ging het niet helemaal goed met de route, ik volgde de rood-witte markering van het Pieterpad, maar raakte verstrikt in de markering omdat hier ook het Havezathe-pad rood-wit gemarkeerd loopt. Bij de Steile Oever ontdekte ik dat er iets niet klopte en zocht weer de goede weg met behulp van de borden van het fietsroutenetwerk en mijn topografische kaart 1 op 25.000 op papier.Toch was ik pas om kwart over 7 bij camping De Roos in Beerze. Prachtige camping en een warme biologische groentepizza was heel welkom. Ik koos het uiterste hoekje op het trekkersveldje uit. Op een camping met 1000 gasten komt iedereen en alle kinderen op je afstormen als je met een ezel aan komt lopen, maar ik had hier even geen zin in en stuurde alle kinderen naar hun eigen tent. Had misschien iets vriendelijker gekund, maar ik was moe en mijn pizza werd koud en Frits moest eten en ik wilde rustig een eigen plekje uitzoeken….  En het werd het mooiste kampeerplekje dat ik me kon voorstellen, met mooi hoog gras voor Frits.

De volgende dag had ik een prachtige route via de bossen en het Eerder Achterbroek naar de voet van de Lemelerberg. Wat is Overijssel mooi!  Bij de Eerder bossen was een obstakel: een wildrooster. Toen Frits het zag deinsde hij achteruit. Er was een klapje naast waar hij wel door kon, maar direct daarnaast stonden vier zeer nieuwsgierige koeien, met flink veel aanmoedigingen ging hij na enig aarzelen toch door dat klaphekje.                    

Op een landweggetje voor Lemele waren twee paarden. Frits ging kennis met ze maken en balkte tegen de paarden. Vervolgens kwamen de mensen van wie de paarden waren uit hun huis om te kijken wat er was. Na een praatje boden ze mij een glas en Frits een emmer water aan. Alle fietsers die langskwamen bleven staan en zo veroorzaakte Frits een hele weg vol belangstellenden.

S ávonds kwamen we aan op natuurkampeerterrein De Olde Lucashoeve in Lemele, aan de voet van de Lemelerberg. De campingbaas vond het zo leuk dat ik met een ezel kwam dat hij me gratis liet kamperen. Het geld moest ik maar overmaken voor zieke ezels. Dus de Ezelsocieteit waar Frits ook beter is geworden, heeft 6 euro gekregen. “‘Fijn dat het zo goed gaat met Frits, mailde Jessica van de Ezelsocieteit en dat beetje geld is toch weer een baal hooi”‘. S óchtend vroeg hebben we onweer meegemaakt op de camping. Resultaat: een natte boel, mijn tentje blijkt niet helemaal meer bestand tegen zware buien en voor Frits moet ik ook voorzieningen mee gaan nemen tegen regenbuien want hij was klets- en klets-nat. Ik ben toch maar gaan inpakken en vertrokken. De mystieke sfeer na die bui op de Lemelerberg  was prachtig, we kwamen nauwelijks iemand tegen. Frits ging grazen en ik ging bosbessen eten die nu al rijp waren! Frits blijkt heuvels op- en afgaan fantastisch te vinden, dat is een goede voorbode voor een tocht naar Frankrijk. 

Na het oversteken van de brug bij de Regge kwam ik op de route naar Ommen weer een echt ezelobstakel tegen, namelijk een klaphekje met daarachter een constructie die ervoor bedoeld is dat je met een fiets daar niet door kunt. En met een ezel? Het lukte, maar met even goed nadenken en rustig blijven. Eerst moesten de tassen eraf, want de ezel is zo te breed, voor dit obstakel. Dan de tassen erdoorheen sjouwen en vervolgens
het klaphekje vastbinden aan een boom, want Frits wilde niet door een dichtvallend hek. Lekkere ezelmuesli tevoorschijn halen en jawel, Frits ging door het hekje, wrong zich in een bocht en was door het hek. De tassen weer op Frits laden lukt me met volle bepakking maar net. Als ik meer ga meenemen, dan moet in zo’n geval echt mijn hele hebben en houden uitgeladen worden.

Het laatste stuk vond ik het zwaarst. Met Frits langs een file op de weg naar de Vechtbrug, door het enorm drukke verkeer op die brug en dan weer langs de file aan de andere kant van de brug. En ineens had Frits er volledig genoeg van wat hij uitte door geen stap meer te zetten. Heel vervelend op een fietspad langs een weg met in de auto  ’s zich vervelende mensen omdat ze in een file staan. Hun commentaar zal ik hier niet herhalen, want ik vind het pijnlijk. De tranen stonden me in de ogen van al die opmerkingen en doordat ik doodmoe was van alle indrukken en interacties met mensen onderweg. Ik vermoed dat dit voor de ezel even vermoeiend is als voor mij, want Frits is net zo sensitief als ik. Vele mensen fietsten met commentaar voorbij, uiteindelijk heb ik de touwen achter zijn achterpoten moeten spannen. Omdat ik te moe was, trok ik Frits niet alleen zo, maar een vriendelijk echtpaar heeft me uiteindelijk geholpen, door mee te trekken tot het punt bij het Ommerkanaal waar ik vaker met Frits ben geweest. Ik vermoed dat ie daar doorkreeg dat we vlakbij stal waren, want het laatste stukje liep hij weer goed mee. Toch heeft hij het fantastisch gedaan, deze drie dagen. Bij Harm en zijn ezels terug, moest ik wel de wonden op zijn achterpoten verzorgen, ontstaan door het trekken. Hopelijk bij een volgende tocht niet meer nodig…Met Harm en Arjan heb ik nog heerlijk soep en loempia’s van de chinees gegeten en Frits een baal hooi zoals hij gewend is. ?Rustiger aandoen een volgende keer? Misschien wel, maar ik heb ook het gevoel dat het nergens drukker kan zijn dan rond Ommen met hemelvaart. En ik zal mijn en de privacy van Frits soms wat meer moeten bewaken.  

Een volgende trektocht, niet meteen met Pinksteren, begin juli heb ik nog wel vier of 5 dagen over, want het lijkt me fijn nog eens te ervaren hoe het trekken gaat, voordat ik het hele Drenthepad ga lopen.  

 6 juni:

 5 juli: met gemak 20 km. 

Beste lezers,

Frits loopt nu met gemak 20 km, de afgelopen zondagen ben ik tweemaal pas s’middags vertrokken en liep nog eventjes 20 km met Frits, zonder problemen. Mijn favoriete wandeling is door het Ommerbos, dan langs de dorpsrand van Ommen, via binnenweggetjes naar het pittoreske Arrien en dan langs het Junner Koeland, via de hei richting Hoogengraven en dan helemaal via de Oude Hessenweg weer terug.

Wel kwam ik wat specifieke ezelperikelen tegen zoals:

Toen ik op het fietspad liep kwam op de weg ernaast een paardenkoets voorbij: 2 paarden, een aangespannen kar erachter met drie mannen erop. Frits vond dat leuk en ging meerennen, ik vond dat ook leuk en ging ook meerennen. Maar een ezel kan veel harder dan ik, heel mooi om Frits in galop te zien en ook nog in draf… maar ik moest hem loslaten. Hij stoof de weg op, naar de paarden toe. Gelukkig was de koetsier zeer alert. Hij stopte de koets, ging op de weg staan en hield het verkeer tegen. Toen kon ik Frits weer meenemen. Volgende keer weer een koets: dan moet ik stoppen, Frits vasthouden en de koets langs laten rennen.

Een ander obstakel was een wei vol met ponymerrie’s met veulens. Frits vond hen erg aardig en reageerde vanuit zijn mannelijke hormonen, dat kun je zien aan zijn piemel die dan naar buiten komt bungelen. Ik gebruik dit woord nooit, maar dit is nu een lullige situatie. Sta ik daar te staan en Frits wil bij de vrouwtjes blijven… Maar de truuc met het lange touw achter zijn achterpoten werkt dan wel: meestal moet ik alleen het hele touw installeren en dan loopt ie al mee, Frits heeft dan toch ook geen zin in getrek en weet al dat ie gedongen wordt mee te gaan als ie zelf niet wil lopen.

Nog een hindernis: een paardenfeestje. In een wei waren allemaal mensen in mooie kostuums aan het dressuurrijden op prachtige paarden. Hier komt de oude klassieker naar boven: wij hebben een mooi sjiek paard en jij maar een ezel. Want als Frits blijft staan, roept een paardrijder, jaha.. dat is nou een ezel. En dan zeg ik maar terug: en jij hebt een paard. Gelukkig was afgelopen zondag een paardrijdende heer wel zo galant om van zijn paard af te komen en mij te helpen de ezel weer vooruit te krijgen. Zo’n wei met paarden is ook zo ontzettend interessant. Maar het moet niet gebeuren dat soortgenoten van het type pony of paard, de voorkeur hebben boven zijn baasje.

 tot een volgende keer! Margo